Το μεγάλο κέρδος από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών

Η ανάδυση μίας νέας κοινωνικής συνείδησης περί τα εκπαιδευτικά

Διαπιστώσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας («Ροδιακή», 1/10/2006) –πλάι στ’ άλλα περί την εν εξελίξει κινητοποίηση των εκπαιδευτικών–, το άνοιγμα ενός καναλιού-ενός δημόσιου στην κριτική χώρου, το οποίο φέρνει πιο κοντά στα μάτια των πολιτών τη ‘φύση’ και το μέγεθος των προβλημάτων που δυσχεραίνουν έως και αποτρέπουν, την είσοδο της ελληνικής εκπαίδευσης στον 21^ο αιώνα.

Δεν ήταν καθόλου αυτονόητη ή έστω εύκολη η διάνοιξη αυτού του καναλιού όσο και η οικειοποίησή του ως το έδαφος εκείνο πάνω στο οποίο οι επιμέρους δημόσιοι συζητητές θα αναπτύξουν επί του θέματος τα αιτήματά και τα επιχειρήματά τους. Αποφεύχθηκαν συμπτώματα που σε παρελθούσες περιπτώσεις εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων έχοντας το πάνω χέρι, έφταναν στο σημείο να καθυποτάζουν και εν τέλει να συρρικνώνουν το ‘δίκιο’ των αυτών αιτημάτων και επιχειρημάτων στην προκρούστεια κλίνη της συντεχνιακής-εντός των ημετέρων τειχών «λογικής» τους –είτε αναφερόμαστε στους εκπαιδευτικούς είτε στους άμεσους ή έμμεσους κοινωνικούς τους ετέρους (γονείς, όμοροι συνδικαλιστικοί φορείς, πολιτικά κόμματα, Μ.Μ.Ε.).

Παρατηρούμε μέσα από όχι λίγα ‘παραδείγματα’ του εν ροή δημόσιου-εκπαιδευτικού βίου την ανάδυση μιας νέας κοινωνικής συνείδησης που αντιβαίνει και τελικώς υπερβαίνει την κοντόθωρη παλαιά προοπτική που βρίσκει την έκφρασή της στο μότο «ας τακτοποιήσουμε όπως-όπως τα του οίκου μας και μόνον». Η εντελώς πρόσφατα αρθρωμένη συνείδηση αντιτείνει: “η εκπαίδευση είναι οίκος ολωνών μας δίχως προνομιούχους ή ‘ελαττωματικούς’ συγκατοίκους”.

Ας ξεχωρίσουμε ορισμένα παραδείγματα-τεκμήρια της καινούργιας και συγχρόνως καινοτόμας κοινωνικής συνείδησης σε αντιπαραβολή με ομόλογα παραδείγματα-εκφράσεις της ομφαλοσκοπούσας παλαιότερης.

1) Παρότι τα πρώτα φυλλάδια μεταξύ των απεργών εκπαιδευτικών αναφέρονταν στο πρόσταγμα “εμπρός στο δρόμο που άνοιξαν οι φοιτητές μας τον φετινό Ιούνιο” (θυμίζω το κεντρικό σύνθημά τους: «Να μην αλλάξει τίποτα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση» -αναρωτιέμαι δε βρίσκουν τίποτα το …τριτοκοσμικό εντός της;), στην πράξη τούτη η συνδικαλιστική κορώνα ξεπεράστηκε και θα προσέθετα, ξεχάστηκε ολωσδιόλου, εξ αιτίας της κοινής σε πλείστους από μας κατανόησης, πως η …φρουτοποιία και των τριών βαθμίδων εκπαίδευσης είναι αρκούντως μουχλιασμένη, τόσο ώστε να χρειάζεται να αλλάξουν πολλά –πολλά και επιπλέον, άμεσα, δίχως πρόσθετες χρονοτριβές!

2) Και όχι μόνον οι μισθοί των εκπαιδευτικών! Μολονότι τα Μ.Μ.Ε., σύμφωνα με τα οικεία ακρωτηριαστικά τους ήθη έσπρωξαν στα ηλεκτρονικά ή συμβατικά τους πρωτοσέλιδα απομονωμένο το αίτημα της αισθητής βελτίωσης των μηνιαίων μισθών για τους εκπαιδευτικούς (είναι τοις πάσι γνωστό: εκφυλίζεται γοργά κάθε απεργία όπου ξερογλείφεται αποκλειστικά γύρω ένα μενού “παρωχών-αποδοχών”), οι απεργοί πέτυχαν να ορθώσουν-επαναδιατυπώσουν μια σειρά αιτημάτων, κατά την οποία προηγείται η αξιοπρέπεια του σχολείου συνολικά (μέσω λ. χ. α:νέων κτιριακών υποδομών, β:τακτικών κι όχι στο πόδι επιμορφώσεων των εκπαιδευτικών, γ:μιας αρμονικότερης αναλογίας μεταξύ μαθητών και διδασκόντων, δ:ενός πιο συγκροτημένου και εν τέλει πιο αποτελεσματικού μοντέλου διάρθρωσης των ξένων γλωσσών ως αυτόνομο γνωστικό αντικείμενο) και έπεται η αναζωογόνηση της τσέπης έκαστου χωριστά.

3) Αυτή ακριβώς η σειρά αιτημάτων είναι που έφερε στο πλευρό των δασκάλων και των νηπιαγωγών, από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας και τους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης. Δεν προτάχθηκε δηλαδή, από μέρους τους το παλαιομοδίτικο σκεπτικό του “ας απέχουμε, διότι δεν μετέχουμε των προβλήματα τους” (το «τους» υπογραμμισμένο) πολύ δε περισσότερο, η συνδικαλιστικότροπη συνήθεια του “να περιοριστούμε στην έκδοση απλών, -πλην ανέξοδων, προσθέτω- ανακοινώσεων συμπαράστασης”. Η συνάντηση των διδασκόντων και των δύο πρώτων βαθμίδων εκπαίδευσης ενώπιον των ΜΑΤ (των εντεταλμένων, αλλιώς κρατικών οργάνων του δημόσιου… διαλόγου!) δεν είναι απλώς και μόνον μίαν ευεξήγητη εκδήλωση συναδελφικότητας. Πάει πολύ παρά πέρα: στην δυσφορία που νιώθει κάθε ενεργός πολίτης έναντι στην αδιαλλαξία που εκφράζει κάθε φορέας εξουσίας –από εκείνο τον πρωθυπουργό που έχει ξεχάσει την “επανίδρυση του κράτους” στο πάνω-πάνω ράφι (επανίδρυση του κράτους χωρίς επανιδρυτές άπαντες τους πολίτες μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο) μέχρι τον φέροντα σιδερογροθιά αστυνομικό!

4) Η κατάδειξη της υποκρισίας πολλών μεγαλοδημοσιογράφων που τίθενται –υποτίθεται– υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης (η επαναληπτική χρήση του 1^ου πληθυντικού-«τα παιδιά μας» στα χείλη των τηλεστάρ-γονέων που ψωνίζουν από τα σούπερ-μάρκετ των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων είναι αποκρουστικά λαϊκίστικη) πρώτα και κύρια από …συναδέλφους τους κυρίως του τύπου, σηματοδοτεί τη στροφή σημαντικής μερίδας των επαγγελματιών του δημόσιο λόγου προς μία πιο ανιδιοτελή και κοινωνικά ωφέλιμη κατεύθυνση: αναφέρομαι σε εκείνους που στις παρεμβάσεις τους αντέταξαν πέρα από σαφή κριτική εγρήγορση στην ανάλυση της εκπαιδευτικής επικαιρότητας και μίαν ειλικρίνεια -προθέσεων πρώτα απ’ όλα- στην αποδελτίωση της μέσα από τα ίδια τα Μ.Μ.Ε., αντί της διαδεδομένης γραμμής της ‘συναδελφικής συγκάλυψης’ –ή σε άλλες περιπτώσεις της ολομέτωπης επίθεσης (τα αντανακλαστικά της οποίας ωστόσο όλοι τα είδαμε έναντι του ασύδοτου πολιτικού λόγου που συχνά-πυκνά εκφέρει ο κος Ψωμιάδης).

5) Η κοινωνική απήχηση των αιτημάτων των εκπαιδευτικών (71% φτάνει το ποσοστό υποστήριξής τους για την περιοχή της Αττικής, όπως το καταμέτρησε η Kappa Research μεσούσης της 3^ης εβδομάδας των σχετικών κινητοποιήσεων, βλ. «Ελευθεροτυπία», 4/10/2006) έρχεται σε προφανή διαφωνία με την παλαιότερη, και μίζερη, ας μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω, νοοτροπία που έφερε πλήθος γονέων και κηδεμόνων όπως την εξέφραζε μέσα από ρήσεις του ύφους και του ήθους: «δεν έχω που να αφήσω (διάβαζε: παρκάρω) τα παιδία μου!»

Είναι όμως πλέον γεγονός: Δεν μπορούν οι γονείς πια να εθελοτυφλούνε. Το ομολογούσαν σιωπηρά κατά μονάδες παλιότερα. Το συνομολογούν ηχηρά σήμερα (βλ. τις διαδηλώσεις που οργανώθηκαν την Πέμπτη 5/10 στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη): «Είναι σχολεία αυτά για τα παιδιά μας!» (Σημ: Αφήστε δε που με την αφορμή των πρόσφατων δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών το σύνολο της ενήλικης ελληνικής κοινωνίας είχε για μια ακόμη φορά την… ευκαιρία να βρεθεί μαζικά, έστω και για λίγο, εντός του χώρου που διαβιούν τα παιδιά της σε καθημερινή και πολύωρη βάση!)

Επικαλέστηκα ορισμένα από τα –επαναλαμβάνω– όχι λίγα ‘παραδείγματα’ που μας βεβαιώνουν, αγαπητέ αναγνώστη, για την ανάδυση μιας νέας πολιτικής, σε τελική ανάλυση, συνείδησης γύρω απ’ τα εκπαιδευτικά. Και είναι αυτή η συνείδηση στην ακτίνα των πολλών φορέων της, όπως συνοπτικά δείξαμε, που έχει φέρει σε αμηχανία και σύγχυση πέρα από την κυβέρνηση (κι όχι μόνον την ‘αυτού εντιμότητας’ υπουργού) και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, στις δημόσιες παρεμβάσεις των οποίων περισσεύει η καιροσκοπική και για εσωτερική κατανάλωση συνθηματολογία (:από τις κυρίαρχες εκδηλώσεις της παλαιάς συνείδησης).

Αν τέλος, μέσα από αυτή την νέα συνείδηση αποκρυσταλλωθεί κι ένα νέο πολιτικό ήθος (αν δηλαδή πάρει τη μορφή έθους-συνήθειας) τότε αδιαμφισβήτητα οι απεργοί, όποτε κι αν επιστρέψουν στις σχολικές αίθουσες, θα έχουν ένα σημαντικό λόγο για να έχουν το κεφάλι ψηλά!