Τι συμβαίνει όταν ένας μικρός χάκερ ξεκλειδώνει μια σειρά σχεδόν άλυτων κωδικών και εν τέλει βρίσκεται μια ανάσα απόσταση με πρόσωπα από το εν ενεργεία matrix των παιδικών του χρόνων;
Άγιε Βασίλη, εκπλήσσομαι που σας συναντώ; Υπάρχετε;
Δικαιολογώ την απορία σας, διότι προφανώς κάποτε υπήρξατε παιδί, όμως -απ’ ότι βλέπω- πλέον δεν είστε. (Χαϊδεύει τη γενειάδα του) Ναι, λοιπόν, υπάρχω, μα μη κοπιάσετε για να ρωτήσετε πού, διότι σπεύδω να σας παραπέμψω στην ηλικία που κάποτε ήσασταν ολότελα ανοιχτός, δηλαδή αθώος!
Για εκείνους δηλαδή, που έχουν χάσει την αθωότητα τους, δε σας νοιάζει για το αν σας γυρνούν την πλάτη;
Την πλάτη τους γυρνούν μοναχά στον εαυτό τους. Αλλά, ας μην επιμένετε ιδιαίτερα σε όσους λησμονούν εύκολα. Διότι αυτοί είναι που ξαναθυμούνται επίσης πολύ εύκολα! Είτε ως “χαζομπαμπάδες”, είτε ως “χαζομαμάδες”! Πολύ δε περισσότερο ως “χαζοπαππούδες” ή “χαζογιαγιάδες”!
Αυτό σημαίνει πως η απόσταση από το παραμύθι είναι υπόθεση μιας ορισμένης ηλικίας;
Χαχά! Ωραίο παραμύθι κι αυτό! Άνθρωπος δίχως μια ορισμένη ιδέα ή έστω δίχως έναν κάποιο φόβο για το άγνωστο, δεν υπάρχει. Και τα δώρα του αγνώστου –πέρα απ’ τα αγκάθια του– σε κάποιον πέφτει ο κλήρος να τα μοιράσει.
Ο δικός σας κληρώνει κάθε Πρωτοχρονιά, έτσι δεν είναι;
Ο δικός μου φανερώνεται κάθε Πρωτοχρονιά, πιο σωστά! Σε όποιον έχει μάτια για να δει, αυτιά για να ακούσει, ανοιχτή καρδιά για να αισθανθεί.
Ποιο είναι το πιο ωραίο δώρο που εσείς έχετε δεχτεί;
Τα γράμματα των παιδιών που λαμβάνω -κατά δεκάδες χιλιάδες κάθε χρόνο- είναι γεμάτα δώρα που στην κυριολεξία δεν περιγράφονται. Επ’ ευκαιρία όμως, θα σας αποκαλύψω, πως ευχαριστιέμαι πολύ περισσότερο με εκείνα των ανορθόγραφων επιστολογράφων μου παρά με των ωραιολόγων και των καλλιγράφων, για έναν απλούστατο λόγο: απουσιάζει απ’ τις λέξεις τους η ντροπή και αντιστρόφως, περισσεύει η λαχτάρα!
Τι εννοείτε «η λαχτάρα»;
Η λαχτάρα του να πεις ‘είμαι και εγώ παρόν!’ ‘Δε λείπω!’ ‘Δεν απουσιάζω!’ Η λαχτάρα του ‘παίξτε με επιτέλους εσείς οι αλάνθαστοι, οι επιμελείς’! Και ειδικά για όλους αυτούς, εγώ, ένας καμπούρης αμέτρητων λαθών και ως ένας απίστευτα τσαπατσούλης παππούλης –σκεφτείτε πόσο λίγα αιτήματα μικρών μου φίλων προλαβαίνω να φέρνω εις πέρας κάθε νέα χρονιά– δε νιώθω παρά μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Και συγκίνηση. Συγκίνηση για τα γράμματα όλων αυτών των μικρών μιμητών του Τζέρυ Λούις.
Μάλιστα! Γνωρίζετε και από κωμωδία;
Αν την αγνοούσα, ή ακόμη χειρότερα αν την περιφρονούσα, θα ήταν σαν να αγνοούσα σα κακότροπος γέρος τους ίδιους τους ανθρώπους!
Και ποιους κωμικούς θαυμάζετε περισσότερο;
Αυτούς που γελούν με τα παθήματά τους. Είτε τους πεις μικρούς ή μεγάλους Σαρλώ, είτε μικρούς ή μεγάλους Καραγκιόζηδες, το ίδιο είναι.
Τον κατά τα φαινόμενα τεράστιο ελεύθερο χρόνο σας , πώς τον αξιοποιείτε;
Με την εργατικότητα ενός αγαθού…ακαμάτη! (γέλια) Συμπαθάτε με, να εξηγηθώ πρώτα: Ήδη είμαι ένας πάμπλουτος από χρόνο. Πού το βάζετε αυτό; Όχι πάντως σε τράπεζα! (γέλια εις το τετράγωνο) Το λοιπόν, δεν έχω να κατακτήσω τίποτα περισσότερο παρά απ’ το να αξιώνομαι κάθε τόσο τη γονιμότητα και τη χάρη τούτου του χρόνου ως προσφορά στους άλλους. Διαρκώς: για χάρη των άλλων!
Περίεργο, η εντύπωση που είχαμε για σας ήταν πως είσαστε –στην άδεια σας, εκτός εορτών– μοναχικός, σχεδόν απόκοσμος;
Διόλου περίεργο, αν σκεφτείτε, πως η εντύπωσή σας για μένα είχε να κάνει με το ότι είμαι ολωσδιόλου…ανύπαρκτος!
Χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτή τη σύντομή μας συνομιλία. Και να σκεφτείτε πόσα ακόμη είχα να σας ρωτήσω! Σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα-Καλή Πρωτοχρονιά και να είναι αμέτρητα τα δώρα που θα λάβετε και θα δώσετε στους φίλους σας σε όλο τον κόσμο;
