Σάββατο, Ιουνίου 16, 2007

Γιατί η ποίηση;


Έργο του Vlandimir Kush ("Sunrise by the ocean", λάδι σε καμβά, 21x25). 
Εκστατικό από κάθε άποψη.
Με τη οικεία αυθαιρεσία των υπερρεαλιστών

θα το ονόμαζα "Η βιογραφία κάθε ποιήματος".



-Μικρή συμβολή στη θεματική του φετινού Συμποσίου Ποίησης-


ΓΙΑΤΙ Η ΠΟΙΗΣΗ;


«Αν ο χαλκός ξυπνήσει σάλπιγγα, δε φταίει αυτός»

Αρθούρος Ρεμπώ


Γιατί δε γίνεται αλλιώς. Γιατί αυτή είν’ η μοίρα μας. Στην εδώ βιωτή το μοιράδι μας. Η μετά πάντων συσχέτιση. Η πρώτη και η έσχατη μας φύση. Η συνδιαλλαγή. Με τα άλλα πρόσωπα. Με τα γύρω πράγματα. Η σύνθεση. Εντός και εκτός των κλειστών μας άκρων. Η συναρμογή των καθ’ εκάστων που περιέχουμε και που με τη σειρά τους μας περιέχουν, σε Ένα –κόσμημα. Σε Κόσμο.

Γιατί δε γίνεται αλλιώς. Γιατί ομιλούμε. Γιατί μας δόθηκαν οι λέξεις. Όσο νεαρές ή γερασμένες. Επί τω πλείστω πλέον γερασμένες. Από τον πατέρα των πάντων πόλεμο, διασωσμένες. Από τη μήτρα των παθών μας, την κοινή μας προγονική Βαβέλ, στιγματισμένες. Οι λέξεις. Είτε με τα χείλη που γευόμαστε και φιλούμε. Είτε με το χαρτί και το μελάνι καθώς τη πρώτη μας ζωή τρυγούμε. Οι λέξεις, κοινό δοσμένο βιος –σήμαντρο ισάξιο της σιωπής. Για την αποκαλυπτικότερη αντίστιξη.

Γιατί δε γίνεται αλλιώς. Γιατί είν’ αδύνατο να αμοληθούμε στο πέλαγο της ζωής δίχως τα χέρια ή το κορμί μας. Τη σάρκα ή τη πνοή μας. Δίχως το αίμα ή τη κρυφή μας δίψα. Τις απορίες ή το ηχηρό συναίσθημά μας. Τις γλώσσες μας. Σχεδόν πλεονάζει η ερώτηση: διεκδικείται το είναι –καθενός– δίχως γίγνεσθαι; Δίχως έργο; Δίχως έστω μια κάποια μορφή; Διότι είναι γνωστή η πρόκληση –ανοιχτή: η ποίηση.

Γιατί δε γίνεται αλλιώς. Γιατί συζούμε. Και συζούμε σημαίνει πέρα από όλα τα οικεία λεξικά, συμ-παίζουμε. Στις όχθες του πόταμου-χρόνου. Στο μεταίχμιο του ανεξερεύνητου κενού. Πότε αθόρυβα και ποτέ στη διαπασών. Άλλοτε με την ελαφρότητα ενός μόλις φτερού κι άλλοτε με την αμετάκλητη βαρύτητα ενός ναυαγίου. Πότε νήπιοι σα ζώα γελαστά. Πότε αιμοδιψείς σα δολοφόνοι. Παίζουμε – για να επιβιώνουμε. Εάν επιβιώνουμε.

Αυτός δεν είναι πλάι σε τόσα άλλα ο γνωστός κι ο άγνωστος μας χρόνος; Ο άνθρωπος;

Θέλει λοιπόν και ερώτημα γιατί η ποίηση; Σα να απορούμε, γιατί ο έρως ή γιατί η αντιδουλικότητα, γιατί η ελευθερία;

Γιατί δε γίνεται αλλιώς.


5/4/2007

1η Δημοσίευση:



Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Σωτήρης Μουστάκας




Όχι, δεν τον "πήρε ο θεός κοντά του"
μήτε "έφυγε πλήρης ημερών"...
Δεν "ετοιμάζεται για την μεγαλύτερη παράστασή του
στην παμπάλαιη σκηνή του Παραδείσου"
μήτε "θ' αγαλλιάζει η ψυχή του
απ' το νέο της σπιτικό
ακούγοντας το γέλιο μας
με κάθε της Μούσας του
ταχυδακτυλουργικό"...

Παρακαλώ σας, ας γυρνούμε πλάτη
στη νωθρή παπαγαλία
κάθε σαχλής παραμυθίας
κάθε τόσο
που αναχωρεί
ο κάθε αναντικατάστατος
της μικρής μας ζωής...