Κυριακή, Ιανουαρίου 28, 2007

Περί δημοκρατίας



Τρεις φίλοι συζητούν περί δημοκρατίας.
-«Παιδιά άκουσα ένα πολύ πετυχημένο σχόλιο, κάτι περίπου σαν ορισμό, όσον αφορά τη δημοκρατία!», λέει ο ένας. «Λοιπόν! Δημοκρατία είναι όταν τέσσερα πρόβατα κι ένας λύκος αποφασίζουν για το ποιος είναι ο επόμενος που θα φαγωθεί!».
-«Καλό!» απαντούν ομόφωνα οι συνομιλητές του.
-«Μόνο που θα μπορούσαμε να το διατυπώσουμε κι αλλιώς αυτό που άκουσες» αντιτείνει ο δεύτερος. Και συνεχίζει: «Δημοκρατία είναι όταν ένα πρόβατο κι τέσσερις λύκοι αποφασίζουν, όπως λες, για το ποιος είναι ο επόμενος που θα φαγωθεί».
-«Παιδιά απ’ ότι καταλαβαίνω, εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ έναν άτυπο αγώνα ευστοχίας για το ποια είναι η πιο ρεαλιστική περιγραφή της δημοκρατίας» παρεμβαίνει ο τρίτος. «Με μια μικρή δόση κυνισμού, από τη μεριά μου θα έλεγα πως: Δημοκρατία είναι, όταν τέσσερις βιαστές και μία ήδη βιασμένη γυναίκα καλούνται να αποφασίσουν ποιος θα είναι ο επόμενος που θα βιαστεί ξανά!»…

Κυριακή, Ιανουαρίου 14, 2007

Πού πας παλικάρι, ωραίος σαν μύθος...



Έλληνας, παρότι ορθότερο είναι να τον αποκαλέσει κανείς homo universalis. Πολύγλωσσος και πολυπράγμων. Με κοινό παρανομαστή όλων του των ταλέντων, την τέχνη που είναι πολιτική και την πολιτική που είναι τέχνη. Μετέφερε σε έμψυχα και γι' αυτό ολοζώντανα ελληνικά, τους κορυφαίους του παγκοσμίου θεάτρου για τον 20ο αιώνα.

Επίσης σκηνοθέτησε, επίσης κριτικογράφησε, επίσης δίδαξε θεωρία και πράξη του θεάτρου -ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Θεάτρου Τέχνης (συνιδρυτής επίσης και των εκδόσεων "Ίκαρος").

Κι όμως δε στάθηκε εκεί: το πέρασμα του στην πολιτική επιφυλλίδα δημιούργησε από μόνο του μια σχολή δοκιμιακής γραφής που ακόμη αναζητεί τον άξιο απόγονό του.

Υπήρξε πρωταγωνιστής στην αποδέσμευση και εμπέδωση του σημερινού μας πολιτεύματος από τα προηγούμενα βασιλικά και χουντικά του δεκανίκια.

Μέχρι πρότινος, χιλιάδες αναγνωστών του απολάμβαναν τα λαλίστατα ελληνικά του καθώς και την κριτική εγρήγορση των απόψεων του κάθε Κυριακή στο "Βήμα", πλάι στα "Μονοτονικά" του Μαρωνίτη.

Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε, σίγησε ο ίδιος και η πένα του: όχι όμως και το μελάνι του!




Λίγα μόνο λόγια για την αποχώρηση ενός κυρίου των ελληνικών γραμμάτων:
του κ. Μάριου Πλωρίτη


Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007

Γυρνάει σελίδα ο χρόνος...


Και για το νεογέννητο του 2007, η ευχή παραμένει η ίδια (πρόκληση):
Εαυτού ξελευτερία!



Περικοπές μιας αβάσταχτα ελαφρόμυαλης εβδομάδας
(του λεγόμενου "νέου" έτους)


Απαγχονισμός του Σαντάμ: άλλο ένα επεισόδιο του παγκόσμιου δράματος με τίτλο:

"Φονταμενταλιστές δολοφονούν φονταμενταλιστές".

ΥΓ: Η τάχα πολιτισμένη Δύση - άριστη στο ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.


(Αντιστοίχηση:

Ρητορικό το ερώτημα: Γνώριζε ο -κατά πως τον παρουσιάζει ο ιστορικός Ιώσηπος- κυνικός ρωμαίος έπαρχος, από Δικαιώματα του Ανθρώπου, έστω το στοιχειώδες -της ζωής; Μήπως για τη χριστιανική διακήρυξη περί άφεσης αμαρτιών, ή τη δωρεά χρόνου μετανοίας, γνώριζε;

Διόλου ρητορικό το ερώτημα: Σάμπως η "πολιτισμένη" Δύση του 2ιου αιώνα όλα τούτα τα γνωρίζει -δια της εφαρμογής τους;

Θυμίζουμε:

Το Μάρτιο του 2οο3, όταν η Δύση τα επικαλούταν δια στόματος των ηγετών της, προκειμένου να αιτιολογηθεί από πολιτική και ηθική σκοπιά η στρατιωτική της 'κάθοδος' στα εδάφη του Ιράκ, εξέφραζε, υποτίθεται, τις επιδιώξεις ενός άλλου συστήματος αξιών -υπέρ της δημοκρατίας, υπέρ του διεθνούς δικαίου, υπέρ μύριων δυο άλλων μεγαλεπώνυμων συνθημάτων!


Συμπέρασμα:

Όχι μόνο από επιχειρησιακή -οι Αμερικανοί νεκροί επιστρέφουν στη πατρίδα τους με ρυθμούς που ξεπερνούν τους αντίστοιχους του Βιετνάμ- άλλα και από όποια άποψη κι αν εξεταστεί το φαινόμενο "εμπόλεμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή", οι αυταπάτες ημών των Δυτικών δε μυρίζουν παρά μόνο θάνατο ή στην καλύτερη περίπτωση χρεοκοπία.)

Ο απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσεϊν μας βάζει όλους μας ένα σκαλοπάτι πιο βαθιά στο βάλτο της βαρβαρότητας.