Σουρεαλιστικό Αλμανάκ,27 Σεπτεμβρίου

Γράφει, αντιγράφει κι υπογράφει
ο δημοσιογραφικός πράκτωρ 000,
Πάνος Δρακουμέλ
του Πύργου της Βαβέλ


27 Σεπτεμβρίου



ΕΠΕΤΕΙΟΣ
Παγκόσμια Ημέρα Πολιτικού Αναλφαβητισμού



Γεγονότα

Σαν σήμερα 27 Σεπτεμβρίου

…του 1828:

Πατροπαράδοτη ελληνική διχόνοια: Υπό τους ήχους της στρατιωτικής φιλαρμονικής με το …αθάνατο ημεδαπές σουξέ «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», δολοφονείται στο Ναύπλιο ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας.
Τιμώντας τη μνήμη και την προσφορά του Κερκυραίου πολιτικού (και παρολίγον γιατρού!) το ελληνικό κράτος ενάμισι αιώνα ακολούθως, βαφτίζει το σχέδιο της νέας διάρθρωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης με το όνομα του: χάριν –επιπλέον– των νέων εμφύλιων συρράξεων που θα προκληθούν!

…του 1923:

Πανηγυρισμοί εν χορδαίς πλήθους μανδολίνων και λοιποίς οργάνοις του δυτικού κανόνα (:πολυφωνίες, κοκοροφωνίες, διαφωνίες!) σημειώνονται στην Κέρκυρα για την αποχώρηση των –ούνα ράτσα, ούνα φάτσα– Ιταλών.
Και μπορεί μεν, η τιμή τιμή να μην έχει –έχει όμως, η ...ανεξαρτητοποίηση: Επιδικάζονται στην Ιταλία 50 εκατομμύρια λιρέτες, ποσόν υψηλόν ακόμη και μεταξύ των κομητών Μπερλουσκόνι της εποχής!

…του 1938:

Καθελκύεται το μεγαλύτερο προ του 2ου Π.Π., κρουαζιερόπλοιο της Μ. Βρετανίας, το “Βασίλισσα Ελισάβετ” (Queen Elizabeth, Queen Liza, Queen Beth –διαλέγετε και παίρνετε!). Είναι πράγματι μεγαλύτερο από τον θρυλικό, πλην βυθοαραγμένο “Τιτανικό”, ογκωδέστερο και πιο φινετσάτο από τον λάγνο “Μεγάλο Ανατολικό”, με περισσότερα ακόμη, κοκτέιλ, πάρτυ και χορευτικά σόου απ’ το κατοπινό “LOVE BOAT” (“Το πλοίο της τηλεοπτικής αγάπης”).
God Save the Queen – τουλάχιστον, όσο τους… τριμελείς πια παλαιορόκερ Queen!

…του 1940:

“Μαζεύτηκαν οι λύκοι, γύρω απ΄ του πλανήτη το τραγανό ραδίκι!”

Η φουλ ναζιστική Γερμανία, η μάξι φασιστική Ιταλία και η τούρμπο αυτοκρατορική Ιαπωνία, υπογράφουν σύμφωνο (λυκο)φιλίας και συμμαχίας, που έμεινε στην ιστορία ως "Άξων".
Κι επειδή ως γνωστόν και σοφόν, σκοπός της εξουσίας είναι η εξουσία, στο λήμμα του Άξονος, “ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ”, η καταχώρηση είναι σύστοιχος: “ΑΞΟΝΟΣ ΕΣΤΙ” – το μόνο αληθινά άξιο σε τούτη τη φιλοτομάρικη ζωή!

…του 1941:

Μετά από την τετραετή βουβαμάρα έναντι της δικτατορίας του Μεταξά (μηδέν αστέρων!), μετά από το ολιγόμηνο έπος του ’40 και το ακόμη πιο σύντομο χρονικό της κατάρρευσης του Ελληνοβουλγαρικού μετώπου, ιδρύεται στην Αθήνα η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση της προκοπής: το “ΕΑΜ” (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). Το ένοπλο τμήμα του αποτέλεσε ο "ΕΛΑΣ” (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), η ηρωική πορεία του οποίου ουδεμία σχέση έχει με την αντι-εποποίια της σημερινής μας ΕΛ.ΑΣ.!

…του 1991:

Ατμοσφαιρικό σουρωτήρι κατά τα πρότυπα των ποντικότρυπων των ταινιών Walt Disney: Επιστήμονες ανακαλύπτουν νέα τρύπα στο στρώμα του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική.
Προφητικώς τραγουδούσε άραγε η μουσική παρέα του Αγγελάκα “ΤΡΥΠΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ” – για τη μελλούμενο σουρεάλ αιώνα;

…του 1992:

Για τρίτη μέρα μαίνεται η μεγάλη πυρκαγιά στη Ρόδο, έχοντας αποτεφρώσει 25.000 στρέμματα δασικής γης.
[MINDTRAP: Βρείτε τις ομοιότητες με τα αντίστοιχα γεγονότα του φετινού καλοκαιριού. Οι νικητές κερδίζουν κατάλευκες τούφες από τα τέως ZZ TOP γένια του νυν Νομάρχη Δωδεκανήσου!]

Τέλος, σήμερα 27 Σεπτεμβρίου του 2008:

Ολοκληρώνεται μία ελλειπτική σβούρα του πλανήτη μας γύρω από τον Ήλιο με το σατυρικό φύλλο «Να!» σε διαρκή διαστολή –συνεργατών, αναγνωστών, φίλων και μετόχων του ιλαροτραγικού.
Τα πάντα σατυρεί!

1η Δημοσίευση, "να!", 13ο φύλλο

“Ξεφλουδίζοντας” το πρόβλημα σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών

Το σχολικό εγχειρίδιο μαθητή της Δ' Δημοτικού

Παρότι άμεσα εξοικειωμένος με τα μεσόγεια πολιτικά ήθη και το κυριότερο, ευρυμαθής και οξύνους όσο λίγοι, ο Ουμπέρτο Έκο, έχει κατά κόρον διαψευστεί σχετικά με την περιώνυμη εξαγγελία του, πως τον “Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις” -ενδεικτικά: τόσο από τις συχνές παλινδρομήσεις του οικείου του ιταλικού κοινοβουλευτικού συστήματος, όσο κι απ` την πολιτική ζωή της γείτονος Ελλάδας. Παραμερίζοντας τα της κι εφέτος θερμής Ευρωπαϊκής σκηνής (βλ. Ρωσογεωργιανή συμπλοκή) καθώς και το πρόσφατο εντόπιο σκάνδαλο γύρω απ` τη Μονή Βατοπεδίου, θα περιοριστώ σε μία αυγουστιάτικη, συνεπώς “μη είδηση”, αναφορικά με τα οικεία μας εκπαιδευτικά: τη δυνατότητα απαλλαγής για τους μαθητές των δύο πρώτων βαθμίδων εκπαίδευσης από το μάθημα των Θρησκευτικών.

Με μια λιτή δήλωση εκ μέρους του γονέα/κηδεμόνα -δίχως μάλιστα συναφή γραπτή αιτιολόγηση- ο μαθητής του ελληνικού σχολείου δεν είναι πλέον υποχρεωμένος να συμμετάσχει στις δραστηριότητες που αφορούν το διδακτικό πρόγραμμα των Θρησκευτικών.

Την αντανακλαστική, άμεση -κυρίως από τηλεοράσεως- αντίδραση αρκετών συμπολιτών μας κατηύθυνε η ισχύς της συνήθειας -η λεγόμενη δύναμη της αδράνειας: 'κατάπτυστο' το μέτρο για τους “θρησκευόμενους”, 'φιλελεύθερο' σύμφωνα με την “προοδευτική” θέση.

Με την ευκαιρία που δίνει η πρόσφατη έναρξη του φετινού σχολικού έτους, ας προσεγγίσουμε το ζήτημα με το κριτικό πνεύμα που του αρμόζει -ξεκινώντας από το άμεσο πλαίσιο αναφοράς του: τον ρόλο του εν λόγω μαθήματος εντός του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Δεν πρόκειται για αντικείμενο συχνών αντεγκλήσεων -είτε προχωρώντας κανείς στη μελέτη των Αναλυτικών Προγραμμάτων Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου, είτε αρκούμενος στην γενικότερη αίσθηση που αφορμάται από την προσωπική του σχολική εμπειρία ή στην πιο πρόσφατη των παιδιών του. Στο μάθημα των Θρησκευτικών αναγνωρίζεται ένας έντονα παιδευτικός χαρακτήρας ειδικού ηθικού βάρους για την πνευματική διάπλαση του νέου ανθρώπου. Διερωτάται όμως εύλογα κανείς: Στα “θρησκευτικά”, όπως πληθυντικώς αποκαλείται το εν λόγω διδακτικό πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο πρόγραμμα (υπονοώντας έτσι μία πλουραλιστική προσέγγιση στο θρησκευτικό φαινόμενο), ή αποκλειστικά σε στοιχεία-ψηφίδες της βιβλικής παράδοσης;

Το σχολικό εγχειρίδιο μαθητή της Γ' Δημοτικού

Ήδη είμαστε ένα βήμα κοντύτερα στη 'φύση' του υπό εξέταση προβλήματος: έχουμε να κάνουμε με ένα γνωστικό αντικείμενο ανοιχτής ζήτησης–συζήτησης, ή με έναν από καθ` έδρας συστηματικό προσηλυτισμό;

Ποιόν από τους δύο ανωτέρω ορίζοντες χάνουν πλέον οι μαθητές σύμφωνα με την προοπτική που παρέχει στους γονείς τους το νέο μέτρο; Διαλεκτική μύηση στην θρησκευτικότητα ή κατήχηση ενός κάποιου θρησκευτικού μορφώματος (αποφεύγω να πω “χριστιανικού”, επικαλούμενος την πειστική ανάλυση περί αλλοτρίωσης του, από επιφανείς θεολόγους, όπως ο Στ. Ράμφος και ο Χρ. Γιανναράς).

Ένα δεύτερο βήμα στα ενδότερα του θέματος μας, μας φέρνει κατά πρόσωπο με τις αντινομίες που επί δεκαετίες περιέχονται στο Σύνταγμά μας (2001): Από τη μία δηλώνεται ρητώς, πως “η ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως είναι απαραβίαστη” (άρθρο 13, 1), πλην όμως σχετικά με την παιδεία μας, αναφέρει μεταξύ άλλων, πως “έχει σκοπό (...) την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης” (άρθρο 16, 2). Αφενός “ο προσηλυτισμός απαγορεύεται” (άρθρο 13, 2) και προκρίνεται το πνεύμα της ανεξιθρησκίας, αφετέρου “επικρατούσα θρησκεία της Ελλάδας είναι η Θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού” (άρθρο 3, 1).

Δεν είναι ασφαλώς άμοιρη σχολιασμού τόσο στον στενά ακαδημαϊκό (βλ. ενδ. Καζεπιδης, Οι σκοποί της παιδείας, στον τόμο: Φιλοσοφία της Παιδείας, σσ. 110-116), όσο και στον ευρύτερα δημόσιο χώρο (βλ. ενδ. το εξαιρετικό άρθρο του επίσης πανεπιστημιακού Δημ Τσαρδάκη, Θρησκευτική χειραγώγηση και εκπαίδευση, Ελευθεροτυπία, 21/7/2005, σελ. 9), η προφανής διγλωσσία του Συντάγματος μας επί του πολυδιάστατου τούτου ζητήματος. Ούτε αποσιωπάται η επίσης προφανής π(λ)ηγή από την οποία απορρέουν οι αντιφατικές προγραμματικές αρχές της Πολιτείας και οι μετέωρες και αποσπασματικές πρακτικές που ενίοτε αυτή υιοθετεί: η αναστολή των διακριτών ρόλων μεταξύ κράτους και Εκκλησίας.

Εν κατακλείδι: Η απροθυμία της ελληνικής Πολιτείας να προχωρήσει στην πολιτική της σύγκλιση με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, ολοένα και θα εγκυμονεί ημίμετρα “υπέρ τον πολίτη”, όπως η νεόκοπη απαλλαγή των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών (δίχως συνάμα να αντιπροσφέρεται στα παιδιά του η επιλογή μαθημάτων, όπως π.χ. Στοιχεία θρησκειολογίας ή Ιστορία των Θρησκειών). Ας διερωτηθεί ο σκεπτόμενος αναγνώστης: ήταν λοιπόν τυχαίο, το λεγόμενο “τάιμινγκ” του Υπουργείου Παιδείας να εξαγγείλει την “πολιτική ελευθεροφροσύνη” μιας τέτοιας παρέμβασης τον Αύγουστο, τον μήνα όπου “δεν υπάρχουνε ειδήσεις”;

1η δημοσίευση: Εφημερίδα ΡΟΔΙΑΚΗ,21-9-2008
http://www.rodiaki.gr/v3/index.asp?archive=302&page=55
Αποσπασματική δημοσίευση: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25-9-2008
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_25/09/2008_286026

Τέρα Άμου

Το προσεχές Σάββατο περιέχει μία ξεχωριστή ευκαιρία.
Για έναν κύκλο ανθρώπων που σπούδασαν στα μέσα της δεκαετίας του '90 στα Παιδαγωγικά Τμήματα της Ρόδου:
να ανακαλύψουν (εκ νέου;) μεταξύ τους έναν πολλά υποσχόμενο συγγραφέα -τον παλιό φίλο και συμφοιτητή τους
Νίκο Διακογιάννη.
Για το βιβλίο "Τέρα Άμου", το πρώτο του μυθιστόρημα, δεν πρόκειται να δώσω ειδικότερες πληροφορίες πέρα από το ότι κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός στις αρχές του 2007.
Επιφυλάσσομαι να επανέλθω με μία νέα ανάρτηση.

Κρισιμότερο όλων κατά την παρούσα στιγμή είναι η ΠΡΌΣΚΛΗΣΗ,
που σας απευθύνεται.

Στο νησί της ώριμης νιότης του ο Νίκος επιστρέφει με το βιβλίο του ανά χείρας
στο πλαίσιο μιας ξεχωριστής βραδιάς που διοργανώνει το βιβλιοπωλείο
"ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ" στις 20/9/08, ώρα 20.00
με χορηγό επικοινωνίας τον Ρ/Σ Λυχνάρι (91,4).

Κι επ' ευκαιρία, όσοι από εσάς δεν έχετε υπ' όψιν σας
το πολύ δραστήριο ιστολόγιο του με το αυτό όνομα, πληκτρολογήστε:
http://tera-amou.pblogs.gr/