Πλήθος ερωτήσεων έσπρωχναν και του λόγου μου κυρίως στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια τόσο για το έργο, όσο και για τη ζωή του Μπρέχτ. Ως παράλληλο και συνάμα λοξό αντικατοπτρισμό του -κατά Χομπσμπάουν- σύντομου 20ου αιώνα.
Έχοντας εξ αρχής απορρίψει τα λεγόμενα διδακτικά του έργα, έβρισκα στα άλλα, τα λιγότερο άτεγκτα και σίγουρα για τον ιδεολογικό εαυτό τους, μια σπάνια δυνατότητα του λόγου να είναι απλός και συνάμα εξαιρετικά διεισδυτικός. Και το κυριότερο: να μη χάνει το σκηνικό του εκτόπισμα.
Μελοποίησα ποιήματα του "φτωχού Μπ.Μπ.", όπως άλλοι περνούν με λαχτάρα το κατώφλι του θεατρικού του πάλκου. Αρκετά υποψιασμένος δηλαδή, πλην όμως δίχως την παραμικρή βαρύτητα του ίσκιου του. Σχεδόν ελαφρύς -όσο ο «άνεμος που αφήνουν οι πολιτείες πίσω τους» μετά την αμετάκλητη `δικαίωση` της φθοράς τους.
Το προηγούμενο Σάββατο, στο πλαίσιο του 3ου Επιστημονικού Σεμιναρίου του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, παρουσιάσαμε με τη μουσική μας ομάδα, για πρώτη φορά το σύντομο «Μουσικό μας Δρώμενο» πάνω στην ποίηση του μεγάλου Γερμανού δημιουργού.
Το ερχόμενο Σάββατο (25/10, ώρα: 20.00) και την Δευτέρα (27/10, ώρα: 20.00), θα ανεβάσουμε εκ νέου στη σκηνή του 12ου ΔΣ Ρόδου το εν λόγω μουσικό έργο. Δεν είναι μόνο η φετινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου που μας δίνει την αφορμή. Είναι η ανηφόρα της μικρής μας ελευθερίας που δεν διακρίνει τα πράγματα σε παρελθόν, παρόν ή μελλον!
Ο Μπ. Μπρεχτ (από αριστερά-δεύτερος) παίζοντας κλαρινέτο σε μία φωτογραφία που παρωδεί τα ελαφρά θεάματα της εποχής (1922-1923)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου