“Διαφημίσεις από την ανάποδη” στα φετινά ECOKIDS

Η αφίσα της φετινής διοργάνωσης

φιλοτεχνημένη από την σκηνοθέτιδα κα Λουκία Ρικάκη

Η παρακολούθηση του φεστιβάλ των ECOKIDS έχει πια γίνει για το τμήμα και για το σχολείο μας γενικότερα, μία θαυμάσια …συνήθεια. Κι απ΄ ότι αποδείχτηκε πέρσι: πολύ δημιουργική –πολύ γόνιμη.

Έχοντας εντάξει τη συμμετοχή μας για το έτος 2008, σ’ ένα σχέδιο εργασίας με τίτλο το ερώτημα “ΜΜΕ: Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ή Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης;”, επιστρέψαμε στην τάξη μας με έντονη την επιθυμία να δοκιμάσουμε τους εαυτούς μας πίσω από τις κάμερες: στον ρόλο του δημιουργού κι όχι πια του θεατή.

ECOKIDS, Απρίλιος 2008

Εστιάσαμε το ενδιαφέρον μας στον τομέα της διαφήμισης για δύο λόγους: 1) Η διαφήμιση αποτελεί τον βασικό χρηματοδότη των ΜΜΕ κι επιπλέον, επηρεάζει όσο τίποτα άλλο στην εποχή μας το γούστο και τις καταναλωτικές συνήθειες των πολλών. Και 2) Ως “κιν/φικο” είδος, λόγω της συντομίας και του παιχνιδιάρικου του συνήθως ύφους, μας ήταν πολύ δελεαστικό.

Αποτέλεσμα; Τα τρία συγκεκριμένα φιλμάκια. Φτιαγμένα με πλείστες τεχνικές αδυναμίες, πλην όμως με το κέφι, τη σπιρτάδα και το χιούμορ που χρειάζεται ο καθένας μας, όταν έχει να τα … “βάλει” με το λουσάτο και συμφεροντολόγο ψέμα της διαφήμισης.

“Διαφημίσεις από την ανάποδη”

1. “Το αφροντούζ”:
Η Φωτεινή, μία χαρωπή καταναλώτρια, “πείθεται” από σχετικό διαφημιστικό σπότ να χρησιμοποιήσει ένα …ριψοκίνδυνο, καθότι αμφιβόλου ποιότητας αφροντούζ. Ποιό άραγε θα είναι το αποτέλεσμα της χρήσης του;

2. “Μαύρο δοντάκι – άσπρο δοντάκι”:
Ο Χρήστος δεν μπορεί να κλείσει μάτι από τον πονόδοντο. Η επίσκεψη στον οδοντίατρο είναι άμεσα επιβεβλημένη. Θα τον απαλλάξει άραγε η θεραπεία που θα του προτείνει ο γνωστός και διαπρεπής ιατρός, Δρ Σωτήρης Ροδίτης, από το μαυρισμένο και πονεμένο του δοντάκι;

3. “Μία φρουτόκρεμα μπελάς”:

Η Ματίνα είναι μία ακόμη φορτωμένη γυναίκα της εποχής μας: μητέρα, χωρισμένη σύζυγος, εργαζόμενη κι επιπλέον, κουβαλήτρα των αγαθών που χρειάζεται το σπίτι. Για να βρει χρόνο για τα ψώνια της, καλεί τον Μιχάλη να της “φυλάξει” τα δύο της παιδιά. Για την Νίκη, την μικρή της κόρη, σκοπεύει να προμηθευτεί μία φρουτόκρεμα …“μαμ και νάνι”. Ή μήπως “μάμ και …κάτι άλλο”;

Η Επιτροπή του ECOKIDS 2009

τελικώς επέλεξε να αντιπροσωπεύσει την παρούσα τριπλέτα τo πρώτο έργο μας

με τίτλο "ΤΟ ΑΦΡΟΝΤΟΥΖ"

Πρόκειται για την πρώτη συμμετοχή μαθητών Δημοτικού Σχολείου στο καταξιωμένο

κι αγαπητό σε πολλά παιδιά φεστιβάλ του ECΟKIDS.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το φετινό πλούσιο πρόγραμμα του φεστιβάλ, πληκτρολογήστε:

http://rodosecofilms.blogspot.com/

http://www.ecofilms.gr/

http://ecokidsrodos.blogspot.com/

Η φινλανδική εκπαιδευτική πρόκληση

«μετακένωσις»
Αδαμάντιος Κοραής

Μία όαση γόνιμου κοινωνικού προβληματισμού η τηλεοπτική εκπομπή “Έρευνα” του δημοσιογράφου κ. Π. Τσίμα: παρουσίασε κατά το τελευταίο της επεισόδιο (Μέγκα, Τρίτη 20/1) την αχανή απόσταση που χωρίζει τη σχολική ζωή μίας τελειόφοιτης του ελληνικού Λυκείου κι ενός 16χρονου μαθητή του Β΄βάθμιου Εκπαιδευτικού συστήματος της Φινλανδίας.

Ήδη υπαινιχτήκαμε την βασική αιτία της ευστοχίας αυτής της αντιπαραβολής. Δεν περιορίστηκε σε μία εξ αποστάσεως ‘φορμαλιστική’ ακτινογράφηση των δύο εκπαιδευτικών συστημάτων, αλλά διείσδυσε στα βαθύτερα (ποιοτικά) χαρακτηριστικά του πώς βιώνει τα προ του Πανεπιστημίου σχολικά έτη μία/ένας έφηβος.

Και ιδού το αποτέλεσμα –διόλου “σκηνοθετημένο”, πειστικότατο για όσους έχουν άμεση ή έστω έμμεση εξοικείωση με τα της ελληνικής -τουλάχιστον- Β’βάθμιας εκπαίδευσης: μία φιλότιμη, εργατική, πλην κατάκοπη κι επιπλέον, δυστυχισμένη κοπέλα –η ελληνική περίπτωση–, έναν χαρούμενο και ικανοποιημένο με την προσφερθείσα εκπαίδευσή του (και τις προοπτικές που αυτή του διανοίγει) νεαρό –η φινλανδική.

Πολλοί είναι οι τρόποι, για να εξάγει τα συμπεράσματά του κανείς μελετώντας μία την πρώτη, μία τη δεύτερη περίπτωση.

1ος) Ο τρόπος της στρουθοκαμήλου –ο πιο συνήθης στα δικά μας εκπαιδευτικά πράγματα: “ουδένα πρόβλημα, η είσοδος στο Παν/μιο απαιτεί βαρύτατο τίμημα, όλα τα άλλα –υποχρηματοδότηση, παπαγαλία στο ένα και μοναδικό σύγγραμμα– είναι …ελάσσονος σημασίας”. 2ος) Ο τρόπος του πιθήκου: “εμπρός ας ξεσηκώσουμε σύγκορμο το ‘φωτισμένο’ ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό παράδειγμα, ξηλώνοντας μονομιάς το υπάρχον ελληνικό!”. 3ος) Ο τρόπος της ‘ημετέρας παιδείας’: ο τρόπος της κριτικής πρόσληψης, της δημιουργικής αφομοίωσης όσων δεδομένων προκριθούν ως γόνιμα, στην υπηρεσία δηλαδή, της σύγχρονής στοχοθεσίας του ελληνικού σχολείου –του σχολείου τούτου του αιώνα, όχι των προηγουμένων.

Τον τρίτο τρόπο φαίνεται, πως υιοθετεί μεταξύ άλλων προβεβλημένων προσωπικοτήτων της εκπαιδευτικής/ακαδημαϊκής κοινότητας και ο γνωστός καθηγητής Γλωσσολογίας κ. Γ. Μπαμπινιώτης. Σε πολύ πρόσφατο άρθρο του στο περιοδικό Ρόπτρο (Δεκεμβριανή έκδοση των μετεκπαιδευόμενων δασκάλων στο Διδασκαλείο “Δημ. Γληνός” της Θεσσαλονίκης) με τίτλο “Το φινλανδικό πρότυπο”, προβαίνει σε μία συνοπτική, πλην καίρια συγκριτική προσέγγιση μεταξύ των δύο εκπαιδευτικών συστημάτων (φινλανδικό, ελληνικό). Σημεία αιχμής αυτής της παράλληλης εξέτασης τα ακόλουθα 7 –σχεδόν αντιγράφω:

1. Διάρκεια υποχρεωτικής εκπαίδευσης: Εννιά χρόνια στη Φινλανδία (δημοτικό και γυμνάσιο) – Έξι χρόνια στην Ελλάδα (στα χαρτιά)
2. Δαπάνες για την Εκπαίδευση: Στη Φινλανδία 5,2% (ή, κατ' άλλη πηγή, 5,7%) τού Α.Ε.Π., έναντι 3,2% στην Ελλάδα.
3. Ευθύνη λειτουργίας των Σχολείων: Τα σχολεία λειτουργούν στη Φινλανδία με ευθύνη τής Τοπικής Αυτοδιοίκησης υπό την Εποπτεία τού Υπουργείου Παιδείας, (δηλαδή πλήρης αποκέντρωση με λαμπρά κίνητρα άμιλλας, ουσιαστικής προσφοράς και ανάπτυξης τής Τοπικής Αυτοδιοίκησης). Στην Ελλάδα, πλήρης συγκεντρωτισμός: Κράτος – Υπουργείο Παιδείας. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει κυρίως τη συντήρηση των κτηρίων, την εξεύρεση χώρων κ.τ.ό., δηλαδή την αγγαρεία…–που και αυτή, στην καλύτερη περίπτωση, φέρνει εις πέρας με το “κέφι” νεοσσού φαντάρου…
4. Απόδοση μαθητών: Ελέγχεται συστηματικά και εξασφαλίζονται πραγματικά ίσες ευκαιρίες στη Φινλανδία, με άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπιση των μαθησιακών δυσκολιών των μαθητών, όπου εμφανίζονται, για να μπορούν να συμβαδίζουν με τα άλλα. Στην Ελλάδα η παρακολούθηση είναι ελλιπής και η ενισχυτική διδασκαλία μέχρι στιγμής αναποτελεσματική.
5. Εκπαίδευση εκπαιδευτικών: Συνεχής επιμόρφωση και δυνατότητες μετεκπαίδευσης στη Φινλανδία. Μεγάλο πρόβλημα στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, περιορισμένες οι δυνατότητες μεταπτυχιακών σπουδών.
6. Σχολικές Βιβλιοθήκες: Ευρεία, συστηματική, σχολικά εντεταγμένη χρήση σχολικών βιβλιοθηκών στη Φινλανδία (κάθε Σχολείο έχει πρόσβαση σε παρακείμενη, καλά εξοπλισμένη σχολική βιβλιοθήκη, σε συνδυασμό με δυνατότητες αξιοποίησης τής σύγχρονης εκπαιδευτικής τεχνολογίας). Σοβαρή έλλειψη σχολικών βιβλιοθηκών στην Ελλάδα.
7. Εισαγωγικές εξετάσεις στα Α.Ε.Ι.: Εκτός τού Σχολείου, εθνικές εξετάσεις σε βασικά μαθήματα σε συνεργασία με Πανεπιστήμια στη Φινλανδία. Εντός τού Σχολείου και ερήμην των Πανεπιστημίων στην Ελλάδα.

Το τελικό συμπέρασμα του κ. Μπαμπινιώτη βρίσκεται σε απροσυννενόητη συμφωνία με εκείνο της δημοσιογραφικής έρευνας της ομάδας του κ. Τσίμα: το φινλανδικό σύστημα αριστεύει στους διεθνείς σχετικούς διαγωνισμούς (κι όχι μόνον στην ετήσια αξιολόγηση του ΟΟΣΑ[1], όπου και στην τελευταία της καταγραφή το ελληνικό έχει εκτοπιστεί στην 28η θέση[2]!) όχι εξ αιτίας κάποιου θαύματος. Τα πρωτεία του οφείλονται στις αρχές και στις μεθόδους πάνω και με τις οποίες αυτό έχει οικοδομηθεί -αρχές και μεθόδοι, οι οποίοι αφορμόνται από τις διαπιστώσεις και στοχεύσεις του κοινού νου: της γνώσης ως χαρούμενης δραστηριότητας και των σχολικών αντικειμένων και δράσεων ως ευτυχισμένης συνισταμένης της παιδικής/εφηβικής ηλικίας.

Όσο όμως, περί τα ελληνικά, είναι εύκολο να το λες, άλλο τόσο δύσκολο είναι να το εφαρμόσεις. Διότι στην Ελλάδα, ενώ απουσιάζει η ευρεία κοινωνική συναίνεση σε θέματα εκπαιδευτικού σχεδιασμού και οι υποδομές (σε όλα τα επίπεδα), πλεονάζει ο κομματισμός (φοιτητών, εκπαιδευτικών-συνδικαλιστών, πολιτικών), τα φροντιστήρια, οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων (των σχολείων συμπεριλαμβανομένων), οι φωνασκίες των δημοσιολογούντων και τέλος, οι προσκλήσεις του υπερσυγκεντρωτικού Υπουργείου Παιδείας για …“διάλογο από μηδενική βάση” με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς!

Κατά την τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου (28/1) ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Αρ. Σπυλιωτόπουλος ανάθεσε τον ρόλο του Προέδρου του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στον κ. Μπαμπινιώτη. Το πώς ο πανέμπειρος και στα διοικητικά (μεταξύ άλλων: πρώην Πρύτανης του Εθνικού & Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών, Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας) πανεπιστημιακός δάσκαλος θα διαχειριστεί τα πορίσματα της δικής του συγκριτικής μεταξύ ελληνικού και φινλανδικού εκπαιδευτικού συστήματος, θα φωτίσει εκ νέου το πόσο απέχει ο δημόσιος μας λόγος (σε επίπεδο προθέσεων και υποδείξεων) με την δημόσια πολιτική-εκπαιδευτική μας πρακτική.

Και κάτι ακόμη: προς τα πού ως Πολιτεία στήνουμε αυτί –προς τη μεριά του κοινού νου ή προς εκείνη των νοτιοβαλκάνιων εθισμών μας;

Σημειώσεις:
[1] Διευρύνεται ολοένα ο διάλογος κι ο κριτικός έλεγχος επί των αξιολογήσεων που διενεργεί ο ΟΟΣΑ. Τις μεγαλύτερες επικρίσεις έχουν μέχρι στιγμής αποσπάσει τα προγράμματα PISA (Programm for International Student Assessment: Πρόγραμμα για τη Διεθνή Εκτίμηση Σπουδών) που διενεργεί ο ΟΟΣΑ ανά 3ετία. Βλ. ενδ. http://www.mathimatiki-foni.otenetdomains.gr/pisa/eisagogiko_b.htm .
[2] Βλ. την αγγλική έκδοση των σχετικών αναλυτικών πορισμάτων στην ηλεκτρονική διεύθυνση, http://www.oecd.org/dataoecd/4/55/39313286.pdf .

1η δημοσίευση: Εφημερίδα ΡΟΔΙΑΚΗ, 8-2-2009

Βλ. ακόμη και στο EDUGATE.GR: http://www.edugate.gr/ek-ep/06-03-09-04