«Το πήρανε το πούρο ο Γιωργάκης κι ο Κωστάκης ή το αρνήθηκαν;». Ήταν ένα από τα πιο χαριτωμένα ερωτήματα που διατυπώθηκαν στο πλαίσιο της συζήτησης που άνοιξε η προβολή της υποβλητικής, όσο και αποκαλυπτικής ταινίας του Στ. Κούλογλου «Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου» παρουσία του γνωστού δημοσιογράφου-σκηνοθέτη (Κινηματοθέατρον «Ρόδον», 13/7/2010). Ποιός Γιωργάκης και ποιός Κωστάκης περιττεύει να δώσουμε την παραμικρή επεξήγηση.
Ας διευκρινιστεί λοιπόν, περί ποίου πούρου ο λόγος.
Περί του πούρου-τηλεσίγραφου που επέδιδαν στους ηγέτες των αναδυώμενων από την νεο-αποικιοκρατική περίοδο χωρών οι οικονομικοί δολοφόνοι (economic hit men) του Αμερικανικού Imperium.
Οι «οικονομικοί δολοφόνοι» σύμφωνα με τις μαρτυρίες της ταινίας (πρωτίστως του βασικού της πρωταγωνιστή: του πρώην economic hit man και νυν συγγραφέα, John Perkins) είναι μία από τις υπηρεσίες-φαντομάς της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Όπως και τα λεγόμενα «τσακάλια».
Πολύ συνοπτικά: Οι πρώτοι είχαν σκοπό τον οικονομικό δελεασμό των ηγετών που εξέπεμπαν αποκλίνουσα πολιτική βούληση από εκείνη της Ουάσιγκτον. Οι δεύτεροι, αναλάμβαναν την επαύριο της αποτυχίας των οικονομικών δολοφόνων, των οποίων τα πούρα και τα εν γένη υποσχώμενα πλούτη προς τον πολιτικό ηγέτη-στόχο αποκρούονταν παρά τις άμεσες εις βάρος τους δολοφονικές απειλές (στην ταινία οι αναφορές εστιάστηκαν κυρίως στους Jaime Roldos Aguilera και Omar Efraín Torrijos Herrera, τέως προέδρους του Εκουαδόρ και του Παναμά αντιστοίχως).
Η προβολή της ταινίας σόκαρε, προβλημάτισε, αποτέλεσε αφορμή για σκέψεις ποικίλης κατέυθυνσης από την μεριά των θεατών. Αυτό εξάλλου αποτυπώθηκε ακαριαία, θα ‘λέγε κανείς δίχως υπερβολή, στις ερωτήσεις και τα σχόλια που εισέπραξε ο Στ. Κούλογλου, αφότου έδωσε ένα σύντομο περίγραμμα της προετοιμασίας του γύρω από την συγκεκριμένη παραγωγή (2005-2008, η περίοδος εκτέλεσής της).
Βεβαίως δεν παρέλειψε να δώσει το ηχηρό παρόν του και το φαινόμενο που θα αποκαλούσαμε «νεο-εγωισμό», σύμφωνα με το οποίο ένα έργο που δίδει την αφορμή της δημόσιας συζήτησης, εκπίπτει σε πρόσχημα νεφελωδών παρατηρήσεων για το κάθετι. Αορίστως το αυτό κι ανυπερθέτως. Σαν μία απόπειρα αυτοψυχανάλυσης με όρους δημόσιας θέας.
Επιστροφή στα ουσιώδη: Τί αξίζει να συγκρατήσει κανείς πέρα από το βασικό θεματικό κι αισθητικό σκεύος της ταινίας;
Τον προβληματισμό γύρω από το ακόλουθο καίριο ερώτημα: ποιό πολιτικό υποκειμένο σε ΗΠΑ και σε Ελλάδα, σε Λατινική Αμερική και σε Ευρώπη, θα καταστήσει τη γνώση όλων αυτών των «μαύρων οπών» της διεθνούς σκακιέρας (εδώ θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν και τα χρηματοπιστωτικά τερτίπια των τελευταίων δεκαετιών) σε πρόπλασμα για μια νέα πλανητική πολιτική – έξω και πέρα από «οικονομικούς δολοφόνους», έξω και πέρα απο «ανθρωπιστικούς πολέμους», έξω και πέρα από «φιλόπτωχες Παγκόσμιες Τράπεζες»;
Και πολιτικό υποκείμενο ίσον οι πολίτες. Εμείς – ουδείς άλλος...
Αν τώρα στην άμεση προτεραιότητα των αποριών σας παραμένει η αντίδραση του Γιωργάκη και του Κωστάκη για τα τυχόν πούρα και τα τυχόν τοιαύτα ομοειδή, δεν χρειάζεται να σας παραπέμψει κανείς στην απάντηση-εκτίμηση Κούλογλου.
Η μνήμη και το συγκαιρινό πολιτικό μας βιώμα σε συνθήκες υπό το Δ.Τ.Ν. καθιστούν ορατή, περίπου αυτονότητη, την απάντηση.
Προδημοσίευση:
Για το περιοδικό "ΝΗΣΙΔΕΣ", Σχόλια, τεύχος 5ο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου