Φίλες και φίλοι,
το Ε2 του Δημοτικού Σχολείου Κοσκινού
απέκτησε το νέο του Ιστολόγιο.
Το όνομα αυτού: «ΟΥΡΑΝΟΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙΑ»
Η πλήρης διεύθυνσή μας είναι:
http://ouranopoihmatakia.blogspot.com/
Στο κείμενο υποδοχής του Ιστολογίου μας γράφουμε:
«Όπως μετά το μακροβούτι μας στη θάλασσα απομένει το κάψιμο στο στήθος και το αλμυρό νερό στα χείλη έτσι και μετά το μάθημα μας έχουμε αγκαλιά τα Ουρανοποιηματάκια μας.
Αυτά σκοπεύουμε να μοιραζόμαστε μαζί σας από εδώ».
Καλώς να ορίσετε, λοιπόν!
"Γιατί το Βυζάντιο;": Από τα βιβλία που ξεχωρίζουν για το ότι είναι στάλαγμα πολυετούς έρευνας και διδασκαλίας στην ιστορία του Βυζαντίου και όχι ένα ακόμη συμπίλημα για τις απαιτήσεις ενός x ακαδημαϊκού βιογραφικού.
Το βασικό πλεονέκτημά του: η εποπτική και εσωτερική (διεισδυτική) του ματιά σε γωνίες και μαύρες οπές των ιστορούμενων. Το "ανομολόγητο" μειονέκτημά του: όσο κι αν προσπαθεί να αντισταθεί σε πολλά ιδεολογικά υποστρώματα που αφορούν την "θέαση" μας στην συγκεκριμένη εποχή, δεν το κατορθώνει σε αρκετές περιπτώσεις.
Η αιτία; Είναι πολλή ισχυρή, ως φαίνεται, η παμπάλαια προβολή μας για το ότι το "Βυζάντιο" (εντός εισαγωγικών - Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το ορθό) ήταν μία "δική μας" αυτοκρατορία. Μολοντούτο, πρόκειται για πολύτιμο ανάγνωσμα - για όποιον διδάσκει και προπαντός διδάσκεται από την Ιστορία.
Ευχαριστίες στην Αναστασία για τον δανεισμό
(το εν λόγω βιβλίο είναι εδώ και μήνες άφαντο στη Ρόδο - το κλείσιμο των "Ελληνικών Γραμμάτων", από τις πρώτες σοβαρές απώλειες των δύσκολων οικονομικών ημερών)
Αγαπώ, θα πει κατ’ αρχήν, μαθαίνω. Και αγαπώ την ποίηση σημαίνει, στήνω αυτί και την ανακαλύπτω: Τη διαβάζω – πάνω αρχικά στις λέξεις, έπειτα πέρα από αυτές.
Πάει να πει ακόμη: πως ακούω την ποίηση. Η καταγωγή της είναι η ίδια η λαλιά μας.
Εν αρχή ην ο ήχος, όπως έλεγε και ο Καρούζος. Κι έπειτα ο λόγος. Κι έπειτα, συμπληρώνω, ο πόθος.
Ο πόθος μας για τις λέξεις και το ανεξάντλητο παιχνίδι τους μέσα και γύρω από μας ήταν λοιπόν, η αιτία.
Κι αν η αφορμή ήταν ενδοσχολική, δεν περιοριστήκαμε στον αυλόγυρο για τη νέα μας παιδαγωγική δράση.
Το θέμα ήταν: «Διαλέγω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα – το προετοιμάζω ως αναγνώστης – και το απαγγέλω υπό μορφή ηχογραφήματος.»
Και αυτό συνέβη.
Δημοσιεύω σήμερα μία φωτογραφία από την προσπάθεια μας να «δώσουμε ήχο και υλικό» (για να θυμηθώ έναν ταιριαστό στίχο του Σαββόπουλου) στην αγάπη μας.
Μόλις ολοκληρωθεί το CD μας –«αβάπτιστο» προς το παρόν– θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε!
ΜΕΡΟΣ 2ο
Συνομιλία των μαθητών του Ε1 (ΔΣ ΚΟΣΚΙΝΟΥ) με τον ιστοριογράφο και πρωταγωνιστή του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος κο Ολύμπιο Δάφερμο
για τα γεγονότα του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ (14-17/11/1973).
Επιμέλεια-παρουσίαση: Πάνος Δρακόπουλος
Παραγωγή: "Ο Πύργος της Βαβέλ"
(Ρ/Σ Λυχνάρι 91,4 - Νοέμβριος 2007)
Ηχοληψία: Παναγιώτης Χριστιφόρου
Οπτικοποίηση: Στέλιος Σκαραβαίος
Αφήνοντας πίσω μου τα πολλά αινίγματα που άφησαν στον απόηχό τους οι Καλλικρατικές εκλογές, όπως και τις σε αρκετές περιπτώσεις ατυχείς επιλογές του …λειψού εκλογικού σώματος σε πρόσωπα γνωστών δημαγωγικών συμπεριφορών και διεφθαρμένων πολιτικών ηθών, αναζήτησα μία χαραμάδα αυτογνωσίας εκεί που η ιστορία δεν παριστάνει ένα ακόμη «υποχρεωτικό μάθημα», αλλά είναι ο μακρύς γνωστός-άγνωστος ιστός που κινεί τα σημερινά γεγονότα.
Επιμένοντας στην συμπληρωματική σχέση που έχει ο μακρο-ιστορικός άξονας με τον αντίστοιχο της μικρο-ιστορίας (βλ. προηγούμενη ανάρτηση: http://nothia.blogspot.com/2010/10/blog-post_27.html ) ανέσυρα από το πρόσφατο αρχείο μου μία άκρως ενδιαφέρουσα συνομιλία την οποία συν-διοργανώσαμε με τους τότε μαθητές μου (Ε1, ΔΣ Κοσκινού, 2007-2008) με τον ιστοριογράφο και πρωταγωνιστή στην 3μερη κατάληψη του Πολυτεχνείου, κο Ολύμπιο Δαφέρμο. Ως ερευνητική εργασία παρουσιάστηκε στο Ραδιόφωνο στο πλαίσιο των θεματικών εκπομπών του «Πύργου της Βαβέλ», ενώ ενσωματώθηκε ατόφια στο περιοδικό που εκδώσαμε κατά τον 34ο εορτασμό της επετείου για το Πολυτεχνείου με τίτλο: «17 Νοεμβρίου 1973-2007, 34 χρόνια μετά…» (Έπαινος στον Διαγωνισμό Εντύπων 2008 της εφημ. «Τα Νέα»).
Παραδίδοντας το ηχογράφημα της εκπομπής καθώς κι όλο το σχετικό ψηφιακό υλικό (ζωγραφιές, ντοκουμένα, εξώφυλλα βιβλίων) στον καλό φίλο τον Στέλιο, για να επιχειρήσει μία οπτικοποίηση αυτής της συζήτησης σκέφτηκα για μια ακόμη φορά αναδρομικά, πως αφενός αποχουντοποίηση σ’ αυτό τον τόπο ποτέ δεν έγινε και πως, αφετέρου η κατοπινή μικροαστικοποίηση αριστερών και δεξιών ψηφοφόρων σε συνδυασμό με την οξεία κομματικοποίηση του κράτους και του μείζονος κομματιού της δημόσιας μας ζωής, συντηρούν ακόμη το υπόστρωμα πάνω στο οποίο όλες οι μεγάλες παθογένειες που μας κατατρέχουν σήμερα, παραμένουν άλλες ολωσδιόλου αλώβητες, άλλες σε ελάχιστη αναδίπλωση.
Τι σόι πολίτευμα έχουμε σήμερα; Με τι όρους εθνικής κυριαρχίας πορευόμαστε στην μετά ΔΝΤ εποχή; Πόσο ευτυχισμένοι αναπνέουμε «εμείς» οι τόσο οργανικά δανειοδανεισμένοι – οι …«πότε γελαστοί και πότε γελασμένοι»;
Συνειρμικά ο στίχος αυτός του Αλκαίου με οδηγεί σε ένα τραγούδι του Σαββόπουλου («Γεννήθηκα στη Σαλονίκη»), το οποίο εν έτει 1979 κατονομάζει την Ελλάδα ως «οικόπεδο και αποικία». Ποια σημερινή συνθήκη, πολιτική ή βαθύτερα πνευματική, κι έως ποιο βαθμό αναθεωρεί αυτή την παραδοχή;
Δε θα κλείσω αυτό το μικρό σημείωμα με ερωτήσεις ή άλλες απορίες, αν και είναι ο καλύτερος τρόπος για να οριοθετήσεις ένα κείμενο έσωθεν περισυλλογής.
Θέλω μόνο να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά εκείνου του αλησμόνητου τμήματος που απεύθυναν προ 3ετίας καίρια ερωτηματικά στον κο Ολύμπιο Δαφέρμο, τον ίδιο προσωπικά για το ότι υπήρξε αυτό που υπήρξε κι εξακολουθεί να είναι (αξίζει να διαβάσει κανείς το τελευταίο του βιβλίο «Το σχολείο κοιτάζει προς τα πίσω», Γαβριηλίδης, 2009, για να επαληθεύσει του λόγου το αληθές), τον Παναγιώτη για την άρτια ηχογράφηση στο στούντιο του Ρ/Σ Λυχνάρι (91,4) κι ασφαλώς τον Στέλιο για το σημερινό πέρασμα του πρώτου μέρους αυτής της συζήτησής στην εικόνα. (Εδώ: http://nothia.blogspot.com/2007/11/blog-post_17.html ολόκληρη η απομαγνητοφωνημένη εκδοχή).
ΥΓ: Ας μη μας δυσφορεί κροκοδείλια, σπεύδω να χαρακτηρίσω, η αποχή των πρόσφατων εκλογών. Τουλάχιστόν όχι τόσο, όσο η επί δεκαετίες αποχή μας ως κοινωνία, έκαστος, από τον ρόλο του πολίτη.
