(http://www.tsantilis.net/product.asp?catid=41)
Τι ωραίο να σε μεταμορφώνουν σε βεγγαλικό τα λόγια του παιδιού σου! Και δεν μιλώ για τις επίσης πτητικές εξομολογήσεις του τύπου «μπαμπά σ’ αγαπώ». Αλλά για κάτι που αφορά το ιδιαίτερο βλέμμα του – το ποιητικό του ένστικτο. Και ιδού το παράδειγμα εν συντομία.
Είμαστε στον μικροβιολόγο. Κάθομαι στην αιμοδότρα θέση και η μικρή Θ. κοιτάζει. Μια τον μπαμπά που χαμογελάει μπροστά στην προοπτική της εξέτασης, μια ένα εικαστικό αντίγραφο στον τοίχο του γραφείου: την πολύ γνωστή ζωγραφιά του Ακριθάκη εν ονόματι «Το δέντρο».
Τη σχολιάζουμε – όχι πολύ αναλυτικά ομολογώ. Μας διέκοψε η διψασμένη βελόνα και ο επίσης χαμογελαστός γιατρός που είχε μπει στο μεταξύ «στο κόλπο». «Θα πάρω γιατρέ κι εγώ ένα τραυμοπλάστ με τη Σταχτοπούτα;» είπα μόλις μου έλυσε το μπράτσο. «Η Θ. προχθές, μόλις έκανε το εμβόλιό της, απέσπασε δωράκι από τη γιατρό της» συμπλήρωσα. «Εμείς δυστυχώς έχουμε μόνο το απλό» απάντησε ο γιατρός κοιτώντας τη Θ. που είχε ρίξει τα μάτια της βεντούζα στο γεγονός. «Κοίτα Θ. το απλό έχει το ίδιο χρώμα περίπου με αυτό της επιδερμίδας μας» σχολίασα επιστρέφοντας τη κουβέντα στα χρώματα – όχι πια του Ακριθάκη, αλλά αυτά που κρέμονται από το πινέλο του καθημερινού φωτός.
Δύο ημέρες αργότερα –σήμερα– ο καύσωνας του Ιουλίου μας έχει δεσμώτες στο παλιό σπίτι της μετακόμισης. Έχουμε ανοίξει τις μπαλκονόπορτες όπου φυσούν οι πιο θερμοί άνεμοι της Ρόδου και του Σολ Λα Σι καθώς από μεριάς μου διαλέγω αγαπημένα τραγούδια στο youtube. Τόσο η Κ. όσο και τα μουσικά μας όργανα βρίσκονται στο νέο μας σπίτι. Πρόκειται συνεπώς για μια κάποια λύση αν ο λοιπός εξοπλισμός σας είναι απών – και αποδοτική: ο Οδ. όσο και η Θ. μετέτρεψαν απίκο ένα ολόκληρο κουζινοσάλονο σε χορευτική σκηνή. Φταίει και το ότι τα ηχεία σκέπασαν τη συναυλία των γείτονων-τζιτζικιών πολύ πρόθυμα καθώς επίσης και το ότι ο μεγαλόσωμος της παρέας μπαινόβγαινε στο δρώμενο άλλοτε ως ολίγον χαζός καθότι άστοχος ταύρος, άλλοτε ως ο Φλογεροπαίκτης στα παραμύθια του Μότσαρτ και του Τριβιζά.
Σταματάω για την επόμενη επιλογή. Είχαμε προηγουμένως παίξει με τη «Συννεφούλα» οπότε στις διαδικτυακές προεπισκοπήσεις «κρέμονταν» κι άλλα τραγούδια του Σαββόπουλου.
- «Μπαμπά, μπαμπά, να αυτά τα χρώματα – εκεί – όπως σ’ αυτόν που σού τράβηξε το αίμα! Στη ζωγραφιά με "To δέντρο"».
Κοιτάζω πιο χαμηλά. Εντοπίζω τον «Μπάλλο». Το εξώφυλλο του οποίου είναι έργο του Ακριθάκη. Με τη γνωστή «γεωμετρική» του τεχνοτροπία και τα χρώματα που οριοθετώντας τα έντονα δημιουργούν νέους αποκαλυπτικούς συνδυασμούς.
Φίλησα το παιδί για ένα έχω κάτι που να με βεβαιώνει ότι δεν ονειρεύτηκα.
Σκέφτομαι διάφορα, τώρα που τα σημειώνω εδώ – στην άκρη του μνημονικού λόγου. Δε θέλω να αναμετρηθώ με τις πιθανές παρατηρήσεις και τα επιχειρήματα που ενδέχεται να διατυπώσουν οι μοντέρνοι και οι μεταμοντέρνοι συγκαιρινοί μας με αφορμή τις σημειολογικές υποδηλώσεις των δύο αυτών περιστατικών.
Προσώρας μου αρκεί ότι το βλέμμα που αρχίζει να σκάβει, βρίσκει. Και όσο συνεχίζει να σκάβει, θα το περιμένει στην άκρη του λαγουμιού κάποιος θησαυρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου