Δυο σταγόνες πάνω στη γη (HD)

Μουσική: Eric Clapton
Ελληνικοί στίχοι-διασκευή: Πάνος Δρακόπουλος
Βίντεο: Στέλιος Σκαραβαίος

WATER ON THE GROUND

– Δυο σταγόνες πάνω στη γη

Ζωή,

δεν είμαστε μονάχα

δυο σταγόνες πάνω στη γη

για μια στιγμή.

Είναι Δεκέμβριος του 2000. Παραμονές της εντόπιας φρενίτιδας περί μιλένιουμ και ευρώ. Μόλις έχουμε «επαναπατριστεί» με την Κ. στην Αθήνα: τα φοιτητικά μας χρόνια έγκλειστα πια στον απόηχο πολλών ενασχολήσεων.

Μέσα σε αυτές και τα μουσικά – θυμάμαι η τελευταία μας συναυλία ως Ετεροθαλείς ήταν το βραδάκι της Αγίας Άννας στον εσωτερικό χώρο του Παν/μιου Αιγαίου. Ωραία βραδιά – και πικρή, καθότι η τελευταία.

Έχω πιάσει ήδη από τον Αύγουστο ένα διαμερισματάκι στην Ιωνίας με …δωρεάν ηχητική πρόσβαση στον Ηλεκτρικό – στο ωράριο των 5.15 με 12.35. Χειμώνα καλοκαίρι, Χριστούγεννα ή Πάσχα, το ονομάζαμε, φίλοι και γνωστοί, «φάτνη». Λόγω διαστάσεων και ειδικής …θέρμης.

Στην πλούσια μοναξιά που μου χάρισε εκείνη την εποχή η φάτνη έπεσα με τα μούτρα στο γράψιμο. Τα μεταπτυχιακά όσο και τα δημιουργικά-επαγγελματικά-σχολικά δεν είχαν μπει ακόμη στη ζωή μου.

Μεταμορφώνοντας τη νύχτα σε μέρα και τη μέρα σε νύχτα αναπολώ σήμερα αυτή την απίστευτη ευρυχωρία του χρόνου. Και πιο συγκεκριμένα τη διαστολή του στα όρια της δημιουργίας. Τότε απευθείας στο χειρόγραφο. Μποεμία!

Ένα βράδυ θέλοντας να ανασάνω από ποιήματα και φιλοσοφικές εργασίες –τρύπιες πια σήμερα σχεδόν στο σύνολό τους– μού ήρθε στο νου ένα ατμοσφαιρικό κομμάτι του Eric Clapton με το οποίο συνήθιζα να κλείνω την εκπομπή του Πύργου της Βαβέλ κατά την πρώτη του περίοδο στον Ραδιοφωνικό σταθμό που είχαμε ιδρύσει στο Πανεπιστήμιο. Είχε τίτλο “Water on the ground”.

Από στιχουργική άποψη στηριζόταν στο εύρημα της αναλογίας του κύκλου του νερού με εκείνον της ζωής.

Άραγε θα ήταν εξίσου όμορφη αν ακουγόταν στα ελληνικά τούτη αιθέρια εξομολόγηση στους ζωτικούς χυμούς που μας περιβάλλουν;

Αυτό το ερώτημα με βασάνισε. Δεν είμαι φίλος της άποψης που θέλει υποχρεωτικά πως κάθε τι, είτε τραγούδι είτε ποίημα, μπορεί να μεταφραστεί – με ένα συγκινησιακό αποτέλεσμα κοντά στο πρωτότυπο.

Πίσω από το πρόβλημα ήταν που αχνόφεγγε η λύση.

Δεν χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις πιστή μετάφραση πρώτον – πιο σωστά δεν χρειαζόταν μετάφραση. Κι έπειτα, το τραγούδι ως προς τη μουσική του γραφή δεν σε δεσμεύει περισσότερο από ότι ένα οποιοδήποτε κομμάτι εκείνο τον κιθαριστή ή πιανίστα –τα πιο συνήθη παραδείγματα– που πρόκειται να τα αποδώσει με τον τρόπο του ενώπιον του κοινού.

Δεν χρησιμοποιώ καν υπαινικτικούς όρους. Το κατονομάζω καθαρά. Λειτούργησα ως άπιστος στο γράμμα, πλην αρκούντως πιστός στο σώμα του τραγουδιού.

Γι’ αυτό κι έγραψα απαρχής τους στίχους θρεφόμενος κυρίως από τη βασική ποιητική του ιδέα. Το αποτέλεσμα – ιδού:

Δυο σταγόνες πάνω στη γη

Το φως κλειδωμένο,

σκοτάδι βαθύ

πάνω στο κήπο

του κορμιού μας ανθεί.

Λίγες οι λέξεις,

μα είν’ η αλήθεια ακριβή,

παλμός μου ο δικός σου

σ’ ένα ακόμη φιλί.

Ζωή,

ακούς την καντάδα του ανέμου,

που γυμνούς μας προσκαλεί;

Ζωή,

απορείς, που η μοίρα μάς θέλει

δύο σταγόνες πάνω στη γη

για μια στιγμή.

Ανοίγεις την πόρτα

και τα κεριά του ουρανού

σου δείχνουν το δάκρυ

και τη μιλιά ενός παιδιού.

Σου παγώνει το αίμα,

«Μητέρα», σαν σε καλεί.

Ποταμάκι είν’ ο χρόνος

και εμείς μιαν του πηγή.

Χαραυγή,

κι αν πεις έτσι το θαύμα,

ο έρως θ’ ακουστεί.

Ζωή,

δεν είμαστε μονάχα

δυο σταγόνες πάνω στη γη

για μια στιγμή.

Ζωή,

ακούς στη φλογέρα της νύχτας

την πιο σπάνια ανταμοιβή;

(14-12-2000)

Χρειάστηκαν 11 χρόνια για να το ενορχηστρώσω και να το ηχογραφήσω. Όχι, σκέφτομαι, από ανετοιμότητα, αλλά μάλλον προστατεύοντας κατά κάποιον τρόπο την αξία της ιστορίας του (είναι ζήτημα να το έχω παρουσιάσει στο μεταξύ σε φίλους μία ή έστω δύο φορές). Όπως όταν σκεπάζουμε μέσα μας για καιρό μια θύμηση από ένα συναρπαστικό μας ταξίδι.

Στην προκειμένη περίπτωση από ένα ταξίδι – στην μούσα του Eric Clapton.