2011:
έτος τραχύ και δύσκολο – αλλά και έτος συναρπαστικής δημιουργίας. Περιοχή
απωλειών, αλλά και επακόλουθης αυτογνωσίας. Εκεί που χτυπούν στο πλοίο όλοι οι
συναγερμοί και τρέχουν μέχρι και οι χειρότεροι μας εθισμοί σαν τα ποντίκια στη
θάλασσα, να σου, ξεπροβάλλουν στον σκοτεινό ορίζοντα οι θαυματοποιοί «σταυροί
του νότου»: μετακομίζεις λόγου χάριν μες στο κατακαλόκαιρο και έχεις στον πλάι σου την Αναστασία, τον Παναγιώτη, τη Φλωρεντία, τον Αυγουστίνο – κηδεύεις τον πατέρα σου και λαμβάνεις από τους
μαθητές σου τις 15 πιο εγκάρδιες συλλυπητήριες ζωγραφιές του κόσμου, ηχογραφείς,
ενορχηστρώνεις, γράφεις μουσική για μήνες μόνος – μες στην πάμπλουτη μοναξιά,
πιο σωστά, του μεσονυχτίου και όταν τους καλέσεις είναι παρόντες και η Άννα και
ο Θοδωρής και ο Νάσουαν στα όργανα, – να μη ξεχάσω τον Γιάννη στα λόγια και τον Μάριο στις παρτιτούρες.
Είναι όαση στη
μικρή ζωή μας η αλληλεγγύη. Είναι αθέατος αστερισμός εξόδου από το χρόνο: από
το ζώο που περιέχουμε και από τη θνητότητα που είμαστε.
Είναι όαση στη
μικρή ζωή μας η αλληλεγγύη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου