Τετάρτη, Ιουλίου 25, 2012

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ.wmv


Σεπτέμβριος του 2000. Μόλις έχω επαναπατριστεί στην Αθήνα και δυσκολεύομαι να συγχνωτιστώ με την πάμπλουτη μοναξιά της. Γυρίζω από την ετήσια έκθεση βιβλίου (αλησμόνητη η χαμογελαστή αμηχανία του Χριστόδουλου μπροστά στο περίπτερο με τα έργα του Καζαντζάκη – η κάμερα, όπως ήταν τότε ο κανόνας, τον ακολουθούσε κατά πόδας) με όσα βιβλία μού επιτρέπει το πορτοφόλι μου. Είμαστε στην προ ευρώ, προ των «μαζί τα φάγαμε», προ των Μνημονίων εποχή – στην εποχή, με άλλα λόγια, που το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου μόλις διαλαλούσε στο πανελλήνιο πως ο κατά Μάρκαρη «πολιτισμός της φτώχειας» του ’60 κι εντεύθεν έπνεε πλέον τα λοίσθια. 

Βουτώ στο «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» του Μ. Χατζιδάκι – και σταματώ σε μία ομιλία του για τον Ελύτη. Παραθέτει παραδείγματα – από τα ελεύθερα, όσο κι από τα «έμμετρα» του ποιήματα. Μέσα σε αυτά διακρίνω «Το κοχύλι». Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω κι άντε πάλι απ΄ την αρχή. Είμαι πια εκτός τόπου και χρόνου – είμαι μέσα στο ποίημα. Στα «Ρω του Έρωτα», όταν τα είχα πρωτοδιαβάσει πριν από πολλά χρόνια, είχε προφανώς κρυφτεί πίσω από το κάλλος άλλων υπέροχων στιχουργημάτων –  οπότε στ’ αλήθεια κινούμουν σε παρθένο έδαφος. Έπιασα την κιθάρα και έγραψα την μουσική. Έκτοτε αυτή η «ηχώ», που γεννήθηκε στήνοντας αυτί στο Κοχύλι του Ελύτη, ταξίδεψε – ταξίδεψε πολύ. 

Πρωτοκαταγράφτηκε το 2001 με ένα μέτριο αποτελέσμα, αλλά εκεί που είχε μια καλύτερη τύχη ήταν το 2009, όταν με την «Χορωδία που πετάει στα σύννεφα» (ΣΤ1 ΔΣ Κοσκινού) και με τους Non Tropo το ηχογραφήσαμε και το διακινήσαμε σε ένα ομότιτλο ψηφιακό δισκάκι με την αρωγή της νεοσύστατης σχολικής μας βιβλιοθήκης που φέρει μάλιστα το όνομα του μεγάλου μας ποιητή. Η οπτικοποίηση δε, που του επιφύλαξε εν συνεχεία ο Νίκος ο Διακογιάννης μετράει σήμερα κάμποσες χιλιάδες διαδικτυακές προβολές – γεγονός που δεν ματαιώνει τις αδυναμίες του ως ήχου κι ως εικόνας, αλλά εξίσου δεν αποσιωπά τις πολλές αλήθειες του – όπως η διερώτηση του καταληκτήριου στίχου: «Πού να είναι η αγάπη για να πάω;»