Ένα μείζον
πρόβλημα της πολιτικής μας ζωής είναι αυτό που έχει κατονομαστεί ως
κομματοκρατία. Ας μου επιτραπεί να ονειρεύομαι - και να επιλέγω ως ένα αντίδοτο
(κι όχι το μοναδικό) έναντι της κομματοκρατίας το "μεικτό
ψηφοδέλτιο".
Έχω υπ’ όψιν μου τις επικρατέστερες ενστάσεις: ιδεολογικό
ποτ-πουρί, θα το πουν ορισμένοι - ανέφικτο, λόγω έλλειψης κουλτούρας
συνεργασιών, κάποιοι άλλοι. Ονειρεύομαι όμως τη νέα μεταπολίτευση και αυτό θα
πει: πρόσκρουση με όλες τις εκφάνσεις της απρόσωπης κομματικής καμαρίλας.
Για
σκεφτείτε το, φίλοι μου, έστω για λίγο: να ψηφίζεις πρόσωπα (άρα και προτάσεις,
ιδέες, ποιότητα ανθρώπου με δυο λόγια) κι όχι παρατάξεις. 1-5 πρόσωπα από όλους
τους προτεινόμενους συνδυασμούς ο κάθε ψηφοφόρος – ανάλογα την περιοχή εκπροσώπησης.
Θα άνοιγε άλλος δρόμος μέσα κι εκτός μας: στον πολίτη και στους μηχανισμούς που
θα επιχειρούσαν να τον αντιπροσωπεύσουν. Κανονική ανατροπή. Γονιμότερη δημοκρατία
– όχι του ενός 24ώρου.
Επιστρέφω όμως από το «όνειρο» (όπως κάποτε αποκαλούσαν
το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες τόσοι και τόσοι) και θα ψηφίσω τους καλύτερους
ενός κόμματος – το οποίο με εκφράζει ως ένα ποσοστό.
Κρατάω μικρό καλάθι, διότι
συναποφασίζουν τα μεγαλοσυμφέροντα των προνομοιούχων, τα μικροσυμφέροντα των «πελατών»,
οι λογής εθισμοί (μετεμφυλιακοί κι εδώθε) των ενεργών στην παραγωγή γενεών και
η πλειοψηφική απολιτικοποίηση των νεοτέρων. Και ο φόβος.
Αύριο θα έχουμε μία νέα
συλλογική απόκριση του ποιοί είμαστε. Έχουν εκπνεύσει τα άλλωθι – ζούμε δύο
πρωτοφανή από ιστορική σκοπιά χρόνια: τα καθεστωτικά ΜΜΕ κάνουν ασφαλώς τη βρώμικη
δουλειά τους, αλλά είναι στο χέρι μας να δείξουμε την αποτυχία τους να μας εξανδραποδίσουν.
Είναι;
