Δε μου αρέσει αυτού του είδους η "επικοινωνιακή πολιτική". Ναι,
όλοι οι δάσκαλοι, όλοι οι εκπαιδευτικοί, όλοι -σχεδόν- οι μισθωτοί (εξαιρούνται
ξέρετε ποιοί...) είμαστε όσον αφορά τις οικονομικές μας απολαβές πολύ
φτωχότεροι - κι ακόμη πιο πολύ πιεσμένοι με τα χαράτσια και τα νεότερα
φορολογικά δεδομένα (εξακολουθούμε να πληρώνουμε επιδόματα αλληλεγγύης για τους
πρώην και νυν πρωταθλητές της φοροδιαφυγής), από την κατάρρευση της
ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (ναι, επίσης εξακολουθούμε να δίνουμε χρήματα σε φορείς αυτής
της προτεραιότητας που δεν ανταποδίδουν τα οφειλόμενα), αλλά μέχρι εκεί.
Τί είδους χιούμορ -αυτοσαρκαστικό υποτίθεται;- είναι να σωρεύεις όλη αυτή
την νεόκοπη παρακμή πάνω σε μια περσόνα που ενσωμάτωνε -όπως όπως- τα
στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας για τη δεκαετία του '60; Η δασκάλα με τα
χρυσά μαλλιά - τότε, η οποία δεν μπορεί να τα χρυσώνει – σήμερα! Αυτό το
χιούμορ είναι κατά τη γνώμη μου φτηνό.
Δεν «κακιώνω» όμως με τους εμπνευστές του. "Φτηνή" είναι -ίσως
σκέφτηκαν- και η μέση (;) γνώμη που εισπράττει η νηπιαγωγός, η δασκάλα, η
καθηγήτρια σήμερα από την ελληνική κοινωνία. Πρώτον, τί πάει να πει
"μέση" γνώμη και δεύτερον, τι σημαίνει το ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι
μπαίνουν σε ένα γενικό τσουβάλι απαξίωσης, αν όχι έκφραση ενός πέρα για πέρα
ανεπιθύμητου (και συγχρόνως κατά τη γνώμη μου βλακώδους) κοινωνικού
αυτοματισμού;
Η "κρίση" έχει οικονομική διατύπωση, είναι όμως βαθύτατα
πνευματική. Δεν είμαστε σε θέση να το ξεχνούμε – μας το υπενθυμίζουν όσοι δεν
έχουν μάτια παρά μόνο για την τσέπη τους…
