Εικαστικό: Langdon Quin, "Still Life with Some Senses", 2004.
Παρατηρεί ο Αντον Τσέχοφ στον «Βυσσινόκηπο» με τη φωνή του Τροφίμοφ: «Μπορεί ο άνθρωπος να 'χει εκατό αισθήσεις και με τον θάνατό του να χάνονται οι πέντε, εκείνες που ξέρουμε...».
Στα περί εκατό αισθήσεων ίσως να υπερβάλλει - ίσως, όμως, και να έχει δίκιο.
Διότι, ποια μαρτυρία έχουμε ως προς αυτό το αίνιγμα, ενεργή και συζητήσιμη, εκτός από εκείνων που ερευνούν μέσα στην κρυμμένη φυσική (ή μουσική, το ίδιο κάνει) των υπερχορδών και των λοιπών αθέατων μικροσωματιδίων;
Για τους εμπόρους των θρησκειών ούτε λόγος.
Επί αιώνες, θαρρώ, πως εκείνη η ζώνη της δημιουργίας, που άλλοτε υπαινίσσεται κι άλλοτε το λέει ορθά κοφτά, πως η Ζωή ισούται με την αγία των πέντε αισθήσεων, το ίδιο όμως και με την τροφό του αγεωμέτρητου επέκεινά τους, είναι η ποίηση.
Υπό το φως αυτής της παράδοσης, γράφω.
Πρόκειται για ένα φως - ορατό κι αόρατο, έγχρωμο και σκοτεινό, ζωογόνο κι αιματηρό, όπως του Σύμπαντος.
Πρόκειται για ένα φως που σε καλεί να πεις κι εσύ τι βλέπεις (και δεν βλέπεις) μεταξύ της ύλης των λέξεων και της σύνθεσης των πραγμάτων. Μεταξύ των όντων και των μη όντων. Ενα φως που συνένωσε έναν αόμματο, όπως ο Ομηρος, μ' έναν λάτρη της διαφάνειας, όπως ο Ελύτης.
Στα «49+1 βότσαλα», την τρίτη συλλογή ποιημάτων που εκδίδω, θέλησα να αναμετρηθώ με τη βραχύσωμη φόρμα -τους περιορισμούς και τις δυναμικές της- πάντως όχι ασφαλώς για λόγους τυπικά «φορμαλιστικούς».
Οπως σημειώνεται στην προμετωπίδα:
"Τα δακτυλίδια που γεννά ένα ριγμένο βότσαλο στο βαθυκύανο της θάλασσας και το αργοκίνητο μπουμπουνητό του βυθού της, καθώς υποδέχεται την ορμή του δίχως παρατεταμένες αντιστάσεις, ασκεί στους ανθρώπους μία γοητεία που θα την έλεγε δικαίως κανείς σχεδόν ασήμαντη, εάν αυτή η -ας την πούμε- αθώα περιπετειούλα εξαντλούταν όντως στο βότσαλο, στο θαλάσσιο λάδι και στον βυθό του.
Ελα όμως που έχουν και μιαν άλλη ζωή τα πράγματα... Ιδίως, όταν τα πιάνεις με το χέρι εκείνης της μνήμης που πλέκει ακούραστα βελονάκι-βελονάκι τον "φυσικό" με τον "ψυχικό" μας κόσμο. Καθότι, όπως και τα βότσαλα, έτσι οι λέξεις και οι ψυχές, ξέρουν το ίδιο καλά και από ξέφραγο ήλιο και από αλμυρό βυθό".
Αφιερωμένα, επομένως, τούτα τα βότσαλα σε όλο το φάσμα των αισθήσεων.
[1η δημοσίευση: περιοδικό Poema, τεύχος 18]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου