Πέμπτη, Μαρτίου 28, 2013

"Το όνειρό μου": 1993-2013




«Το όνειρό μου»: Μία από αυτές τις μέρες γίνεται 20 ετών. Το πρώτο μου τραγούδι - με ελληνικούς στίχους - ήταν τότε (το '93) «της μόδας» να γράφουμε σε αγγλικό στίχο κατά το πρότυπο των ακουσμάτων μας.

Ήταν ένα πρώτο βήμα εκτός μόδας λοιπόν, και συνάμα πιο κοντά σε αυτήν την προσωπική φωνή που όλοι νεοσσοί δημιουργοί επιθυμούμε να κατακτήσουμε. Η παρούσα ηχογράφηση έγινε τον Ιούλιο του 2000 - πάνω ακριβώς στο πτυχίο του παιδαγωγικού - με την μουσική μου τότε παρέα, τους Ετεροθαλείς.

Αφιερώνεται σε όλους και όλες που τους έχει συγκινήσει έστω και τόσο δα η ενασχόληση μου με τη μούσα.


Πέμπτη, Μαρτίου 21, 2013

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, 21/3/2013


Μετά επιμένουν να κατονομάζουν οι λογής αστοιχείωτοι την ποίηση ως «μία τέχνη περιττή». Τέχνη περιττή - είναι το συνειδητό μαγείρεμα της γλώσσας με σκοπό τη διασπορά του ψεύδους ή την ταχεία εμπέδωση μίας βολικής πλάνης.

Ιδού ένα πολύ πρόχειρο παράδειγμα: "Τον ΔΙΚΑΣΑΜΕ τον Κολοκοτρώνη - τον ΣΥΡΑΜΕ... κοκ" (Βλ. ενδ. http://ypogeia-drasi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_3206.html?spref=fb). Γιατί σε πρώτο πληθυντικό τα εν λόγω ρήματα; Ποιό το Υποκείμενο τους;

Δε θέλει πολλή σκέψη. Η μονολεκτική απάντηση είναι: ΕΜΕΙΣ. Ποιοί εμείς; Οι νεοέλληνες. Ποιοί νεοέλληνες - της Οθωνικής περιόδου ή οι σύγχρονοι μας νεορωμιοί, οι νεορωμιοί της μνημονιακής Ελλάδος;

Αναπάντητο ρητώς. Απαντημένο όμως δίχως λέξεις: Οι νεοέλληνες γενικά κι αόριστα.

Από εκεί εκπορεύονται και όλες οι σχετικές ανοησίες περί του DNA του νεοέλληνα – που είναι δημοφιλέστατες στο διαδίκτυο και στην προφορική μας καθημερινότητα.

Απόκριση – στην λαοπρόβλητη γενικολογία: Τον Κολοκοτρώνη δεν τον ΔΙΚΑΣΑΜΕ. Τον ΔΙΚΑΣΑΝΕ. Ποιοι; Οι αντιβασιλείς του Όθωνα και οι Έλληνες πολιτικοί αυλοκόλακες τους. Αυτοί. Όχι, όλοι – και δε χρειάζεται να θυμηθούμε τι στο τέλος έπραξαν ο Τερτσέτης κι ο Πολυζωίδης.

Αυτή είναι η τέχνη η περιττή.

Η τέχνη των ρητορικών σχημάτων που σκορπάει την ευθύνη, την αλήθεια κι ό,τι ακόμη αξίζει κανείς να διεκδικεί με τις λέξεις (όπως λχ την ομορφιά) στους τέσσερις αχόρταγους ανέμους.

Αυτή είναι η τέχνη η περιττή.

Η τέχνη που παράγει εκτρώματα –πολιτικά, ηθικά, ανθρωπολογικά– μέσα από διατυπώσεις, όπως το πασίγνωστο: «Μαζί τα φάγαμε!».






Κυριακή, Μαρτίου 10, 2013

Συνάντηση με τους μαθητές του Γ2 από το ΓΕΛ Σορωνής



Μετά από 20 χρόνια - επέστρεψα στα θρανία του Λυκείου. 
Ως προσκεκλημένος του Γενικού Λυκείου Σορωνής 
και ειδικότερα της φίλης καθηγήτριας Όλγας Κομιζόγλου (Olga Kom). 
'Όπως σε όνειρο...




Οι μαθητές του Γ2 είχαν βουτήξει -όχι αστεία- 
σε ποιήματα τόσο της "Πόσιμης ζωής", όσο και της "Ελεύθερης αγοράς". 
Πήραν δε, και την πρωτοβουλία 
να σχεδιάσουν ορισμένα από τα πιο πρόσφατα "Βότσαλα
πάνω στον πίνακα.



Από τη συνάντηση με τους μαθητές του ΓΕΛ Σορωνής. 
Μία από τις αναρίθμητες εκπλήξεις της...



Να μην λησμονήσω: 
ευγνώμων - τόσο στην Όλγα, 
όσο και στην Ευαγγελία Μουλά (Evangelia Moula). 

Και οι δύο - υποστηρίζουν και υπηρετούν το "άλλο" σχολείο. 
Το σχολείο που αξίζει σε αεικίνητα παιδιά 
και σε διψασμένους νέους ανθρώπους 
- κι όχι σε παπαγάλους ή σε φοβισμένες μηχανές αποστήθισης.