Πέμπτη, Μαρτίου 21, 2013

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, 21/3/2013


Μετά επιμένουν να κατονομάζουν οι λογής αστοιχείωτοι την ποίηση ως «μία τέχνη περιττή». Τέχνη περιττή - είναι το συνειδητό μαγείρεμα της γλώσσας με σκοπό τη διασπορά του ψεύδους ή την ταχεία εμπέδωση μίας βολικής πλάνης.

Ιδού ένα πολύ πρόχειρο παράδειγμα: "Τον ΔΙΚΑΣΑΜΕ τον Κολοκοτρώνη - τον ΣΥΡΑΜΕ... κοκ" (Βλ. ενδ. http://ypogeia-drasi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_3206.html?spref=fb). Γιατί σε πρώτο πληθυντικό τα εν λόγω ρήματα; Ποιό το Υποκείμενο τους;

Δε θέλει πολλή σκέψη. Η μονολεκτική απάντηση είναι: ΕΜΕΙΣ. Ποιοί εμείς; Οι νεοέλληνες. Ποιοί νεοέλληνες - της Οθωνικής περιόδου ή οι σύγχρονοι μας νεορωμιοί, οι νεορωμιοί της μνημονιακής Ελλάδος;

Αναπάντητο ρητώς. Απαντημένο όμως δίχως λέξεις: Οι νεοέλληνες γενικά κι αόριστα.

Από εκεί εκπορεύονται και όλες οι σχετικές ανοησίες περί του DNA του νεοέλληνα – που είναι δημοφιλέστατες στο διαδίκτυο και στην προφορική μας καθημερινότητα.

Απόκριση – στην λαοπρόβλητη γενικολογία: Τον Κολοκοτρώνη δεν τον ΔΙΚΑΣΑΜΕ. Τον ΔΙΚΑΣΑΝΕ. Ποιοι; Οι αντιβασιλείς του Όθωνα και οι Έλληνες πολιτικοί αυλοκόλακες τους. Αυτοί. Όχι, όλοι – και δε χρειάζεται να θυμηθούμε τι στο τέλος έπραξαν ο Τερτσέτης κι ο Πολυζωίδης.

Αυτή είναι η τέχνη η περιττή.

Η τέχνη των ρητορικών σχημάτων που σκορπάει την ευθύνη, την αλήθεια κι ό,τι ακόμη αξίζει κανείς να διεκδικεί με τις λέξεις (όπως λχ την ομορφιά) στους τέσσερις αχόρταγους ανέμους.

Αυτή είναι η τέχνη η περιττή.

Η τέχνη που παράγει εκτρώματα –πολιτικά, ηθικά, ανθρωπολογικά– μέσα από διατυπώσεις, όπως το πασίγνωστο: «Μαζί τα φάγαμε!».






Δεν υπάρχουν σχόλια: