Μετά επιμένουν να κατονομάζουν οι λογής αστοιχείωτοι την ποίηση ως «μία τέχνη περιττή». Τέχνη περιττή - είναι το συνειδητό μαγείρεμα της γλώσσας με σκοπό τη διασπορά του ψεύδους ή την ταχεία εμπέδωση μίας βολικής πλάνης.
Ιδού ένα πολύ πρόχειρο
παράδειγμα: "Τον ΔΙΚΑΣΑΜΕ τον Κολοκοτρώνη - τον ΣΥΡΑΜΕ... κοκ" (Βλ. ενδ. http://ypogeia-drasi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_3206.html?spref=fb). Γιατί
σε πρώτο πληθυντικό τα εν λόγω ρήματα; Ποιό το Υποκείμενο τους;
Δε θέλει πολλή σκέψη. Η
μονολεκτική απάντηση είναι: ΕΜΕΙΣ. Ποιοί εμείς; Οι νεοέλληνες. Ποιοί νεοέλληνες
- της Οθωνικής περιόδου ή οι σύγχρονοι μας νεορωμιοί, οι νεορωμιοί της
μνημονιακής Ελλάδος;
Αναπάντητο ρητώς. Απαντημένο όμως
δίχως λέξεις: Οι νεοέλληνες γενικά κι αόριστα.
Από εκεί εκπορεύονται και όλες οι
σχετικές ανοησίες περί του DNA
του νεοέλληνα – που είναι δημοφιλέστατες στο διαδίκτυο και στην προφορική μας
καθημερινότητα.
Απόκριση – στην λαοπρόβλητη
γενικολογία: Τον Κολοκοτρώνη δεν τον ΔΙΚΑΣΑΜΕ. Τον ΔΙΚΑΣΑΝΕ. Ποιοι; Οι
αντιβασιλείς του Όθωνα και οι Έλληνες πολιτικοί αυλοκόλακες τους. Αυτοί. Όχι,
όλοι – και δε χρειάζεται να θυμηθούμε τι στο τέλος έπραξαν ο Τερτσέτης κι ο Πολυζωίδης.
Αυτή είναι η τέχνη η περιττή.
Η τέχνη των ρητορικών σχημάτων
που σκορπάει την ευθύνη, την αλήθεια κι ό,τι ακόμη αξίζει κανείς να διεκδικεί
με τις λέξεις (όπως λχ την ομορφιά) στους τέσσερις αχόρταγους ανέμους.
Αυτή είναι η τέχνη η περιττή.
Η τέχνη που παράγει εκτρώματα
–πολιτικά, ηθικά, ανθρωπολογικά– μέσα από διατυπώσεις, όπως το πασίγνωστο: «Μαζί
τα φάγαμε!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου