Για τα φρεσκοκαμένα και τα παλαιοϊσοπεδωμένα

Φωτογραφία: Αργυρώ Β.

Ανεβοκατέβηκα προχθές την Σωκράτους (η οδός-ραχοκοκκαλιά της Π. Πόλης Ρόδου) έπειτα από αρκετό καιρό.

Πενθούμε -κι ορθώς- για τις νέες χιλιάδες καμένων στρεμμάτων στο νησί (μιλάμε για αμέτρητα οικοσυστήματα - δίχως υπερβολή), αλλά για την επί χρόνια ισοπεδωμένη αυτή ζώνη μέσα στην καρδιά τούτου του τόπου είμαστε απολύτως εξοικειωμένοι.

Όσο κι αν γυμνάσει το βλέμμα του κανείς για να αποφεύγει εν γένει την ασχήμια και την κακογουστιά  - σε αυτήν την λωρίδα που είναι πέρασμα για τον πεζό και κανάλι της αγοράς συγχρόνως, είναι αδύνατο να παραμείνει αλώβητος. Το φολκλόρ είναι αμείλικτο.

Ίσως πει κάποιος πως η αναλογία είναι άνιση: καμένα δάση από τη μια - μία ισοπεδωμένη περιοχή της αγοράς από την άλλη.

Θα είχε δίκιο - αν η αισθητική της οδού Σωκράτους εξαντλούταν εκεί. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απλώς για τα άλλα παραδείγματα έχουν ειπωθεί πολλά - ορισμένα στη σφαίρα της υπερβολής κι άλλα στη σφαίρα της απλής ρητορείας: λχ για τα μπαράκια και τα λογής νυχτομάγαζα που έχουν μεταλλάξει τον χαρακτήρα της Π. Πόλης (εδώ η υποκρισία χτυπάει κόκκινο και το αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής, όταν στο στερεότυπο πέρασμα του περιπολικού το κάθε μαγαζί χαμηλώνει τη μουσική του για ένα δίλεπτο - το περισσότερο) ή τα πολλά μαγαζιά του Νεοχωρίου που διατηρούν άφθαρτη την μόδα των '80ς - κατά βάση όχι χάριν φαντασιώσεως, αλλά εξ αιτίας μιας πρόχειρης λογιστικής αντίληψης στερούμενης κριτηρίων γούστου.

Κι εδώ είναι η «γέφυρα» που ενώνει τα μεν φρεσκοκαμένα με τα δε παλαιοισοπεδωμένα: η γρήγορη "μπάζα". Η αρπαχτή: αυτό το ενδημικό του ελληνικού τουρισμού τέρας που κρύβεται πίσω από όλα αυτά τα παρακμιακά. Βάλε μία φωτιά που θα οδηγήσει στο χτίσιμο της τάδε ξενοδοχειακής μονάδας – πάμε με τα ίδια μυαλά για μια ακόμη σαιζόν πολλών και γρήγορων εσόδων και λίγων εξόδων.

Έχω ασφαλώς αντίληψη πως περιγράφω ένα «σχήμα» – δεν μπαίνω στις λεπτομέρειες, στις διακρίσεις και στην ακριβολογία μιας μελέτης.

Δεν είναι επί του παρόντος το χρειαζούμενο – το πρωτεύον είναι να διερωτηθούμε: αυτή η τριετία των μνημονίων, όπου περισσεύουν τα παράδοξα (λχ: οργή για τα 2 πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας από τη μία - δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου από την άλλη), μάς βάζει απέναντι σε χρόνια προβλήματα, όπως οι εμπρησμοί ή η τουριστική ανάλωση του νησιωτικού μας τοπίου, να σκεφτούμε και να δράσουμε ως πολίτες διαφορετικά;

Αν όχι, θα εξακολουθούμε να ψηφίζουμε πολιτικούς που θα νομιμοποιούν το ξενοδοχειακό συγκρότημα που χτίστηκε την μεθεπόμενη της στάχτης.

Αν όχι, θα τρέχουμε πίσω από τη συνταγογραφημένη αισθητική και τη μικρολογιστική αρχή της αρπαχτής – χωρίς εμπνεύσεις κι επιδόσεις και χωρίς φυσικά να καταβάλλονται οι σχετικοί φόροι στο Δημόσιο (η αρπαχτή έχει, ως γνωστόν, δύο τουλάχιστον μέτωπα, τον πελάτη και τον πολίτη): από την πρωταθλήτρια Ρόδο μέχρι την Μύκονο της αδιάπτωτης σπατάλης – εκεί όπου άδουν οι «μέσοι άνθρωποι» της εποχής μας – εκείνοι που λαϊκίζουν κατά των μνημονίων, μεταξύ 20^ης και 21^ης σαμπάνιας.