Σαν τη δροσοσταλιά

Προσωπικώς, βρίσκω υπέροχο το βίωμα - να παρακολουθείς την γόνιμη αυτονόμηση του έργου σου - την ελεύθερη πτήση του από ματιά σε ματιά. Με όρους αποδοχής κι εμπιστοσύνης συγχρόνως.

Εξ αιτίας του fb έχω παρατηρήσει να πολλαπλασιάζονται οι αναρτήσεις της εν λόγω ολιγοστιχίας (του εν λόγω "βότσαλου", για να είμαι πιο συγκεκριμένος, μια και πρόκειται για ποίημα από τη συλλογή "49+1 βότσαλα", εκδ. Γαβριηλίδης, 2012) η οποία, επειδή στην παρούσα φωτογραφία έχει καταγράφει, χάριν παιχνιδιού, από τους περσινούς τελειόφοιτους μαθητές του ΓΕΛ Σορωνής, δεν περιέχει το όνομα του δημιουργού της ή κάτι από τα σχετικά περικειμενικά της στοιχεία.

Και από μια σκοπιά, ευτυχώς.

Το ποίημα -πια- ζει ερήμην μου. Δίχως να αναζητά τη δική μου γνώμη ή λογοδοσία.

Σαν τη δροσοσταλιά που ελεύθερη γλιστράει από τη ράχη ενός φθινοπωρινού φύλλου.