Για
πολλούς από μας – συνομήλικους ή και όχι απαραίτητα – ο Μ. Χατζιδάκις δεν
υπήρξε ένας ακόμη κορυφαίος μελωδιστής.
Διεκδίκησε κι απέσπασε ρόλο ποιητή – με την
βαθιά κι όχι την επιπόλαιη ή την τυπική χρήση του όρου. Τα μουσικά του κείμενα,
αλλά και τα σχόλια του στο ραδιόφωνο και στον τύπο – φανερώνουν μία πολλαπλή
εκδίπλωση του ποιητικού του ταπεραμέντου, το οποίο στην πιο πρωτογενή μορφή του το γευτήκαμε στους στίχους και στην πρόζα της
«Μυθολογίας» (εκδ. Ύψιλον, στην νεότερη εποχή – εκδ. Κεραμεικός εν έτει 1966).
Ορισμένα από αυτά τα ποιήματα, και πιο συγκεκριμένα
τις «3 Προσωπογραφίες» (σελ. 53-57), από την αρχή του έτους προσπάθησα να τα
βιώσω ως τραγούδια. Μελοποιώντας, ενορχηστρώνοντας και ηχογραφώντας.
Πώς;
Σαν έφηβος - που για τον Χατζιδάκι, ορισμένες
φορές, αν όχι πάντα, αυτό ισοδυναμούσε με απευθείας απόγονο της Ιωνικής τέχνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου