Καθόμαστε οι δυο μας, στον απόηχο μιας ολοήμερης οικογενειακής γιορτής. Είναι περασμένα μεσάνυχτα και ο υπόλοιπος κόσμος έχει ήδη βουτήξει στη χώρα του Μορφέα.
Συζητούμε τα πάντα. Οι ερωτήσεις στην αρχή από τη μεριά της με προσωπείο και λιτή σκηνοθεσία. Έπειτα δίχως αυτά. «Μπορείς να με ρωτάς ό,τι θες: αν είναι σκέψεις δικές σου, δε χρειάζεται να τις βάλεις ότι τις είπαν άλλοι».
Τα πεδία μας αυτομάτως διευρύνονται: «Γιατί κατά τη διάρκεια της ημέρας ο ουρανός είναι μπλέ; Πώς φτιάχτηκε το νερό; Το νερό σμίγεται με το λάδι; Ποιο είναι το πιο κοντινό στον ήλιο αστέρι;» Κι ένα σωρό άλλα.
Πόσιμη νεροποντή αποριών μέσα στη νύχτα.
Κι εντός της, η εξής αμίμητη στιχομυθία.
-Μπαμπά, μάλλον κατάλαβα κάτι από αυτές τις γιορτές.
-Τι κατάλαβες;
-Πως οι θεοί είναι το ψέμα της αλήθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου