Παρασκευή, Νοεμβρίου 22, 2013

"ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ"





Ένα παραμύθι της δημιουργικής ομάδας 
«Τα φωτεινά τόξα»

(Παντελής Αλβανός, Θάλεια Δρακόπουλου, 
Βασίλης Αλβανός, Οδυσσέας Δρακόπουλος)

Ζωγραφιά- Αφήγηση: Θάλεια Δρακόπουλου 

Μουσικό τοπίο: Μozart, "Violin concerto no.3 (Adagio)"
Ηχογράφηση-Μastering: Στούντιο «Θάλεια»


Ρόδος – Νοέμβριος 2013

Δευτέρα, Νοεμβρίου 18, 2013

Σάββατο, Νοεμβρίου 16, 2013

Δημιουργία - πρώτη και δεύτερη σχολική μας φύση




Δε νομίζω, πως θα πρωτοτυπήσω, αν πω, ότι η δημιουργικότητα είναι η δεύτερη φύση του δασκάλου (αν ορίσουμε τη διαρκή του μαθητεία στην πολυεπιστήμη του ως την κεντρική). Και συγχρόνως διακριβώνεται, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, ως η πρώτη φύση του παιδιού. Αν η σχέση του εκπαιδευτικού μαζί της καταλήξει να είναι προβληματική, (γεγονός που όντως φροντίζει το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα να το επιτύχει, με τους κανόνες που συχνά πυκνά θεσπίζει ή τις νοοτροπίες που προάγει), τότε ο δάσκαλος/η δασκάλα, συν τω χρόνω, δεν θα καταστεί απλώς ένας αναποτελεσματικός επαγγελματίας ή επιστήμονας, αλλά ένας αλλοτριωμένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος – που θα πλήττει επαναληπτικά μέσα στον εργασιακό του χρόνο.

Δε χρειάζεται να ειπωθεί σε τι φαύλο θα μπει, αν δεν επανακτήσει την όρεξη του για ένα έργο που θα φέρει τη σφραγίδα του. Κοντολογίς, όλα θα του φταίνε – και το πιο συχνά θα ρίχνει την ευθύνη της δικής του καθίζησης αλλού: στα ίδια τα παιδιά («δε τιθασεύονται με τίποτα!»), στον διευθυντή, στους συναδέλφους τους ή στα νέα θεσμικά δεδομένα (βλ. λόγου χάριν τα τρέχοντα περί αξιολόγησης), ή ακόμα και στους ίδιους τους γονείς («που δεν ενδιαφέρονται» – με αποτέλεσμα να μην τα διαβάζουν στο σπίτι!). Αντιθέτως: Η δημιουργικότητα – είναι η βάση για μία ευτυχισμένη ζωή όλων όσων μετέχουν σε αυτή στο πλαίσιο της εκάστοτε σχολικής κοινότητας.


Δευτέρα, Νοεμβρίου 11, 2013

Κυριακή, Νοεμβρίου 10, 2013

Μελοποιημένος Χατζιδάκις


Για πολλούς από μας – συνομήλικους ή και όχι απαραίτητα – ο Μ. Χατζιδάκις δεν υπήρξε ένας ακόμη κορυφαίος μελωδιστής. 


Διεκδίκησε κι απέσπασε ρόλο ποιητή – με την βαθιά κι όχι την επιπόλαιη ή την τυπική χρήση του όρου. Τα μουσικά του κείμενα, αλλά και τα σχόλια του στο ραδιόφωνο και στον τύπο – φανερώνουν μία πολλαπλή εκδίπλωση του ποιητικού του ταπεραμέντου, το οποίο στην πιο πρωτογενή μορφή του το γευτήκαμε στους στίχους και στην πρόζα της «Μυθολογίας» (εκδ. Ύψιλον, στην νεότερη εποχή – εκδ. Κεραμεικός εν έτει 1966).

Ορισμένα από αυτά τα ποιήματα, και πιο συγκεκριμένα τις «3 Προσωπογραφίες» (σελ. 53-57), από την αρχή του έτους προσπάθησα να τα βιώσω ως τραγούδια. Μελοποιώντας, ενορχηστρώνοντας και ηχογραφώντας. 

Πώς; 

Σαν έφηβος - που για τον Χατζιδάκι, ορισμένες φορές, αν όχι πάντα, αυτό ισοδυναμούσε με απευθείας απόγονο της Ιωνικής τέχνης.

Σάββατο, Νοεμβρίου 09, 2013

Εικονοποίημα


Φωτ.: Νίκος Θεοδοσίου

Πρόκειται για τη δροσερή στάση ενός σκιερού σμήνους πουλιών 
ή μήπως για ένα αναπάντεχο πτητικό πεντάγραμμο του φθινοπώρου; 

Δευτέρα, Νοεμβρίου 04, 2013

Καβάφης - ένας οριακός ποιητής



"Με το ποιητικό του έργο ο Καβάφης διεκδίκησε και εν τέλει προσάρτησε νέα εδάφη στον ελληνικό και παγκόσμιο λογοτεχνικό χάρτη του 20ου αιώνα. Ο επίμονος και γοητευτικά αναστοχαστικός Αλεξανδρινός, με την ανοιχτή προσέγγιση του, τόσο στο πολύμορφο σώμα της ελληνικής γλώσσας, όσο και στην μακρά και ταραχώδη ιστορία του ελληνισμού, διαμόρφωσε μία προσωπική φωνή – που μήτε ύμνησε, μήτε τραγούδησε, μήτε σπάραξε από πάθος. Τι πέτυχε ωστόσο; Να αναμετρηθεί με θάρρος σοφού και συμφιλιωτικό σθένος ανδρείου, με την δύση αφενός του προσωπικού του βίου, με την ολοκλήρωση, αφετέρου, ενός περιπετειώδους ιστορικού κύκλου που εκκινεί ήδη από τα ελληνιστικά χρόνια.


Πιθανών αυτό να αποτελεί και μία από τις βασικότερες αιτίες της μεγάλης αποδοχής των ποιημάτων του Καβάφη σε μία ευρεία βεντάλια ηλικιών και εθνικοτήτων 80 χρόνια μετά τον θάνατό του".