Πέμπτη, Ιανουαρίου 30, 2014

30 Ιανουαρίου του 2014



Με την αφορμή του σημερινού εορτασμού της εκπαιδευτικής κοινότητας δε θα ήθελα να σταθώ στα συνήθη ζητήματα που πολώνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το επόμενο βήμα του σχολείου μέσα στο πολιτικό περιβάλλον που ονομάζεται «κρίση».

Η κρίση απαντά εξάλλου σε μία πολιτισμική εξίσωση με χίλιες δυο μεταβλητές, ενώ προσωπικά θα ήθελα να εστιάσω σε ένα πολύ λιγότερο δυσεπίλυτο πρόβλημα.

Πρόβλημα, που τόσο ως δάσκαλο, αλλά πρωτίστως ως πολίτη, με προσβάλει και εξηγεί πάρα πολλά για την αμφισβητήσιμη –κι από άλλες αφετηρίες– ποιότητα των δημοκρατικών μας ηθών και πρακτικών.

Εν συντομία: Γιατί οι μαθητές μας (που είτε δεν γεννήθηκαν στην Ελλάδα, είτε οι γονείς τους είναι πολιτικοί ή οικονομικοί μετανάστες), ενώ έχουν περάσει από όλο το κομπολόι της εγκύκλιας παιδείας, από το Δημοτικό μέχρι το Παν/μιο, δεν έχουν δικαίωμα πολιτικής ψήφου; 

Γιατί δεν τους επιτρέπεται να εξασκούν τα βασικά πολιτικά τους δικαιώματα καθώς και τις ανάλογες πολιτικές τους υποχρεώσεις;

Όσοι παρακολουθούν το θέμα – γνωρίζουν την απάντηση. 

Πρόκειται όμως για μία απάντηση τρύπια πέρα ως πέρα αν το εξετάσει κανείς σύμφωνα με τις θεμελιώδεις πολιτικές αρχές που καταξιώνουν ή όχι μία πραγματική Δημοκρατία.

Και ένα δημόσιο περιβάλλον γνήσιας ανθρωπιάς.


Για την ενημέρωση και την περαιτέρω δραστηριοποίηση μας:

Δευτέρα, Ιανουαρίου 13, 2014

Πρωτοχρονιάτικος διάλογος

 ...με δύο φτερωτά ουράνια τόξα εξήμισι και τεσσερισήμισι ετών


Πάνος: Κοιτάξτε, παιδιά. Ο έρωτας σε δεκάδες ζωγραφιές παρουσιάζεται ως μωράκι. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Θ.: Επειδή η ζωή ξεκινάει από μωρό. Έτσι και ο έρωτας.
Οδ.: Ο έρωτας δεν ξεκινάει από μωρό. Ξεκινάει από "έ"!


Πέμπτη, Ιανουαρίου 09, 2014

"ΕΛΙΞΙΡΙΟ"



"ΕΛΙΞΙΡΙΟ"
Στίχοι: Γιάννης Φαινέκος - Μουσική: Πάνος Δρακόπουλος

Πιάνο, κιθάρες, πλήκτρα, μελλώντικα, τύμπανα, φωνή:
Πάνος Δρακόπουλος 
Κόντρα μπάσο: Θοδωρής Ζιάρκας
Ηχογράφηση (Mix – Mastering): Στούντιο Θάλεια 
Παραγωγή: Πάνος Δρακόπουλος

Ιανουάριος 2014

Σάββατο, Ιανουαρίου 04, 2014

"Εντός κι εκτός εαυτού": ψηφίδες της καλλιτεχνικής Αθήνας του 2014


Φωτογραφία: Κατερίνα Χριστοπούλου

Κάναμε αλλαγή της χρονιάς στο «Γκαγκαντίν» σε ένα Πρόγραμμα αρκούντως ενδιαφέρον – στην «Ακτή Πειραιώς», από την οποία, εκτός των άλλων, αλησμόνητά θα μου μείνουν το κουτοπόνηρο σέρβις και η αγενής (ή μήπως να πω, κυνική) συμπεριφορά των υπαλλήλων του: για κάθε γκάφα του μαγαζιού, στην πόρτα ή στα ενδότερα, άκουγες μονότονα σε φλατ σκηνοθετημένο ύφος «Εγώ τι να σας κάνω; Είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης».

Αποχωρώντας, συλλογιζόμασταν τη διαφορά μεταξύ των τραγουδιών του Σαββόπουλου και των υπολοίπων. Και τις αντιδράσεις του κοινού – που απαιτούσε, μέσες άκρες, ματζόρε κλίμακες και κορυφώσεις. Πρωτοχρονιά γαρ ή κάτι απλώς που την επικαλείται;

Σκέφτομαι, πως ως ένα μεγάλο βαθμό, μέχρι τον Θ. Παπακωνσταντίνου και τον Δεληβοριά, χρονολογούνται τα τραγούδια που δεν αναμασούν τα προηγούμενα και κυρίως αυτά που δεν αναδεικνύει το πόπολο, για να συναισθηματολογήσει μέχρι το μεδούλι. «Αχ βαχ, πώς πονώ – άμα σ’ έχω στο πλάι μου – αχ, βαχ, πώς θα πονώ, άμα μου την κάνεις!».

Μένω με το ερώτημα: είναι έλλειψη ταλέντου κι ατολμία των δημιουργών ή του ακροατηρίου για το ότι επικρατεί η μελό ηχορύπανση; [Το όνομά «Παντελίδης» έφτασε στα αυτιά μου από τα γύρω τραπέζια της «Ακτής» τουλάχιστον πέντε-έξι φορές]

Η επόμενη ημέρα θα μου δώσει μια πολύ καλή επί του θέματος απάντηση. Και η απάντηση περιέχεται στο έργο της φίλης, της Μ. Γιαγιάννου, «Εκτός εαυτού», σκηνοθετημένο από τον Γ. Γιανναράκο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Φωτογραφία: Θοδωρής Σταμπέλος
Μέσα στα 40 μόλις τετραγωνικά μέτρα της εν λόγω αίθουσας λειτουργεί μία σύγχρονη ελληνική θεατρική γλώσσα: του λόγου και του σώματος, του φωτός και του ήχου.

Για πόσους θεατές ίσως κάποιος αμέσως διερωτηθεί; Κι απαντώ: Έχει στ’ αλήθεια μεγάλη σημασία το ερώτημα; Μεγαλύτερη από το ότι γράφονται και παρουσιάζονται στην πρωτεύουσα της ελληνικής κρίσης έργα αυτού του καλλιτεχνικού θάρρους; Μήπως τα μεγέθη του ακροατηρίου στο ελληνικό τραγούδι έχουν παίξει ένα σημαντικό ρόλο στο ότι έχει καταντήσει  ανέραστο και κλαψιάρικο – κοινώς: στο ράφι;

Χρειάζεται, δίχως άλλο, ταλέντο και τόλμη κι από τις δύο όχθες. Πρωτίστως όμως, από εκείνη του δημιουργού. Διότι ακόμη κι αν ο ακροατής/θεατής δε συγκινείται ή κοιτάζει αλλού, ο δημιουργός θα κλιθεί να επινοήσει απαρχής τον «αφηγηματικό μύθο» που θα περιέχει και τους δύο.


Ειδάλλως, ο καθείς και η –πληθωριστική– μοναξιά του.