Τα βραβεία είναι
ένα μόλις χαμόγελο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν υποκαθιστούν τη
διαδρομή ή ό,τι ο καθένας ορίζει ως Ιθάκη του.
Η ζωή είναι
γεμάτη πάθη – που, είτε δρουν εντός, είτε ολόγυρά σου. Και που, όταν
παραμορφωθούν από την μύνην ενός ορισμένου «εγώ», λειτουργούν εις βάρος σου. Επαναλαμβάνω, είτε από σένα τον ίδιο, είτε από
τους οικείους και τους μακρινούς σου. Ένα χαμόγελο λοιπόν, όποτε κι αν σου
δωρίζεται – δεν είναι κάτι το αυτονόητο.
Σήμερα, στη
τελετή βράβευσης του Δήμου Ρόδου στους διακριθέντες εκπαιδευτικούς ιστότοπους του
νησιού (μεταξύ των οποίων και «Τα Ουρανοποιηματάκια»), αισθάνθηκα πως οι
πολιτικοί που μας μίλησαν, πέρα από όλες
τις γνωστές κοινοτοπίες («το διαδίκτυο είναι το μέλλον!» / «το διαδίκτυο είναι
επικίνδυνο!»/ «παν μέτρον άριστον») δεν έχουν πάρει χαμπάρι κάτι τι από την πολυπλόκαμη
πραγματικότητα που βιώνει ένας /μία σημερινός/ή εκπαιδευτικός.
Επί 5 συναπτά χρόνια
–παρά τις όποιες μετρημένες πολιτικές εξαιρέσεις– θεσμοθετείται το σχολείο της κρίσης.
Κι όχι το σχολείο του 21ου αιώνα – του αιώνα μας, σε επίπεδο επιστημονικό
(βλ. και παιδαγωγικό), διοικητικό και τεχνολογικό. Όλες οι υποδομές τεχνολογίας
–για να εστιάσω σε αυτό– είναι στο επίπεδο του στοιχειώδους. Κι αν! Το ότι
λειτουργούν σχολικοί ιστότοποι, με μία άλφα ή βήτα δυναμική, οφείλεται «εις τον
πατριωτισμό μας». Κι αν μάλιστα, φέρουν ένα ξεχωριστό στίγμα, μία ταυτότητα, με
άλλα λόγια, που εμπεριέχει έμπνευση – τούτο είναι προϊόν καθαρής τρέλας.
Διότι εκεί που
απουσιάζουν οι πόροι (και δεν εννοώ αποκλειστικά το οικονομικό τους μέρισμα) ή
τα θεσμικά κίνητρα – υπερτερεί η αγάπη και το δόσιμο των όποιων αντιλαμβάνονται
το σχολείο με όρους παιδείας κι όχι στενά εκπαίδευσης.
Ευχαριστούμε για
το χαμόγελο που μας απευθύνατε – αλλά δεν είναι αυτό που ζητούμε. Ζητούμε εκ
βάθρων αλλαγή μοντέλου – όπου η διαθεματικότητα θα είναι κοινός παρονομαστής
όλων των βαθμίδων (δείτε λχ τί ετοιμάζει το περίφημο φιλανδικό σχολείο για την
νέα χρονιά) και το λεγόμενο «ψηφιακό σχολείο» δε θα είναι μία ακόμη σημαία από νάιλον.
