Ο Διχασμός είναι το νέο καθεστώς

Ο Διχασμός είναι πλέον το νέο καθεστώς. Η –ας την πούμε– μισή Ελλάδα έχει μάτια μόνο για την αναλγησία, την αδιάπτωτη αλαζονεία των Θεσμών και η άλλη μισή για την σαφή ανικανότητα, τον κλιμακούμενο ερασιτεχνισμό των εδώ κυβερνώντων.

Η πρώτη τείνει ορμητικά στο «Ναι» ενός δημοψηφίσματος που ο σημερινός πρωθυπουργός το αποκαλεί απαύγασμα των δημοκρατικών μας παραδόσεων, ενώ το ’11 το χαρακτήριζε  «τρυκ» από τη μεριά της τότε κυβερνήσεως. Την αυτή στιγμή, η δεύτερη υποστηρίζει το ίδιο φανατικά το «Όχι».

Και οι δυο τάσεις συναντιούνται. Όχι μόνο στο μικρό πέρας του βλέμματος τους ή στη μισαλλόδοξή του νοηματοδότηση. Αλλά και στην «πατριωτική ανάγκη», είτε του «Ναι», είτε του «Όχι».

Είναι πολλαπλά θλιβερό: οι πολίτες που μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια των τεράστιων κλυδωνισμών κάθε είδους – από την ανεργία και τα συσσίτια, στην αυτοαπαξίωση και στη σχιζοφρένεια του "άλλα λέω κι άλλα κάνω"– οπλίστηκαν με μίσος και με χολή δίχως όριο για την άλλη γνώμη.

Κι ενώ ένα μέρος μου θεωρεί, πως δεν μπορεί να μας είναι αδιάφορο για την μοίρα τούτου του τόπου, το αν θα περάσουμε την πόρτα του «Ναι» ή την αντίστοιχη του «Όχι», ένα άλλο θεωρεί, πως είμαστε ήδη χαμένοι – σακατεμένοι από τη βαθιά γύρω κι εντός μας διαίρεση.

Έτσι ή αλλιώς.

Περί του σχολικού Ιουνίου

['Εικαστικό "Οι Φραουλοφωνίξ Χορωδοί": έργο του 11χρονου Π.]

Ο σχολικός Ιούνιος για όσους αντιλαμβάνονται το εκπαιδευτικό τους έργο με όρους παιδαγωγικής ευθύνης και συνάμα αισθητικής, είναι ο μήνας που μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές σε όλα τα επιμέρους, τα οποία με τη σειρά τους συνθέτουν την λεγόμενη "μεγάλη εικόνα": την περιπέτεια της χαρούμενης γνώσης - την τέχνη της γνώσης του εαυτού σου και των γύρω σου - την αγάπη ενσαρκωμένη στα πρόσωπα των συμμαθητών και των δασκάλων σου.

Πρόκειται, με μια φράση, για το ίδιο το παιχνίδι της αυτοπραγμάτωσης μιας ολόκληρης κοινότητας (τάξης/σχολικής μονάδας/περιοχής) στα τελευταία του, πολύ κρίσιμα βήματα.

Οι άλλοι ας μετρούν τις μέρες ανάποδα - όπως οι φαντάροι. Όπως οι κάθε λογής έγκλειστοι. Είτε το κάνουν από τις αρχές του Σεπτεμβρίου, είτε από το Πάσχα και μετά, απέχουν από την "μεγάλη εικόνα", απέχουν από την πορεία της αυτοπραγμάτωσής τους, απέχουν από τις πρώτες μέχρι τις ύστερες πινελιές.

Κι έπειτα τους φταίνε, οι περικοπές των μισθών, οι ανάλγητοι δανειστές και τα μνημόνια.