Πέρα από την ελπίδα

Κι όμως, δεν έχουμε απελπιστεί στον βαθμό που δείχνουν, ή πιο σωστά, επιβάλλουν τα γεγονότα.

Η ελπίδα (απότοκος τόσο των παλαιών δεδομένων, αλλά κυρίως πια του νέου διχασμού)εξακολουθεί να παίζει έναν ρόλο καταλυτικό κάτω από την διατύπωση προθέσεων και επιχειρημάτων. Και για τις δυο μεριές.

Ναι, υπέρ των θεσμών, λένε οι μεν. Ελπίζοντας. Σε ποια Ευρώπη (ας περιοριστούμε συμβατικά σε αυτήν); Της αδιάλλακτης και ταπεινωτικής λιτότητας; Της τάχα «αλληλεγγύης» (στις ομιλίες λχ της Μέρκελ είναι ο όρος που από την συχνότατη του χρήση, θέλουμε δε θέλουμε, ξεχωρίζει) η οποία είναι το πολιτικό ψευδώνυμο ξεκάθαρων εθνικών ή υπερεθνικών συμφερόντων; Μιας Ευρώπης, που ούτε το κατά 80% δικό της Πρόγραμμα δε θέλει να υπογράψει;

Όχι, προς τις τελευταίες προτάσεις των δανειστών, λένε οι δε. Ελπίζοντας. Πως ο Έλληνας πρωθυπουργός αφορμάται και λογοδοτεί προς σύνολο των Ελλήνων πολιτών και του κοινού καλού και όχι στο ενδοκομματικό του ακροατήριο, τις ενδοκυβερνητικές ισορροπίες που καλείται να κρατήσει με ένα εθνικιστικό κόμμα στο πλάι του, της προσωπικής πολιτικής του επιβίωσης, έπειτα από τα αλλεπάλληλα λάθη ανάγνωσης και στρατηγικού σχεδιασμού κατά τη διάρκεια της «διαπραγμάτευσης»; Είναι, άραγε, τούτο το δημοψήφισμά (πέρα από τις αντιδράσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης), τώρα, και με αυτή τη διατύπωση, η πιο πρόσφορη λύση διεκδίκησης ή μία μετακίνηση ευθυνών που εμπέδωσε τη διάσταση μεταξύ των Ελλήνων ψηφοφόρων με όρους πια εθνικού διχασμού;

Γνωρίζω πως μιλώ συντομογραφικά. Αλλά στην ρότα τούτων των γεγονότων περπατάμε άπαντες – σε μία ρότα που όμως καλύπτεται από τις χίλιες δύο ερμηνείες μας. Που όλες τους, λίγο πολύ, τρέφονται από εκείνη την ελπίδα που διατηρούμε ακέραιη εντός μας.

Η δική μου ελπίδα είναι, τούτη η περιπέτεια να μάς αλλάξει. Να γίνουμε η αλλαγή που επιθυμούμε να δούμε στον απέναντί μας. Το ξέρω, πως είναι μια ζόρικη ελπίδα – γι’ αυτό τη βάζω στη θέση της για να μην μου αναπλάθει, σε βαθμό αυταπάτης, την διαρκώς εν εξελίξει πραγματικότητα.