Για την άλλη Σαντορίνη

Στα δόντια του τέρατος, που ονομάζεται τουριστοκρατία (ο όρος απαντάται στον Σεφέρη), θα βρεις ουκ ολίγα κύτταρα του θαύματος, που είναι η Σαντορίνη. 

Ευτυχώς, όμως, δεν είναι όλα εκεί. 

Διότι, τότε, δε θα μιλούσαμε για θαύμα, αλλά για σκέτο μνήμα.

Ταξίδι εστί

Εκείνα είναι τα μόνα αληθινά ταξίδια: όσα, έστω και κατά τι, σε μεταστοιχειώνουν - σε αλλάζουν.

Κιθαρωδός

Αν θαρρείς, πως η μουσική είναι μόλις 6 χορδές εδώ, δεκαέξι πιο κει, χίλιες εικοσιέξι παραπέρα – είναι σαν λες, πως το φως αναπνέει αποκλειστικά μέσα στη βεντάλια του ουράνιου τόξου.

[«ΚΙΘΑΡΩΔΟΣ», ζωγραφική με φως / Ιδέα-περφόμανς: Θάλεια Δ. 

– μέσα από τον φωτογραφικό φακό της Εύας (Eva Baxevanoglou)]

"Ο παπουτσωμένος χρόνος" (Απόσπασμα)

[...]

Ώσπου μια χαρμόσυνη ημέρα
Διόλου έξαφνα
Τουναντίον με τη προσδοκία της σποράς
Θα σε ξυπνήσει
Το όνειρο αυτοπροσώπως:

Με λίγα μαλλάκια αρχικά στη κεφαλή
Μ’ ακροδάκτυλα χοροπηδηχτά
Σαν τους παλμούς του ανέμου
Και με μάτια λαμπερά κι ανόθευτα
Σα φλόγες από πρωτόβγαλτους αστέρες
Δίχως λησμονιά
Δίχως ακόμη μνήμη
Προπάντων δίχως λέξεως σταλαγματιά
Το όνειρο
Θα σε ξυπνήσει με το δικό σου αίμα.

[...]

[Απόσπασμα από το ανέκδοτο ποίημα "Ο παπουτσωμένος χρόνος" / Για τον Οδ., που, σαν σήμερα, 6 χρόνια πριν, ήρθε στη ζωή / Εικαστικό: Στέλιος Σκαραβαίος, "Δύο αδελφάκια στον κήπο" (λεπτομέρεια)]

Ευρωπαϊκό σταυροδρόμι - 12 Ιουλίου 2015

Robert Hermann Sterl (1867-1932) Schiffszieher an der Wolga, 1910, 

Staatliche Kunstsammlungen Dresden

Για τον Β. Σόιμπλε και τους συν αυτώ - το Grexit (άμεσα ή στην ακτίνα ενός ορισμένου χρονικού διαστήματος*) είναι απαραίτητο βήμα προς την περαιτέρω μορφοποίηση της Γερμανικής Ευρώπης.

Ας μην το περιορίζουμε, επομένως, στην εικόνα του δικού μας εθνικού στόχου - ή πολύ περισσότερο για το ότι είναι ανεπιθύμητη για τους Ευρωπαίους εταίρους μία, κατά το διεθνώς λεγόμενο "αριστερή κυβέρνηση".

Η επιδίωξη της ταπείνωσης -μας- ξεπερνάει κατά πολύ το προφανές (δι)εθνικό ή ιδεολογικό πλαίσιο αναφοράς της όλης σύγκρουσης.

Θα ήταν ευχής έργον να το κατανοήσουμε εγκαίρως τόσο εμείς - όσο και οι Ευρωπαίοι πολίτες και πολιτικοί που αποστρέφονται αυτήν την προοπτική.

Διότι οι θιασώτες της (μαζί τους και ξενοφοβικά μορφώματα, όπως οι «Αληθινοί Φινλανδοί») στο άμεσο διάστημα θα ανακατώσουν ολόκληρη την ευρωπαϊκή τράπουλα και όχι μόνον τα δυο τρία πρώτα της φύλλα. 

* http://www.efsyn.gr/arthro/xepoyliste-tin-ellada-i-vgeite-apo-tin-eyrozoni

Της ημιμάθειας τα σύγχρονα καμώματα

Μ. Ray, “Το βιολί του Ingres”, 1924 Αργυροτυπία, 

μεταγενέστερη εκτύπωση, 26,5 x 21 εκ., Ιδιωτική συλλογή 

Μα πόση ημιμάθεια έχει διεισδύσει μέσα στον λόγο (λόγια και λογική) 

των «ειδημόνων»;

[(Αν)επίκαιρο σχόλιο περί οικονομίας, περί τέχνης, περί επιστήμης]

Σ' έναν κόσμο (γλωσσικά) οΡγουελικό.

Εμείς, οι του όΧι, οι του νΑι, οι του άΚυρου, οι του λΕυκού - όλοι μαζί, έΝα - σ' έναν κόσμο γλωσσικά οΡγουελικό.

[λέξεις των ημερών - λάστιχο/θηλιά γύρω από τη φωνή μας: δημοκρατία, αλληλεγγύη, ανάπτυξη, σωτηρία, ναι, όχι ...]

Πέρα από την ελπίδα

Κι όμως, δεν έχουμε απελπιστεί στον βαθμό που δείχνουν, ή πιο σωστά, επιβάλλουν τα γεγονότα.

Η ελπίδα (απότοκος τόσο των παλαιών δεδομένων, αλλά κυρίως πια του νέου διχασμού)εξακολουθεί να παίζει έναν ρόλο καταλυτικό κάτω από την διατύπωση προθέσεων και επιχειρημάτων. Και για τις δυο μεριές.

Ναι, υπέρ των θεσμών, λένε οι μεν. Ελπίζοντας. Σε ποια Ευρώπη (ας περιοριστούμε συμβατικά σε αυτήν); Της αδιάλλακτης και ταπεινωτικής λιτότητας; Της τάχα «αλληλεγγύης» (στις ομιλίες λχ της Μέρκελ είναι ο όρος που από την συχνότατη του χρήση, θέλουμε δε θέλουμε, ξεχωρίζει) η οποία είναι το πολιτικό ψευδώνυμο ξεκάθαρων εθνικών ή υπερεθνικών συμφερόντων; Μιας Ευρώπης, που ούτε το κατά 80% δικό της Πρόγραμμα δε θέλει να υπογράψει;

Όχι, προς τις τελευταίες προτάσεις των δανειστών, λένε οι δε. Ελπίζοντας. Πως ο Έλληνας πρωθυπουργός αφορμάται και λογοδοτεί προς σύνολο των Ελλήνων πολιτών και του κοινού καλού και όχι στο ενδοκομματικό του ακροατήριο, τις ενδοκυβερνητικές ισορροπίες που καλείται να κρατήσει με ένα εθνικιστικό κόμμα στο πλάι του, της προσωπικής πολιτικής του επιβίωσης, έπειτα από τα αλλεπάλληλα λάθη ανάγνωσης και στρατηγικού σχεδιασμού κατά τη διάρκεια της «διαπραγμάτευσης»; Είναι, άραγε, τούτο το δημοψήφισμά (πέρα από τις αντιδράσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης), τώρα, και με αυτή τη διατύπωση, η πιο πρόσφορη λύση διεκδίκησης ή μία μετακίνηση ευθυνών που εμπέδωσε τη διάσταση μεταξύ των Ελλήνων ψηφοφόρων με όρους πια εθνικού διχασμού;

Γνωρίζω πως μιλώ συντομογραφικά. Αλλά στην ρότα τούτων των γεγονότων περπατάμε άπαντες – σε μία ρότα που όμως καλύπτεται από τις χίλιες δύο ερμηνείες μας. Που όλες τους, λίγο πολύ, τρέφονται από εκείνη την ελπίδα που διατηρούμε ακέραιη εντός μας.

Η δική μου ελπίδα είναι, τούτη η περιπέτεια να μάς αλλάξει. Να γίνουμε η αλλαγή που επιθυμούμε να δούμε στον απέναντί μας. Το ξέρω, πως είναι μια ζόρικη ελπίδα – γι’ αυτό τη βάζω στη θέση της για να μην μου αναπλάθει, σε βαθμό αυταπάτης, την διαρκώς εν εξελίξει πραγματικότητα.