Πέμπτη, Απριλίου 20, 2017

Για «Το θάρρος που κοιμάται» του Β. Καραποστόλη


Συνήθως μάς συναρπάζει το γεγονός ότι στα βιβλία που διαβάζουμε θέτουμε σε δοκιμασία τις απόψεις μας ή ευρύτερα τη μέχρι στιγμής θέαση μας στον κόσμο. Πιο σπάνια, είναι η αλήθεια, αριθμούνται τα βιβλία που εμπεριέχουν κάτι από τον ίδιο τον πυρήνα της θέασης μας – της αντίληψής μας για την εποχή που βιώνουμε.

«Το θάρρος που κοιμάται» (εκδ. Πατάκης, 2016) του Β. Καραποστόλη αποτέλεσε  για μένα προσωπικώς εμπειρία της δεύτερης περίπτωσης.  Και για να είμαι πιο σαφής: θα έλεγα πως με εξέπληξε που είδα συγκεντρωμένες τόσες θέσεις που με εκφράζουν, με την ακρίβεια και διεισδυτικότητα της διατύπωσής τους.

Ευτυχώς, δεν ομονοούμε σε αρκετά. Απέχω από την απόχρωση του ιδεαλισμού που φιλοσοφικά κομίζει.

Αλλά κι αυτό μεγάλη σημασία δεν έχει.

Καίριο είναι πως ο Καραποστόλης –τον παρακολουθώ συστηματικά από την έκδοση του «Διχασμός και εξιλέωση» (εκδ. Πατάκης, 2010)– συνεχίζει μέσα από τα έργα του να ασκεί στη δημόσια σφαίρα μία μορφή παιδείας, που σπανίζει. Τα ελληνικά του είναι κομψοτέχνημα, η συναρμογή των ιδεών του αποβαίνει πρωτότυπη, οι προσεγγίσεις του αποδεικνύονται πληθυντικές και γι’ αυτό ιδιαίτερα γόνιμες.


Πλουτίζει όποιος τον διαβάζει – είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί μαζί του.

Δεν υπάρχουν σχόλια: