Αμοιβαίος

Ο αμοιβαίος έρωτας - η πληρέστερη και η πιο χυμώδης μορφή του.

Εκείνη που ανασυσταίνεται μέσα από τις υψηλότερες θερμοκρασίες -κοινές πτήσεις μα και δοκιμασίες- σε αγάπη - κι έπειτα, πάλι κυλάει ως έρως - καλύπτοντας ολάκερη την πλάση - όπως ο κύκλος του νερού.

Έρως κι αγάπη - αγάπη κι έρως.

«Αιωρήσεις»

Συγχωρείστε μου την ενός λεπτού μεγαλοστομία – αλλά από μία άποψη ισχύει, ότι του φίλου μας το παιδί – είναι δυο φορές παιδί μας.

Και το πρωτότοκο παιδί του φίλου μου, Γιάννη Φαινέκου, εν προκειμένω, έχει την επωνυμία «Αιωρήσεις» (εκδ. Περισπωμένη, 2017).

Ευθύτερη και διαυγέστερη ονομασία δε θα μπορούσε να έχει. Στις λέξεις του βρίσκει εναργές σώμα το βίωμα που αιωρείται στον χρόνο (παρελθόν, παρόν και μέλλον) και στο χώρο (πραγματικότητα, σωματικότητα και πνευματικότητα) - στη γλώσσα (πρωτότυπη με ουκ ολίγους νεολογισμούς κι «αναβαπτίσεις» -χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ίδιος του ο τίτλος- και συνάμα «ειπωμένη» με θραύσματα από αγαπημένους ποιητικούς προγόνους) και στο βλέμμα (στο τίποτα και στο παν – όπου εντοπίζει κανείς από τα «Ευθέα» μέχρι τις «Έναστρες συγνώμες»).

Όσοι είχαμε την ευκαιρία να είμαστε κοντά στην κυοφορία των «Αιωρήσεων», ναι, χαιρόμαστε πολλαπλά που είναι πλέον εκδοτικό γεγονός. Διότι η ομορφιά τους (αλλού τραχιά κι αλλού σχεδόν υδάτινη) – μεταγγίζεται πλέον στον κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη.

Συγχαρητήρια στις εκδόσεις Περισπωμένη για την εξαιρετική τυπογραφική οργάνωση κι αισθητική.

“Je vole” - «Πετώ»

(Τίτλος πρωτότυπου τραγουδιού: "Je vole", 1978)

Μουσική: Michel Sardou – Στίχοι: Michel Sardou & Pierre Billon 

Διασκευή στα ελληνικά: Πάνος Δρακόπουλος

Τραγούδι: Θάλεια Δρακοπούλου

Εικαστικό: Θάλεια Δρακοπούλου 

["Πετώ": Έργο ζωγραφικής σε καμβά με ακρυλικά χρώματα]

Παραγωγή / Mix - Digital Mastering: Πάνος Δρακόπουλος

Ρόδος, Σεπτέμβριος 2017

Προ δύο περίπου ετών, κατά την βραδυκίνητη έξοδο μου από μία περιπέτεια υγείας, παρακολουθήσαμε με τα ξωτικόπουλα μας ένα εξαιρετικό φιλμ για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τη μουσική, την ενηλικίωση και την εν γένει αυτοπραγμάτωση, με τίτλο «Οικογένεια Μπελιέ» («La famille Bélier», 2014).

Το έργο μάς συγκίνησε βαθιά κι αληθινά – με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που ασκούν όλοι κείνοι οι δημοφιλείς μηχανισμοί εκβίασης του συναισθήματος πάνω στους οποίους αναρίθμητα έργα τέχνης επενδύουν την ύπαρξη τους για να καταχωρισθούν άμεσα στην επικράτεια του μελό.

Ειδικά το “Je vole”, τραγούδι των Μισέλ Σαρντού και Πιέρ Μπιγιόν, ήδη από το μακρινό 1978, είτε λόγω της κομβικής θέσης του στην κινηματογραφική αφήγηση, είτε και λόγω της λιτής και συνάμα ατόφιας ομορφιάς του, μάς υποχρέωσε να το τραγουδήσουμε ουκ ολίγες φορές, μετά το τέλος της ταινίας, τόσο μέσα μας, όσο και φωναχτά, με συλλαβισμούς που να προσιδιάζουν στο γαλλικό πρωτότυπο των στίχων.

Και γιατί να μην το τραγουδήσουμε στα ελληνικά; Γιατί να μην συνεχιστεί το παιχνίδι σε ένα πιο οικείο γλωσσικό τερέν για δύο παιδιά, 8 και 6 ετών;

Μέσα σε ένα απόγευμα το “Je vole” μεταμορφώθηκε (αυτή είναι, θαρρώ, η πιο ταιριαστή ίσως λέξη για μία μεταφραστική μετάγγιση ανοιχτού ορίζοντα) σε «Πετώ».

Δύο χρόνια μετά, κατά το μεσουράνι του φετινού Αυγούστου, το ηχογραφήσαμε με την δεκάχρονη πια Θ. με έναν ενθουσιασμό ομογάλακτο του πρώτου. Να είναι καλά τα ηλιόλουστα καλοκαίρια που σπέρνουν τους σπόρους του χρόνου βαθιά μέσα μας – με κατάλευκο το φως τους.