Σάββατο, Μαρτίου 02, 2019

Dark Side of the Moon: 1973-2023


50 χρόνια παρήλθαν από τη γέννηση της «Σκοτεινής πλευράς του Φεγγαριού». Ήμουν αγέννητος. Εν έτει 1973. Μα κι ένα μέρος μου ως ακροατή ήταν ακόμη αγέννητο, όταν την άκουσα για πρώτη φορά.

Θυμάμαι πεντακάθαρα την πρώτη αυτή αίσθηση. Σαν να περπατάς στο νερό.

Έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια εκδόθηκαν μιλιούνια νέα έργα – κατέβηκε πολλή αμβροσία απ' το αυλάκι των μουσών. Και το “Dark side of the moon” ακολούθησε την πορεία του – μέσα από αμέτρητες επανεκτελέσεις από τους ίδιους τους Pink Floyd κι όχι μόνον. Μέσα από τον μύθο που έπλασε η πραγματικότητα λόγου χάριν του ρεκόρ παρουσίας του στους καταλόγους του Μπίλμπορντ – επί σειρά ετών.

Και το σημαντικότερο – χάραξε την πορεία του: μέσα μας. Ακούγοντας το μετωπικά ή με συντροφιά: από την κασέτα, το βινύλιο, το CD, ή τον υπολογιστή.

Επαναλαμβάνω: μέσα μας. Διότι μέσα μας αυτός ο δίσκος δεν είναι ποτέ ο ίδιος. Δεν επαναλαμβάνεται.

Νομίζω ότι εκεί έγκειται ένα βαθύτερο μυστικό του.

Έχουν ουκ ολίγα γραφτεί για τον αιθέριο, πρισματικό ήχο του, τις μουσικές ιδέες του που δεν μιμούνται τίποτα από το μέχρι τότε παρελθόν των ούτως ή άλλως σεσημασμένων πειραματιστών δημιουργών του (ακόμη και το «Us and them» που ως σύνθεση του R. Wright έχει την προέλευσή της από το σάουντρακ του “Zabriskie Point” είναι εδώ εντελώς αναγεννημένο), για τους στίχους του R. Waters, των οποίων ο ρεαλισμός είναι ολόπλευρα αυθεντικός, ακριβώς επειδή είναι γεμάτος από παράλογο, όνειρο και τρέλα.

[Επ’ ευκαιρίαν: αν υπάρχει κάτι που έχει καταλογιστεί στους Pink Floyd ως τρωτό κι αξιόμεμπτο αυτό είναι πως έδωσαν εγκεφαλικούς δίσκους, σαν το “Dark side of the moon”. Ακόμη κι έτσι να είναι, πόσα έργα εμπεριέχουν στην αυτή δόση εγκεφαλισμό (ό,τι κι αν δεχτούμε πως σημαίνει αυτός ο όρος), όνειρο και βαθιά συγκίνηση;]

Πολλά θα μπορούσαν να προστεθούν για τις λεπτομέρειες που το συνοδεύουν ως πράξη ηχογράφησης: τα αυτοσχεδιαστικά γυναικεία φωνητικά στο “A great gig in the sky”, τις λήψεις από τις απαντήσεις συνεντευξιαζόμενων που δοκιμάζονται σε ερωτήματα σχετικά με την βία και την επιθετικότητα, την επιδέξια χρήση της τότε τεχνολογίας («ακόμη και η μίξη ήχου εκείνη την εποχή, με τα δάκτυλα όλων μας πάνω στην κονσόλα, ήταν μία παράσταση» παραδέχεται ο D. Gilmour στα νεότερα σχετικά ντοκιμαντέρ), όμως όλα τους μάς υποδεικνύουν τη μελέτη των επιμέρους: κάθε «δέντρου» χωριστά.

Ας το παραδεχτούμε: κατά αυτόν τον τρόπο αποσιωπάται το συνθετικό όλον – το «δάσος», που χάριν των τόσων κρυμμένων του θησαυρών, είναι ένα δάσος που διαρκώς ανακαλύπτουμε.

Κι αυτό, θαρρώ, πως αρκεί, για να ακούμε και στα 2023 και στα 2033 το “Dark side of the moon” σαν ένα άλμπουμ από το μέλλον.


Δεν υπάρχουν σχόλια: