"Κλειστά σχολεία - ανοιχτά βιβλία": "Το θάρρος που κοιμάται" του Βασίλη Καραποστόλη

// "Κλειστά σχολεία - ανοιχτά βιβλία": κάθε μέρα, όσο κρατήσει η απουσία μικρών και μεγάλων από τις σχολικές αίθουσες, θα γράφω ένα σύντομο σχόλιο για ένα βιβλίο που απόλαυσα και που εκτιμώ πως αξίζει την προσοχή μας. // [5]

Βασίλης Καραποστόλης, "Το θάρρος που κοιμάται" (εκδ. Πατάκης, 2017):

Συνήθως μάς συναρπάζει το γεγονός ότι στα βιβλία που διαβάζουμε θέτουμε σε δοκιμασία τις απόψεις μας ή ευρύτερα τη μέχρι στιγμής θέαση μας στον κόσμο. Πιο σπάνια, είναι η αλήθεια, αριθμούνται τα βιβλία που εμπεριέχουν κάτι από τον ίδιο τον πυρήνα της θέασης μας – της αντίληψής μας για την εποχή που βιώνουμε.

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτέλεσε για μένα προσωπικώς, αλλά και για άλλους αναγνώστες (αν εποπτεύσουμε την υποδοχή του από λογής κριτικά σημειώματα και σχόλια στο διαδίκτυο, όσο και στις δια ζώσης παρουσιάσεις του) εμπειρία της δεύτερης περίπτωσης. Και για να είμαι πιο σαφής: θα έλεγα πως με εξέπληξε που είδα συγκεντρωμένες τόσες θέσεις που με εκφράζουν, με την ακρίβεια και διεισδυτικότητα της διατύπωσής τους.

Ευτυχώς, δεν ομονοούμε σε αρκετά. Απέχω από την απόχρωση του ιδεαλισμού που φιλοσοφικά κομίζει.

Αλλά κι αυτό μεγάλη σημασία δεν έχει.

Καίριο είναι πως ο Καραποστόλης –τον παρακολουθώ συστηματικά από την έκδοση του «Διχασμός και εξιλέωση» (εκδ. Πατάκης, 2010) μέχρι και το τελευταίο του «Μούσες εναντίον σειρήνων» (εκδ. Πατάκης, 2018)– ασκεί στη δημόσια σφαίρα μέσα από τα έργα του μία μορφή παιδείας, που σπανίζει. Τα ελληνικά του είναι κομψοτέχνημα, η συναρμογή των ιδεών του αποβαίνει καθαρή και πρωτότυπη, οι προσεγγίσεις του αποδεικνύονται πληθυντικές και γι’ αυτό ιδιαίτερα γόνιμες.

Πλουτίζει όποιος τον διαβάζει – είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί μαζί του.

Και κάτι τελευταίο και μάλιστα μείζον – υπό το φως των τελευταίων δεδομένων: ο εδώ και μία εβδομάδα περίπου σωματικός μας εγκλεισμός έχει πράγματι γαργαλήσει πολλά κύτταρα της δημιουργικότητας μας. Το παρατηρήσαμε πρώτα στην πρωτο-πληγείσα από τον κορωνοϊό Ιταλία. Το βλέπουμε να διογκώνεται κι εδώ: μουσικοί, λογοτέχνες, κινηματογραφιστές, γυμναστές, μάγειροι, δημιουργοί άνθρωποι, με μία κουβέντα, αξιοποιούν το διαδίκτυο για να μοιραστούν το θάρρος τους να δημιουργούν κι ας τινάσσονται οι παλαιότερες βεβαιότητες μας στον αέρα.

Ή ακριβώς γι’ αυτό αφυπνίζεται και το θάρρος μας.

Διότι το θάρρος, όπως σημειώνει εύστοχα ο Ρόλλο Μέυ («Το θάρρος της δημιουργίας», Μετ. Αυγ. Τσιριμώκος, εκδ. Αρμός, 2017): «δεν είναι η απουσία απελπισίας – είναι μάλλον η ικανότητα να προχωρούμε σε πείσμα της απόγνωσης».