Γεια σου μικρέ και σκανδαλιάρη Toτέ! Πώς πήγε η σημερινή σου μέρα στο σχολείο;
Άνω κάτω και πλαγίως! Σκέτο λούνα-παρκ!
Φαίνεται πως δε σου πολυαρέσουν τα μαθήματα…
Τόσα χρόνια στο σχολείο, εγώ δεν είμαι μαθητής. Παθητής είμαι! Τα πάθη μου τα κάλλη μου -έτσι δεν λένε;
Κι έτσι να είναι, δεν είσαι ο μόνος που την παθαίνει…
Ασφαλώς! Κόσμος και κοσμάκης δεινοπαθεί. Και από τη μεριά του θρανίου και από τη μεριά της έδρας: σχολικό πινγκ πονγκ!
Πως όμως γίνεται να παθαίνεις –όπως λες– και να μη μαθαίνεις;
Μαθαίνω, πως δεν μαθαίνω: κυρίως από τις αντιδράσεις όσων λούζονται τις ατάκες μου. Η έκπληξη στα πρόσωπα των μεγάλων είναι για μας τους μικρούς …μεγάλο σχολειό!
Ποια είναι τα αγαπημένα σου παιχνίδια;
Οι μεγάλοι, όπως ήδη καταλάβατε. A, και οι λέξεις!
Οι λέξεις;
Οι λέξεις. Όλων των λογιών και των.. ρολογιών! Γίνονται τ’ ανέκδοτα χωρίς λέξεις;
Αλήθεια, ξέρεις ποιοί φτιάχνουν τ’ ανέκδοτα στα οποία πρωταγωνιστείς;
Είναι σαν να με ρωτάτε αν γνωρίζω ποιος έφταιξε, η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα: στην περίπτωσή μου δηλαδή, ποιος προηγείται, η σαρδανάπαλη πραγματικότητα ή η σαρδανάπαλη αφεντιά μου!
Σα μεγαλίστικα δεν είναι αυτά που μας λες;
Εκτός ανεκδότων κάνω ρεπό!
Σου αρέσουν αυτά τα ανέκδοτα;
Δε γελώ και μ’ όλα! Είν’ ορισμένα στα οποία είμαι τόσο στούρνος που δεν μπορώ ούτε να τα «πιάσω», για να τα απολαύσω! (γέλια) Όμως στην εποχή μας, όπως πολλοί λένε “η δυσφήμιση είναι σε τελική ανάλυση διαφήμιση”. Έτσι μ’ αυτά και μ’ αυτά έχω γίνει περιζήτητος, ώστε -όπως βλέπετε- να δίνω συνεντεύξεις!
Από χείλη σε χείλη τα ανέκδοτα αλλάζουν…
Όπως τα παραμύθια και οι ιστοριογραφίες. Όπως τα μικρά και τα μεγάλα. Οι αλήθειες και τα ψέματα. Ό,τι μπαίνει σε λέξεις, παίζει «χαλασμένο τηλέφωνο»!
Πράγματι στα ανέκδοτα εμφανίζεσαι, παρότι το ίδιο πονηρούλης με τώρα -ας μου συγχώρεσης την έκφραση- κομμάτι μπουμπούνας…
Μα γιατί είμαι μπουμπούνας-ως κάποιο βαθμό…Κελσίου! Πρόκειται για άμυνα και για επίθεση συγχρόνως! Στρατηγική του τύπου «στρατιωτάκια ακούνητα μέρα ή νύχτα;» «μπουμπούνες ή ξύπνιοι;» που παίζουνε όλοι οι άνθρωποι από μικροί. Ανάλογα με το συμπαίκτη.
Εσύ με ποιους «συμπαίκτες» προτιμάς να φοράς το προσωπείο του ‘χαζού’ –να επιλέγεις τη λύση του ‘αφελούς’;
Με τα λεγόμενα ‘έξυπνα πουλιά’. Τους ‘αητονύχηδες’. Που η ψιλή τους μύτη, τούς εμποδίζει ν’ αντιληφθούν πως μέσα μου γελάω δίπλα με ό,τι ‘κουτό’ τους ξεστομίζω!
Και με ποιούς σου βγαίνει ο πιο εύστροφος κι ο οπωσδήποτε πονηρούλης Τοτός;
Δεν το έχω πολυσκεφτεί… Μάλλον μ’ όλους αυτούς που συνεχώς λένε «το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;» νομίζοντας ότι είναι απόγονοι του Αϊνστάιν. Να, για παράδειγμα, αυτούς τους χίλιους-μύριους τηλεοπτικούς τύπους -επαγγελματίες της μικρής οθόνης ή και περαστικούς της.
Στα υπόλοιπα ανέκδοτα τί στη σπάει πιο πολύ;
Αυτές οι ρατσιστικές σάχλες: οι Άγγλοι με τους Σκωτσέζους, οι εδώ με τους Πόντιους και τώρα τελευταία με τους Αλβανούς, οι λευκοί με τους μαύρους και ούτω καθεξής. Όταν μου φορτώνουν τέτοιες ανοησίες, βγάζω αναφυλαξία. Φουντώνω και κορώνω! Θέλω να ουρλιάξω: ακόμη και η χαζομάρα για να βγάλει γέλιο θέλει κάποια σταγόνα μυαλό. Όχι φόβο και μόνο φόβο, ή έστω καπρίτσιο!
Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν εσύ φοβάσαι κάτι; Να σε ξεχάσουν επί παραδείγματι, ή να σε παραμελήσουν στο μέλλον για κάποιον άλλο πιο ‘καπάτσο’ ήρωα;
Α, καθόλου! Πάντοτε οι άνθρωποι –από βασιλιάδες μέχρι πιτσιρικαρία– θα έχουν ανάγκη το όποιο κουτοπόνηρο είδωλό τους. Τώρα… μπορεί και να κάνω λάθος. Τι να σας πω; Ρωτήστε και κανένα ξεφτέρι. Μη χτυπάτε να σας απαντήσει μοναχά του…κουτού η πόρτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου