[Μερικές σκέψεις – σήμερα, 9/2 Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας]

«Έμαθα ότι, αν γνωρίζεις το όνομα ενός πουλιού σε όλες τις γλώσσες, δεν γνωρίζεις τίποτα, απολύτως τίποτα, για το ίδιο το πουλί», παρατηρεί ο Ρ. Φ. Φάινμαν (R. P. Faynman).

Έχει άδικο;

Όχι.

 

Ο δε, Κ. Αξελός διατείνεται, πως ο άνθρωπος σε αντίθεση με τα άλλα ζώα «είναι το ομιλούν απόσπασμα του κόσμου».

Μήπως είναι ο Αξελός που αστοχεί;

Ούτε.

 

Και τότε;

 

Μιλάμε. Προωθώντας έτσι το αίνιγμα του κόσμου –όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο Αξελός– την γνώση και την άγνοια μας.

 

Και δημιουργούμε – άλλος με εξισώσεις, άλλος με διαγράμματα, άλλος με ήχους ή χρώματα, άλλος με λέξεις.

 

Προσπαθώντας να ενώσουμε τα θραύσματα που μας περιέχουν και περιέχουμε – στην διάρκεια αυτής της αναπόφευκτης περιπλάνησης – στην διάρκεια αυτής της συναρπαστικής ανακάλυψης, που ονομάζεται Ζωή.

 

Κι ας μη μας λέει η λέξη «ζωή», αν όχι απολύτως τίποτα, (εδώ, ενδεχομένως, χρειάζεται να μετριαστεί ο αφοριστικός τόνος του Φάινμαν), κάτι ριζικό για την ίδια.