"Δεν υπάρχει φυλακή"

Απόσπασμα από το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση

«Παράπλευρες καθημερινές απώλειες | Μικρά κείμενα: Αθήνα- Στοκχόλμη-Ακράτα 1995-2012»,

Εκδόσεις: Οι εκδόσεις των συναδέλφων, Αθήνα 2017.

Συμμετέχουν (κατά σειρά εμφάνισης) οι:
Αλεξία Μπουκουβάλα, Αντώνης Αρχοντάκης, Βάλια Μυλωνά, Αναστασία Ζέππου, Μαρία Πάσσαρω, Κατερίνα Παπακωνσταντή, Πάνος Δρακόπουλος
Φωτογραφία προεπισκόπησης: Μαρία Πάσσαρω
Μουσική-μοντάζ: Πάνος Δρακόπουλος
Παραγωγή: Εργαστήριο δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ»
Ρόδος, Απρίλιος 2020

Σε ποια κανονικότητα, άραγε, νοσταλγούμε να επιστρέψουμε;

[Εικαστικό: Robin Cole, "Art in the Time of Corona"]

Η «κανονικότητα» – ο πιο επικαιρικός, ίσως, όρος, μετά την πανδημία και τα περί κορωνοϊού στενά συμφραζόμενα.

Η «κανονικότητα» – μία λέξη παραπλανητική, όσο και κάθε άλλη λέξη που τη χειρίζονται με δόλο οι αυταπάτες, αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, κυρίως, η πολιτική μας μυωπία.

Σε ποια κανονικότητα, άραγε, νοσταλγούμε να επιστρέψουμε;

Στην κανονικότητα των πυρηνικών εργοστασίων, των χημικών όπλων, της πρωτοκαθεδρίας της βιομηχανίας του πολέμου και της τραπεζοχρεωκρατίας στις εθνικές οικονομίες;

Στην κανονικότητα της αδράνειας μας έναντι της κλιματικής αλλαγής, των οικολογικών καταστροφών (πόσο κοντινή ή μακρινή, αλήθεια, αισθανόμαστε την πιο πρόσφατη οδυνηρή εμπειρία της Αυστραλίας, της Ρωσίας ή του Αμαζονίου;), της αποδοχής των όρων που επιβάλλει η μαζική κτηνοτροφία και η κατανάλωση των προϊόντων της;

Στην κανονικότητα των δις των συνανθρώπων μας που επιβιώνουν με λιγότερα από 10 δολάρια την ημέρα (άνω του 70% του παγκόσμιου πληθυσμού, ήδη από το 2011) ή μήπως στην κανονικότητα όπου τα εθνικά συστήματα υγείας ή οι όποιοι τελευταίοι θύλακες του κράτους πρόνοιας «περιττεύουν» – συνιστούν «πολυτέλειες» που οφείλουμε να τις απολέσουμε;

Η «κανονικότητα» – μια λέξη που συνεπώς μπορούμε να την ξανασκεφτούμε. Και τις υποδηλώσεις του βίου που αντιπροσωπεύει όταν λέμε πως θέλουμε να την ανακτήσουμε πίσω – μετά την περιπέτεια του κορωνοϊού.