Harmony Codex

Harmony Codex (2023): ο μαγικός νέος δίσκος του Steven Wilson.

 

Ό,τι κάνει ο Κρίστοφερ Νόλαν στον κινηματογράφο το κάνει ο Στίβεν Γουίλσον στην δισκογραφία του (και ως Porcupine Tree κι ως Blackfield κι ως σόλο μουσικός). Ενώνει τέχνη και τεχνική σ' ένα επίπεδο υψηλής αισθητικής - που φανερώνει μία ανόμοια θέαση του κόσμου.

 

Το να πει κανείς πως είναι λυπηρό που αυτή η στάση είναι μειοψηφική σε επίπεδο παγκόσμιας καλλιτεχνικής κλίμακας μοιάζει με μία ακόμη κοινοτυπία πλάι στις πολλές.

 

Είναι όμως μία χρήσιμη κοινοτυπία. Διότι μας κάνει να σκεφτόμαστε. Αν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να είμαστε κάτι παραπάνω από καταναλωτές της βιομηχανίας του θεάματος.

 

Προσωπικά πιστεύω, πως μέσα στον κάθε άνθρωπο αντιμάχονται δύο ισχυρά πλάσματα: ο «καταναλωτής τέχνης» κι ο «ποιητής» (ναι, ο ποιητής, ο συν-δημιουργός αναγνώστης/θεατής/ακροατής κοκ).

 

Είναι ζήτημα προσωπικής ευαισθησίας, καλλιέργειας και συνήθειας (έθους, όπως μας το έχει επισημάνει πρώτος ο Αριστοτέλης εδώ και χιλιάδες χρόνια) ποιος θα πάρει το πάνω χέρι.

 

Πάντως, όταν συμβαίνει να κερδίζει το παιχνίδι ο ποιητής – κερδίζει τόσο ο ίδιος ο άνθρωπος, όσο και η κοινωνία του: η ομορφιά είναι αναγκαίο αγαθό.

 

Είναι τόσο πολυτέλεια όσο το χρώμα και ο ήχος. 

Και, φυσικά, τόσο πολυτέλεια, όσο το ίδιο το (ανοιχτό) νόημα της ύπαρξης μας.

Αγαπημένοι ξενόγλωσσοι δίσκοι της δεκαετίας του '80

20 + 8 απ' τους πιο αγαπημένους μου δίσκους 

- απ' την μακρινή και συνήθως άδικα κακολογημένη 

δεκαετία του '80.

[Απ’ την διαλογή έχει σκόπιμα εξαιρεθεί 

η αντίστοιχη ελληνική παραγωγή]

«Το Τραγούδι της Ερήμου»

Κυκλοφορεί το νέο ΕP

Μόλις κυκλοφόρησε από την Records DK

https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/-----desert-song

 

Φωτογραφία εξωφύλλου: Μαγδαληνή Κούρτη

 

Διατίθεται σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες και τις ψηφιακές μουσικοθήκες.

 

SPOTIFY:

https://open.spotify.com/album/5nAtmDfDlDvGBiqjarp0WU?si=AJNFNEvZSnGWzX8ivfgXPg 

 

Λίγα λόγια για το EP:

 

Με την Άννα Ξανθάκη μάς συνδέουν πολλά.

Υπήρξε καθηγήτρια μου στην θεατρική ομάδα του Παν/μίου Αιγαίου στην Ρόδο, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90, κι όπως συνέβη με πλείστους φοιτητές και φοιτήτριες της η ξεχωριστή προσωπικότητα της άσκησε μεγάλη επιρροή σε μία ευρεία γκάμα ζητημάτων για την τέχνη και την ζωή – κατά πως το επιτυγχάνει ο παιδαγωγικός έρως και η αληθινή αγάπη.

Στην πρώτη κιόλας συνάντησή μας μού έκανε δώρο τη συλλογή της «Μπαλάντα για τ’ αθόρυβα» (εκδ. Διογένης, 1985). Τη ρούφηξα μονομιάς.

Μουσική στους στίχους της, ωστόσο, έβαλα πολύ αργότερα, αφότου συμβεί η φυσική της αποχώρηση από τα εγκόσμια προς τα τέλη του ’98.

Με αφορμή ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα που οργανώσαμε μία ομάδα παλαιών φοιτητών της, γύρω στο 2006, μελοποίησα «Το τραγούδι της ερήμου». Λίγο πιο μετά, αναδύθηκε το «Όπου ο έρωτας».

Στην μνήμη της είναι αφιερωμένη αυτή η μικρή έκδοση. Είναι το διαρκές ευχαριστώ και το ισόβιο σ’ αγαπώ, που της τραγουδώ.

 

 

Τις πιο θερμές μου ευχαριστίες στην Μαγδαληνή Κούρτη 

– για το εξώφυλλο:

To βλέμμα της και το παιχνίδι μου με τους ήχους 

μοιάζει ν’ ανήκει σ' ένα σώμα.

 

Π. Δ.

 

Βιογραφικά Σημειώματα:

 

Ο Πάνος Δρακόπουλος διδάσκει σε σχολεία της Aβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι μέλος του περιοδικού «Νησίδες» και ιδρυτής του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «Το Κοχύλι». Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικά βιβλία και την μετάφραση της συλλογής ποιημάτων του J. D. Morrison “An American Prayer” – όλα τους από τις εκδ. Γαβριηλίδης. Παράλληλα, γράφει μουσική για το θέατρο, και τη βίντεο αρτ.

Με το μουσικό του βιβλίο «Ένας κομήτης μαγικός» (2018/2021) επιχείρησε να συνενώσει την ποιητική και την μουσική του γραφή.

Το άλμπουμ του «Πάγος και Φωτιά» (2021) αποτελεί τον πρώτο του κύκλο ορχηστρικής μουσικής. Τον Δεκέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε ένα EP με τα πρώτα του τραγούδια για τους «Ετεροθαλείς» (1998-2000), ενώ με την έλευση του νέου έτους δημοσίευσε την μικρή σίνγκλ εκδοχή του ορχηστρικού «Πάγος και Φωτιά».

Με το «Ελιξίριο» (Μάιος, 2022), σε στίχους του Γ. Φαινέκου, ξεκίνησε την σειρά «Ποιητικά», που συνέχισε με τις «Πεταλούδες», σε ποίηση του Π. Νερούδα (Σεπτέμβριος, 2022) – και η οποία συμπληρώνεται από την παρούσα κυκλοφορία, με τίτλο «Το τραγούδι της ερήμου», σε ποίηση της Άννας Ξανθάκη (Φεβρουάριος, 2023).

 

 

Η Άννα Ξανθάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα και Συγκριτική Φιλολογία στο Παρίσι. Από το 1989 μέχρι τον θάνατο της το 1998, δίδασκε γαλλικά, λογοτεχνία και θέατρο στα παιδαγωγικά τμήματα του Παν/μίου Αιγαίου (Ρόδος).

Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 1980, με την νουβέλα «Η διαλεκτική της συνουσίας» (εκδ. Διογένης). Ακολούθησαν τα έργα: «Δέντρο της γνώσης αντίο» (1988), «Γαλάζιος γάτος» (1992), «Ταρώ» (1995). Όλα τους από τις εκδ. Κέδρος.

Εξέδωσε, επίσης, ένα βιβλίο ποίησης, με τίτλο «Μπαλάντα για τ’ αθόρυβα» (εκδ. Διογένης, 1985) και το δοκίμιο «Ο τρελός του Σαίξπηρ», σε συνεργασία με την Δώρα Γκουτζιαμάνη (εκδ. Δωδώνη, 1995).

Dark Side of the Moon: 1973-2023

50 χρόνια παρήλθαν από τη γέννηση της «Σκοτεινής πλευράς του Φεγγαριού». Ήμουν αγέννητος. Εν έτει 1973. Μα κι ένα μέρος μου ως ακροατή ήταν ακόμη αγέννητο, όταν την άκουσα για πρώτη φορά.

Θυμάμαι πεντακάθαρα την πρώτη αυτή αίσθηση. Σαν να περπατάς στο νερό.

Έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια εκδόθηκαν μιλιούνια νέα έργα – κατέβηκε πολλή αμβροσία απ' το αυλάκι των μουσών. Και το “Dark side of the moon” ακολούθησε την πορεία του – μέσα από αμέτρητες επανεκτελέσεις από τους ίδιους τους Pink Floyd κι όχι μόνον. Μέσα από τον μύθο που έπλασε η πραγματικότητα λόγου χάριν του ρεκόρ παρουσίας του στους καταλόγους του Μπίλμπορντ – επί σειρά ετών.

Και το σημαντικότερο – χάραξε την πορεία του: μέσα μας. Ακούγοντας το μετωπικά ή με συντροφιά: από την κασέτα, το βινύλιο, το CD, ή τον υπολογιστή.

Επαναλαμβάνω: μέσα μας. Διότι μέσα μας αυτός ο δίσκος δεν είναι ποτέ ο ίδιος. Δεν επαναλαμβάνεται.

Νομίζω ότι εκεί έγκειται ένα βαθύτερο μυστικό του.

Έχουν ουκ ολίγα γραφτεί για τον αιθέριο, πρισματικό ήχο του, τις μουσικές ιδέες του που δεν μιμούνται τίποτα από το μέχρι τότε παρελθόν των ούτως ή άλλως σεσημασμένων πειραματιστών δημιουργών του (ακόμη και το «Us and them» που ως σύνθεση του R. Wright έχει την προέλευσή της από το σάουντρακ του “Zabriskie Point” είναι εδώ εντελώς αναγεννημένο), για τους στίχους του R. Waters, των οποίων ο ρεαλισμός είναι ολόπλευρα αυθεντικός, ακριβώς επειδή είναι γεμάτος από παράλογο, όνειρο και τρέλα.

[Επ’ ευκαιρίαν: αν υπάρχει κάτι που έχει καταλογιστεί στους Pink Floyd ως τρωτό κι αξιόμεμπτο αυτό είναι πως έδωσαν εγκεφαλικούς δίσκους, σαν το “Dark side of the moon”. Ακόμη κι έτσι να είναι, πόσα έργα εμπεριέχουν στην αυτή δόση εγκεφαλισμό (ό,τι κι αν δεχτούμε πως σημαίνει αυτός ο όρος), όνειρο και βαθιά συγκίνηση;]

Πολλά θα μπορούσαν να προστεθούν για τις λεπτομέρειες που το συνοδεύουν ως πράξη ηχογράφησης: τα αυτοσχεδιαστικά γυναικεία φωνητικά στο “A great gig in the sky”, τις λήψεις από τις απαντήσεις συνεντευξιαζόμενων που δοκιμάζονται σε ερωτήματα σχετικά με την βία και την επιθετικότητα, την επιδέξια χρήση της τότε τεχνολογίας («ακόμη και η μίξη ήχου εκείνη την εποχή, με τα δάκτυλα όλων μας πάνω στην κονσόλα, ήταν μία παράσταση» παραδέχεται ο D. Gilmour στα νεότερα σχετικά ντοκιμαντέρ), όμως όλα τους μάς υποδεικνύουν τη μελέτη των επιμέρους: κάθε «δέντρου» χωριστά.

Ας το παραδεχτούμε: κατά αυτόν τον τρόπο αποσιωπάται το συνθετικό όλον – το «δάσος», που χάριν των τόσων κρυμμένων του θησαυρών, είναι ένα δάσος που διαρκώς ανακαλύπτουμε.

Κι αυτό, θαρρώ, πως αρκεί, για να ακούμε και στα 2023 και στα 2033 το “Dark side of the moon” σαν ένα άλμπουμ από το μέλλον.