Πριν από 35 χρόνια συνέβη
κάτι που ανεξίτηλα άλλαξε όχι μόνο τον ελληνικό αθλητισμό – αλλά την συχνότητα
στην οποία κινούταν η ελληνική κοινωνία καθ’ όλη την διάρκεια της τότε μεταπολίτευσης.
Η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ
του 1987 δεν ήταν μία αυτονόητη αθλητική διάκριση για μία εθνική μας ομάδα.
Μέχρι τότε πάνω στο εθνόσημο των αθλητικών μας ρούχων ήταν ραμμένες όλες οι δυσανεξίες μας ως συλλογικός τρόπος του βίου. Τί να πρωτοαριθμήσει κανείς;
Ο κακός μας εαυτός είχε και
έχει υπονομεύσει αμέτρητες πρωτοβουλίες μας να ευδοκιμήσουμε. Τόσο ως άτομα,
όσο κι ως κοινωνία.
Όμως τον Ιούνιο του 1987,
στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο κακός μας εαυτός δεν βρίσκονταν καν στον
πάγκο. Δεν βρισκόταν καν στο γήπεδο.
Μέσα και γύρω από την
διοργάνωση αναδύθηκε μία άλλη μας πλευρά: πιο ομαδική, πιο μελετημένη, πιο
εργατική – λιγότερο φαντασμένη, ξεροκέφαλη και εγωίστρια.
Το παράδειγμα του Γκάλη και
των συμπαικτών του, ευτυχώς, δεν έμεινε μόνο στο πεδίο του αθλητισμού, στο
οποίο άρχισαν να έρχονται έκτοτε διακρίσεις και μετάλλια απ’ όλο το φάσμα των
ατομικών και ομαδικών αγωνισμάτων. Επεκτάθηκε σε κάθε πτυχή της επαγγελματικής –παραγωγικής,
επιστημονικής, καλλιτεχνικής– μας ζωής.
Κι αν δεν είναι αυτό το
παράδειγμα που κρατάει κατά κανόνα τα ηνία της ζωής μας, δεν είναι δικό του
φταίξιμο. Δικό μας είναι – που αρκούμαστε σε κατώτερες των περιστάσεων προσπάθειες
και σε νεκροζώντανα αποτελέσματα.
Σήμερα, θυμόμαστε τις εύστοχες
βολές του Ανδρίτσου και του Καμπούρη – αλλά, συγχρόνως, γιορτάζουμε και για το
επόμενο μας τρίποντο!
