"Κοχύλι" - Δέκα χρόνια...

"Τίποτα πια

Μονάχα η θάλασσα σφυρίζοντας.

Ένα μεγάλο κοκύλι

Στο στόμα του ορίζοντα"

(Τίτος Πατρίκιος, Ποιήματα Ι, 1948-1954)

«Ετεροθαλείς 1998 – 2000»: νέο EP

Πάνος Δρακόπουλος

«Ετεροθαλείς 1998 – 2000»:

νέο ΕP

Μόλις κυκλοφόρησε από την Records DK https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/-1998-2000

 

Φωτογραφία εξωφύλλου: Μαγδαληνή Κούρτη

 

Διατίθεται σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες και τις ψηφιακές μουσικοθήκες.

 

SPOTIFY:

https://open.spotify.com/album/70EpHQa88uYGbiOQb22Asg?si=UmaofBksR6aIHjrSQ8xOCg

 

Λίγα λόγια για το EP:

 

Η μουσική είναι υπόθεση των σχέσεων. Όπως κι ολόκληρο το σώμα της τέχνης.

 

Στην ποίηση λχ ποτέ μία λέξη από μόνη της δεν είναι εκείνη που διεγείρει την τέρψη των αναγνωστών της, μικρή ή μεγάλη. Είναι το σπινθήρισμα μεταξύ των λέξεων ενός ποιήματος που συγκλονίζει – ή όχι.

 

Έτσι και το σπινθήρισμα μεταξύ των ήχων: δεν είναι παρά αυτό, που στην μουσική γεννάει την όποια της μαγεία.

 

Των ήχων ξέχωρα από την χροιά τους; Όχι, φυσικά.

 

Κι αυτό είναι κάτι που μ’ ένα μικρό καμάρι μπορώ να πω σήμερα, ότι καταφέραμε με τους «Ετεροθαλείς», τα χρόνια 1998-2000, παρά τις όποιες μας ανεπάρκειες ή αδυναμίες: να ανιχνεύσουμε τις σχέσεις μεταξύ ποικίλων, φαινομενικά ή κατά συνθήκη, αταίριαστων ηχοχρωμάτων.

 

Αλλού αποτύχαμε. Κυρίως, στο να βγάλουμε την εργασία μας προς τα έξω – με ό,τι κι αν ακολουθούσε αυτή την επιλογή.

 

Παρά ορισμένες, σκόρπιες, διαδικτυακές αναρτήσεις τους τα κομμάτια μας έπιασαν πάνω τους, όπως λέγεται πια στις μέρες μας, «ψηφιακή σκόνη».

 

Αυτήν προσπαθεί να αποτινάξει η παρούσα έκδοση – μέσα από τη διαδικασία του Remastering – τουλάχιστον ως προς τα τραγούδια που ηχογραφήσαμε στο πλαίσιο αυτής της συντροφιάς, με τη δική μου γραφή.

 

Στους συνεργάτες: Ρίτσα, Γιάννη, Νίκο, Λάμπρο, τον Νεκτάριο και τον Ηλία – είναι αφιερωμένη – και στην κοινή μας μουσική μετεφηβεία.

 

Ναι, και η μετεφηβεία ένας δάκτυλος του μέσα μας κορμού είναι. 

 

Τις πιο θερμές μου ευχαριστίες στην Μαγδαληνή Κούρτη 

– για το εξώφυλλο:

Και τούτο το άγγιγμα της στο φως έχει κάτι 

που κλώθει τις μέσα μας χορδές

 

Πάνος Δρακόπουλος

 

Βιογραφικό Σημείωμα:

 

Ο Πάνος Δρακόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά, τον Αύγουστο του 1975. Τα πεδία των σπουδών του είναι: παιδεία και φιλοσοφία. Διδάσκει σε σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού τέχνης και λόγου «Νησίδες» και ιδρυτής του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «Το Κοχύλι». 

Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικά βιβλία και την μετάφραση της τελευταίας συλλογής ποιημάτων του J. D. Morrison “An American Prayer” – όλα τους απ’ τις εκδ. Γαβριηλίδης.

Παράλληλα, γράφει μουσική για το θέατρο, τη βίντεο αρτ – καθώς και κύκλους τραγουδιών και μελοποιήσεων. Με το μουσικό του βιβλίο «Ένας κο­μή­της μα­γι­κός» (Ιστό­το­πος: https://panos-drakopoulos.wixsite.com/enas-komitis-magikos / Records DK, 2021) επιχείρησε να συνενώσει την ποιητική και την μουσική του γραφή. Το άλμπουμ του «Πάγος και Φωτιά» (Records DK, 2021) αποτελεί τον πρώτο του κύκλο ορχηστρικής μουσικής.

Τον Μάιο του 2022 κυκλοφόρησε το «Ελιξίριο», σε στίχους του Γιάννη Φαινέκου, ενώ τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, σε ποίηση του μεγάλου Χιλιανού ποιητή, Πάμπλο Νερούδα, τις «Πεταλούδες».

Ετεροθαλείς 1998-2000

Τί απαντάμε στην "ψηφιακή σκόνη" που ήρθε και κάθισε πάνω στις παραγωγές της πρώτης μας νιότης;

Πώς ήρθε η ώρα της να εκτοπιστεί.

 

Πρώτα, με τη βοήθεια των νεότερων δυνατοτήτων της μουσικής τεχνολογίας κι έπειτα, απ’ το οξυγόνο του σημερινού ακροατή!

 

Από αυτήν την εβδομάδα, κυκλοφορούν σε όλες τις μεγάλες πλατφόρμες και μουσικοθήκες (Spotify, Apple Music, Amazon Music, Deezer, Qub Musique, Tidal κοκ) 3 τραγούδια μου – που ηχογραφήσαμε με την παρέα των Ετεροθαλών: το ομώνυμο μας κομμάτι, το «Ετεροθαλείς», (4. 43) «Τ΄ όνειρο μου» (5. 49) και ο «Υπνόσακος» (5. 49) – όλα τους καταγεγραμμένα μέσα στην περίοδο 1998-2000.

 

Σε επόμενη ανάρτηση θα αναφερθώ πιο αναλυτικά για το τί και το πώς αυτού του υλικού.

 

Εδώ, θα περιοριστώ να πω, ότι η εν λόγω έκδοση –σε μορφή Remaster– είναι αφιερωμένη στην παλαιά συντροφιά των Ετεροθαλών: την Ρίτσα, τον Γιάννη, τον Νίκο, τον Λάμπρο, τον Νεκτάριο και τον Ηλία – καθώς και σε όλες τις φίλες και τους φίλους που είχαν αγκαλιάσει την μουσική μας.

 

Θερμές ευχαριστίες στην Μαγδαληνή Κούρτη για το πανέμορφο εξώφυλλο: και τούτο άγγιγμα της στο φως έχει κάτι που σε κλώθει απ’ τις μέσα σου χορδές!  

"Il postino" - το φιλμ και το βιβλίο

Το "Il Postino" («Ο ταχυδρόμος») των Ράντφορντ και Τροϊσι, όταν πρωτοβγήκε στα μέσα της δεκαετίας του '90, αποτέλεσε για την γενιά των τότε 20χρονών (κι όχι μόνον) μία ταινία αναφοράς για τον ξεχωριστό τρόπο που συνέπλεκε τον έρωτα για την ζωή - με τον έρωτα για την τέχνη, και ειδικότερα με την ποίηση.

Γέννησε και διέχυσε μία από τις πιο εμβληματικές και συνάμα ευθύβολες φράσεις που αφορούν και τα δύο: "Η ποίηση δεν ανήκει σε αυτούς που τη γράφουν, αλλά σε αυτούς που την έχουν ανάγκη".

Όσοι την αγαπήσαμε – δεν μαγευτήκαμε μόνο από τις συζητήσεις του νεαρού ταχυδρόμου με τον μεγάλο Χιλιανό ποιητή, Πάμπλο Νερούδα, σχετικά με τις μεταφορές της γλώσσας και του κόσμου ή από τον έρωτα του νεαρού Μάριο Χιμένες για την χυμώδη Μπεατρίς Γκονζάλες. Η μεσογειακή φωτογραφία του Franco Di Giacomo, όσο και η αιθέρια μουσική του Luis Bacalov έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να βάλεις αυτήν την ιστορία βαθιά μέσα σου.

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο από το οποίο ξεκίνησαν όλα αυτά (ελληνική μετάφραση: Αγγελική Βασιλάκου, εκδ. Κλειδάριθμος, 2022) – και ομολογώ ότι το απόλαυσα, όσο και το φίλμ.

Χάρη στην ντελικάτη, πυκνή και ραφιαναρισμένη γλώσσα του συγγραφέα του, του Αντώνιου Σκαρμέτα (1η έκδοση: 1985) – κάθε οικείο στοιχείο της πλοκής ζωντανεύει μεμιάς – ακόμη, φυσικά, και οι αποκλίσεις της από την γνωστή κινηματογραφική της μεταφορά.

Δεν έχει σημασία να υπογραμμιστούν εδώ οι διαφορές του βιβλίου και της ταινίας – ούτε να επιχειρηθεί μία μεταξύ τους σύγκριση. Είναι ολότελα μάταιο. Διότι και τα δύο έργα με τα οικεία τους διακριτά μέσα επιτυγχάνουν τον στόχο τους: την ποιητική μέθεξη και την τέρψη.

Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο η επιτυχημένη, με αισθητικούς όρους, μεταφορά ενός βιβλίου στο κινηματογραφικό πανί. Και δεν χρειάζεται να φέρει στο νου του κανείς την πρόσφατη σαρωτικά απογοητευτική περίπτωση με το «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες». Εκατοντάδες τα παραδείγματα – ανά τις δεκαετίες.

Όσοι βρεθείτε μπροστά στις μόλις 160 σελίδες του «Ο ταχυδρόμος του Νερούδα» (ο τίτλος της ελληνικής έκδοσης) εύχομαι να μην το προσπεράσετε βιαστικά.

Η ομορφιά ανέκαθεν ήταν φάρμακο και απάγκιο. Κι έναρξη νέου ταξιδιού.