Συνομιλία με τον Παναγιώτη
Χριστοφόρου (Ρ/Σ Λυχνάρι 91,4) και την Μίκα Ντάκα για τον "Ήχο του ονείρου", την σειρά βραδιών ποίησης, που
διοργανώνει το Wine
bar 10GR (Π. Πόλη της Ρόδου), τον Μάρτιο του 2023.
Η συζήτηση ωστόσο δεν μένει
εκεί – αλλά πηγαίνει και στο πώς η ποίηση συμβάλλει ως πνευματικό αντίβαρο
απέναντι στο σημερινό μιντιακό τοπίο, όπου διακινούνται για επικοινωνιακούς
μόνον λόγους λέξεις, όπως «συγνώμη» ή «πένθος» – καθώς και στο πώς βιώνουν τα
παιδιά καταστάσεις, όπως η τραγωδία των Τεμπών.
Δεν ανήκει στους Αμβρόσιους αυτού του
κόσμου - το παρόν και το μέλλον του - ανήκει σ' αυτά τα παιδιά και στους
δασκάλους τους.
Σ' αυτό το αεράκι - που είναι οξυγόνο
για τη σχέση των φύλλων - για την σχέση μας με τον εαυτό μας και τα αθέατα,
"οιδιπόδεια" σκοτάδια του.
Διότι αυτό, στο βάθος, είναι η βία: ένα "οιδιπόδειο" σκοτάδι του παμπάλαιου εαυτού μας.
Η ισότητα των δύο φύλων είναι ένα απ' τα
ευγενέστερα οράματα του 20ου αιώνα - ένα όραμα που δεν αποδείχτηκε, όπως τόσα
άλλα, καρκίνωμα ή εφιάλτης.
Και μέριμνα του 21ου -της εποχής μας-
είναι να το υλοποιήσει σε όλο του το πολιτισμικό (και γεωγραφικό) εύρος και
βάθος.
Με
την είσοδο της Άνοιξης - ανοίγει και το "Κοχύλι" μας - προσκαλώντας
νέα μέλη - στην συναρπαστική κηπουρική των λέξεων.
Πληροφορίες και Δηλώσεις Συμμετοχής - είτε μέσω μέσεντζερ, είτε στο
panosdrak@yahoo.gr
Εξ αποστάσεως δυνατότητα συμμετοχής στις Συναντήσεις του Εργαστηρίου παρέχεται
μέσω του skype.
Για τις δράσεις του Εργαστηρίου μας
κατά την τελευταία 10ετία - μπορείτε να δείτε εδώ:
https://nothia.blogspot.com/2022/08/11.html
Η μόνη μετωπική που πρέπει να επιτρέψουμε στον συλλογικό εαυτό μας είναι με το κομματικό κράτος – πιο συγκεκριμένα με την εσωτερική κι εξωτερική διαφθορά του.
Αν
δεν έχεις δαμάσει θεσμικά τον δαίμονα του ατομικού (ιδιωτικού ή και στενά
κομματικού) συμφέροντος – τότε είναι αδύνατον να υπηρετήσεις το συλλογικό.
Και
μια παραίτηση υπουργού (όσο κι αν σπανίζει για τα ελληνικά δεδομένα) δεν αρκεί –
και ορισμένα νέα πεσκέσια στους πενθούντες (διαφόρων μορφών, όπως οικονομικά ή
άλλα βοηθήματα σαν το 2007, στην Ηλεία) δεν αρκούν επίσης.
Είναι
μικροασπιρίνες, όπως βλέπουμε διαχρονικά, για να κρατηθεί το καρκίνωμα της διαφθοράς,
βαθιά μέσα μας – και μία στο τόσο, να συνειδητοποιούμε ότι ζούμε από τύχη – κι όχι,
από προνοητικότητα, μέριμνα και κοινωνική ευθύνη.
Αναρωτιέμαι:
αυτό το συγκλονιστικό, σήμερα, «πάρε με όταν φτάσεις» – με ποια
λογής αφασία ή αμνησία θα το αντικαταστήσουμε αύριο;
[Όπως
με το Εξπρές Σάμινα, το εργοστάσιο της Ρικομέξ ή με τις πυρκαγιές στην Ηλεία
και, πιο πρόσφατα, στο Μάτι]
Στέλνουμε ανταποκρίσεις στην σελήνη και
στον Άρη,
για να δούμε πόσο γυμνοί είμαστε πάνω στη γη...
