"Πάρε με, όταν φτάσεις"

 

Εικαστικό: Ababa Asteriou

Η μόνη μετωπική που πρέπει να επιτρέψουμε στον συλλογικό εαυτό μας είναι με το κομματικό κράτος – πιο συγκεκριμένα με την εσωτερική κι εξωτερική διαφθορά του.

Αν δεν έχεις δαμάσει θεσμικά τον δαίμονα του ατομικού (ιδιωτικού ή και στενά κομματικού) συμφέροντος – τότε είναι αδύνατον να υπηρετήσεις το συλλογικό.

Και μια παραίτηση υπουργού (όσο κι αν σπανίζει για τα ελληνικά δεδομένα) δεν αρκεί – και ορισμένα νέα πεσκέσια στους πενθούντες (διαφόρων μορφών, όπως οικονομικά ή άλλα βοηθήματα σαν το 2007, στην Ηλεία) δεν αρκούν επίσης.

 

Είναι μικροασπιρίνες, όπως βλέπουμε διαχρονικά, για να κρατηθεί το καρκίνωμα της διαφθοράς, βαθιά μέσα μας – και μία στο τόσο, να συνειδητοποιούμε ότι ζούμε από τύχη – κι όχι, από προνοητικότητα, μέριμνα και κοινωνική ευθύνη.

Αναρωτιέμαι: αυτό το συγκλονιστικό, σήμερα, «πάρε με όταν φτάσεις» – με ποια λογής αφασία ή αμνησία θα το αντικαταστήσουμε αύριο;

[Όπως με το Εξπρές Σάμινα, το εργοστάσιο της Ρικομέξ ή με τις πυρκαγιές στην Ηλεία και, πιο πρόσφατα, στο Μάτι]