Το μέλλον είναι ήδη εδώ

– Χμ, βλέπω ένα ενδιαφέρον άρθρο που λέει πως είναι ακόμη μακριά η εποχή που θα μας κάνει ό,τι θέλει η Τεχνητή Νοημοσύνη…

–…

– …

–…

–…

–…

–…

[Εξώφυλλο, "The New Yorker", 27/11/2023]

«Της Χειμωνιάτικης Μέρας – Day of Winter»:

Μόλις κυκλοφόρησε από την Records DK

https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/----day-of-winter-special-version---remastered

 

Φωτογραφίες Εξωφύλλου: Ευαγγελία Κακλιού

Ζωγραφιές - art work: Στέλιος Σκαραβαίος

 

Διατίθεται σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες

και τις ψηφιακές μουσικοθήκες.

 

SPOTIFY:

https://open.spotify.com/album/0jh3oCisHPyxQWtAu3uoeA?si=QJczb3H7ScuDrjFTA4ydyw

Λίγα λόγια για το έργο:

 

Τι μπορεί να πει κανείς βλέποντας ένα αγαπημένο του πρόσωπο να λυγίζει απ’ το δάκρυ;

Αυτή είναι η εκκίνηση του συγκεκριμένου τραγουδιού.

Και η παραγωγή του;

Αυτή εντοπίζεται στο μακρινό πλέον 2001, όταν το πρωτοηχογραφήσαμε με μία ομάδα μουσικών στο στούντιο «Λαβύρινθός» της Ρόδου – για να κλείσει αρκετά χρόνια αργότερα, με νέες εγγραφές και περεταίρω επεξεργασία στο «Στούντιο Θάλεια».

Το τελικό αποτέλεσμα αφιερώνεται σε όλη εκείνη την ομάδα, με πρώτη πρώτη την Ρίτσα, που το τραγούδησε σαν αύρα μέσα από νεροποντή, τον Νεκτάριο (κλασική κιθάρα), τον Ηλία (ηλ. μπάσο) και τον Στράτο (ακορντεόν, μπεντίρ). Όλοι μας, το ηχογραφήσαμε παίζοντας μαζί με μία μόνον λήψη.

Τις πιο θερμές ευχαριστίες στέλνουμε στην Ευαγγελία Κακλιού και τον Στέλιο Σκαραβαίο για τα απίθανά εικαστικά «χειμερινά παράθυρα» του εξωφύλλου!

Ευχόμαστε μέσα από αυτά τα παράθυρα – των χρωμάτων και της μουσικής, να ταξιδέψετε αμέτρητες φορές!

Π. Δ.

 

Βιογραφικά Σημειώματα:

 

Ο Πάνος Δρακόπουλος διδάσκει σε σχολεία της Aβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι μέλος του περιοδικού «Νησίδες» και ιδρυτής του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «Το Κοχύλι». Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικά βιβλία και την μετάφραση της συλλογής ποιημάτων του J. D. Morrison “An American Prayer” – όλα τους από τις εκδ. Γαβριηλίδης. Παράλληλα, γράφει μουσική για το θέατρο, και τη βίντεο αρτ.

Με το μουσικό του βιβλίο «Ένας κομήτης μαγικός» (2018/2021) επιχείρησε να συνενώσει την ποιητική και την μουσική του γραφή.

Το άλμπουμ του «Πάγος και Φωτιά» (2021) αποτελεί τον πρώτο του κύκλο ορχηστρικής μουσικής. Τον Δεκέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε ένα EP με τα πρώτα του τραγούδια για τους «Ετεροθαλείς» (1998-2000), ενώ με την έλευση του νέου έτους δημοσίευσε την μικρή σίνγκλ εκδοχή του ορχηστρικού «Πάγος και Φωτιά».

Με το «Ελιξίριο» (Μάιος, 2022), σε στίχους του Γ. Φαινέκου, ξεκίνησε την σειρά «Ποιητικά», την οποία συνέχισε με τις «Πεταλούδες», σε ποίηση του Π. Νερούδα (Σεπτέμβριος, 2022) και με «Το τραγούδι της ερήμου», σε ποίηση της Άννας Ξανθάκη (Φεβρουάριος, 2023).  

Λίγο μετά το σινγκλ «Ο γλάρος» (Μάιος,  2023), σε στίχους της Δήμητρας Ηλιού, όπου εγκαινίασε ένα νέο κύκλο μουσικών έργων με πλαίσιο αναφοράς τον κόσμο του παιδιού, προχωράει με την «Φθορά - Fthorá» (Αύγουστος, 2023) στο μονοπάτι των «Ποιητικών» συνομιλώντας δημιουργικά αυτήν την φορά με την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη.

«Τα Ουρανοποιηματάκια», σε ποίηση των Θ. Χορτιάτη, Κ. Παλαμά και Ν. Λαπαθιώτη και με την συμμετοχή της νέας Χορωδίας που πετάει στα σύννεφα επανακυκλοφορούν σε Remaster Edition τον Σεπτέμβριο του 2023.

Το σινγκλ «Της Χειμωνιάτικής Μέρας» είναι η πιο πρόσφατη παραγωγή που δημοσιεύει.

 

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ Πάνου Δρακόπουλου

Ελεύθερη ακρόαση - στο Spotify:

«Οπενχάιμερ: μία σύγχρονη τραγωδία που μας αφορά»

Το «Οπενχάιμερ»  (“Οppenheimer”, 2023, 180’), η τελευταία ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν είναι, με μία φράση, ένα κινηματογραφικό επίτευγμα.

Βασισμένο στη βραβευμένη με Πούλιτζερ βιογραφία των Kai Bird και Martin J. Sherwinγ, «American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer» (2005 – στα ελληνικά: «Ο Θρίαμβος και η Τραγωδία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ», Μετ: Μ. Κορωναίου, Επιμ: Θ. Γραμμένος, εκδ. Τραυλός, 2008), για την οποία χρειάστηκαν 25 χρόνια επίμοχθης έρευνας – ο Νόλαν ανέλαβε την κινηματογραφική της μεταφορά κατά το 2021 κι έπειτα από την διασκευή της σε σενάριο, με μόλις 57 ημέρες κινηματογράφησης[1] μάς παρέδωσε μία ταινία, τόσο δραματουργικά πολύπλοκη, όσο και στοχαστική σε όλες της σχεδόν τις κεντρικές θεματικές.

Έχουν ήδη επισημανθεί ποικίλες θετικές κι αρνητικές της όψεις απ’ την κριτική, είτε στον τύπο, είτε στο διαδίκτυο. Οι ενστάσεις κυρίως εστιάζουν στην «αρχειακή» τάχα «φλυαρία» του 2^ου μέρους της.

Το να κουράζεται το κοινό, λένε οι επικριτές, είναι δείγμα αδυναμίας της ταινίας.

 

Αναρωτιόμαστε: μήπως, αντιθέτως, είναι δείγμα αδυναμίας εκείνης της πλειάδας θεατών που γαλουχούνται από την οπτική ταχυφαγία του You Tube ή, ακόμη χειρότερα, του Tik Tok;

Παρόλα αυτά η ταινία έχει βρει την εκτεταμένη διάχυση της στο κοινό και εισπρακτικά ξεπέρασε τις προσδοκίες των δημιουργών της (οι εισπράξεις έχουν ξεπεράσει εδώ και καιρό το 1 δις δολάρια), στοιχεία που μας δείχνουν πως το «σινεμά του δημιουργού» στις μέρες μας έχει μεγαλύτερη αντοχή από ότι οι ευτελείς στατιστικές και πολλοί παραγωγοί του Χόλυγουντ το παρουσιάζουν.

Δε θέλουμε όμως να σταθώ σ’ αυτό.

Θα απαιτούνταν ένα μεγάλης έκτασης δοκίμιο κι όχι ένα απλό άρθρο, για να διατρέξει κανείς σοβαρά τις θεματικές της καθώς και τις φιλοσοφικές αποχρώσεις τις οποίες περιέχει: το έργο προσφέρεται για να προβληθεί και να συζητηθεί σε φιλοσοφικά εργαστήρια τόσο της Β’βάθμιας, όσο και του Παν/μίου. Μείζονα ζητήματα βιο-ηθικής, ηθικής της επιστήμης, πολιτικής ηθικής και θεωρίας το κεντούν και το εμπλουτίζουν – δίχως να το βουλιάζουν σε στείρα ακαδημαϊκή φιοριτούρα.

Η καλλιτεχνική επιτυχία του Νόλαν είναι αξιοθαύμαστη: το έργο του θα μπορούσε να είχε βουλιάξει χτυπώντας σε χίλιους πιθανούς σκοπέλους (ακαδημαϊσμό, υπέρμετρη φιλοδοξία, χάωση ή σύγχυση στην πλοκή, ιδεολογική μονομέρεια – και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό). Τα κατάφερε όμως, δίνοντας μας ένα έργο τέχνης-υφαντό πολλών στρώσεων: καθαρό στην πρόσοψή του, ανθεκτικό στην σύνθεση του, διαυγές στο φως, στον ήχο και στη σιωπή (και τι σιωπή είναι αυτή ειδικά στην σκηνή της πρώτης ατομικής δοκιμής!) που το διαπερνά.

Από τις ποικίλες σκέψεις στις οποίες μας βύθισε – μία βρίσκουμε ταιριαστό εδώ να εκφράσουμε: ο άνθρωπος της πίστης σκόρπισε τον θάνατο εν ονόματι ακόμη και του Θεού της αγάπης, κυρίως σε κλίμακα ανθρώπου. Ναι, σε αμέτρητες ιστορικές περιστάσεις, ο άνθρωπος της πίστης αιματοκύλισε τον συνάνθρωπο του. Τον συνάνθρωπο του κυρίως.

Ο άνθρωπος της επιστήμης, ο άνθρωπος της ατομικής κι έπειτα της πυρηνικής εποχής, όπως θα μας το ανατέμνει και το ίδιο το φιλμ, είναι σε θέση να καταστρέψει, ανά πάσα στιγμή, ολόκληρο το οικοσύστημα του πλανήτη. Όχι, μόνο τον συνάνθρωπο του.

Κι ενώ στις μέρες μας οι ανησυχίες μας έχουν εστιαστεί κυρίως στην κλιματική αλλαγή και στην ραγδαία άνοδο της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΑΙ), η πυρηνική απειλή είναι πάντοτε παρούσα. Τόσο ο άνθρωπος της πίστης, όσο κι ο άνθρωπος της επιστήμης με τα μέχρι στιγμής κυρίαρχα χαρακτηριστικά τους δε μας εγγυώνται καμία μορφή εφησυχασμού.

Αυτοαποκαλούμαστε «χόμο σάπιενς» (homo sapiens), σοφοί άνθρωποι δηλαδή – αλλά σοφοί δεν είμαστε. Δείξαμε, ωστόσο, αυτοσυγκράτηση και μια ειδικής μορφής σύνεση σε μεγάλες κρίσεις του 20^ου αιώνα, όπως στον Κόλπο των Χοίρων ή με την Πτώση του Τοίχους στο Βερολίνο και κατά την διάλυση της ΕΣΣΔ. 

Αυτή η αυτοσυγκράτηση, αυτό το είδος σύνεσης είναι, εκτιμούμε, κορυφαία οδόσημα για ένα μέλλον βιώσιμο διατρέχοντας τον 21^ο αιώνα – τον πιο σύνθετο αιώνα μέχρι στιγμής της ανθρωπότητας, με ανοιχτά τόσα υπαρξιακά ζητήματα, ζητήματα που δεν χωρούν αναβολής στην αντιμετώπιση και διαχείρισή τους.

Όπως η αρχαία τραγωδία δίδασκε τον Αθηναϊκό δήμο προκαλώντας του, μεταξύ άλλων, μία ισχυρή δόση αποτροπιασμού απέναντι σε φλέγοντα ζητήματα της ύπαρξης – έτσι και σήμερα, ευχόμαστε να μας διαπαιδαγωγήσει η τραγωδία του Οπενχάιμερ, όπως μας την παρέδωσαν αρχικά οι βιογράφοι του και αυτό το καλοκαίρι στην μεγάλη οθόνη ο Κ. Νόλαν.

Για να μη γίνει και η δική μας τραγωδία.

1η Δημοσίευση:

Εφημερίδα "ΡΟΔΙΑΚΗ", 22/11/2023

https://www.rodiaki.gr/article/504073/panos-drakopoylos-openxaimer-mia-sygxronh-tragwdia-poy-mas-afora?fbclid=IwAR2pJxuU-z753QFkH_a_e0kjtc7cFGzOZZjIhaveKZkh4-7QG2MvGWlnEi4#google_vignette

---

[1] Βλ. «Oppenheimer From Biography to Blockbuster»

https://www.youtube.com/watch?v=XABIUN2Whrs

Εκδόσεις Τα Κοσμοναυτάκια - Τα Ουρανοποιηματάκια: Για το Πολυτεχνείο

https://ouranopoihmatakia.blogspot.com/2021/11/17111973-17112021-48.html?fbclid=IwAR2cuZi2_cT3zvO3bonMZTHmG9sqLM2wgWDEuNyfvKQhUZ2TttQnLT-bB8c

https://ouranopoihmatakia.blogspot.com/2022/11/1973-2022-49-e-book.html?fbclid=IwAR0As0gw77vLTnXNk63b0LzxWhJbMPgAm0zH5w1lIebScNPoDx3oiKNstZU

https://issuu.com/panosdrakopoulos/docs/____________________________________f8c0e5cb75e722?utm_medium=referral&utm_source=ouranopoihmatakia.blogspot.com&fbclid=IwAR0Ct6J1Od2-ya_6opjcMDbECIE6WbeTzUlt3aF_KXotS16_5BWqP3Ad6UQ

Αυτά είναι ορισμένα από τα ηλεκτρονικά έντυπα που σχεδιάσαμε και κυκλοφορήσαμε με Τα Κοσμοναυτάκια και Τα Ουρανοποιηματάκια - πάνω στην θεματική της 7ετίας των Συνταγματαρχών και ειδικότερα για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου (14-17/11/1973).

 

https://ouranopoihmatakia.blogspot.com/2014/11/1973-2014-41-e-book.html?fbclid=IwAR2cuZi2_cT3zvO3bonMZTHmG9sqLM2wgWDEuNyfvKQhUZ2TttQnLT-bB8c

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στο Περιοδικό της έκδοσης του 2007, "34 χρόνια μετά...", διότι είχε κυκλοφορήσει σε 16σέλιδη έγχρωμη έκδοση (σε μία εποχή, δηλαδή, που οι ηλεκτρονικές εκδόσεις λειτουργούσαν βοηθητικά και μόνον στις έντυπες) με την αρωγή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του ΔΣ Κοσκινού, των συναδέλφων μου και των Πηγών Καλλιθέας, (η οποίες με πρόεδρο τότε τον Ηλία Ηλιάδη ήταν στο πλευρό πολλών δράσεων μας).

https://issuu.com/panosdrakopoulos/docs/____________1973-2007__________?mode=window&viewMode=singlePage&backgroundColor=%23222222&fbclid=IwAR3-zHO2cCuXTVJLfg1XDRGDdyh-2bGWH19AJnvs67RoSK-6pmxs708pcaA

Το έντυπο αυτό είχε διακριθεί από τον τότε ετήσιο διαγωνισμό μαθητικών εντύπων, της εφημερίδας «Τα Νέα».

Κρίσιμο στοιχείο σε αυτή την διάκριση είχε αποτελέσει η εκτενής συνέντευξη που είχαν πάρει τα Κοσμοναυτάκια απ’ τον συγγραφέα και αγωνιστή του Πολυτεχνείου κ. Ολύμπιο Δαφέρμο, ο οποίος είχε μιλήσει στα παιδιά με έναν καθαρό και ειλικρινή τρόπο όχι μόνο για τα γεγονότα εκείνης της εποχής, αλλά και για το πώς μπορεί να βλέπει κανείς την ιστορία μας.

"Το αν το Πολυτεχνείο ζει - αυτό θα το πείτε εσείς, παιδιά μου, οι νέοι άνθρωποι - όχι εμείς", είχε υποστηρίξει - και είναι, θαρρώ, ένας ιδιαίτερα ανοιχτός και δημιουργικός δρόμος να επικοινωνεί με το ιστορικό της παρελθόν η κάθε νέα γενιά.

Μιλητή ζωή

Φωτογραφία: Andrew Vasiliev.

Να μιλήσει αυτό που στέκει μέσα σου ασάλευτο

– ύπτιο – σχεδόν πνιγμένο.

Να μιλήσει και ν’ αναπνεύσει
αυτός ο ορίζοντας μέσα σου
με τον ορίζοντα των άλλων.

Αυτό είν’ η μουσική.

Αυτογνωσία

Artwork: Στέλιος Σκαραβαίος

Δείξε μου τι σου βγάζουν οι αλγόριθμοι (στο ίνσταγραμ, στο γιου τιουμπ, στα σόσιαλ εν γένει) – για να σου πω ποιος είσαι…

Eye Contact

Φωτογραφία: Yang Li, "Kiss"

– Oφθαλμόν αντί οφθαλμού ή φιλί;

– Και τα δυο!

Τα τείχη - μπαμπούσκα

Κάθε που πέφτει ένα τείχος – ανακαλύπτουμε, πως πίσω του ένα άλλο, ίσως λιγότερο θεατό, αλλά εξίσου υπαρκτό, προσκαλεί το κουράγιο μας για να αναμετρηθούμε μαζί του…

 

[9/11/1989 - 9/11/2023]

Harmony Codex

Harmony Codex (2023): ο μαγικός νέος δίσκος του Steven Wilson.

 

Ό,τι κάνει ο Κρίστοφερ Νόλαν στον κινηματογράφο το κάνει ο Στίβεν Γουίλσον στην δισκογραφία του (και ως Porcupine Tree κι ως Blackfield κι ως σόλο μουσικός). Ενώνει τέχνη και τεχνική σ' ένα επίπεδο υψηλής αισθητικής - που φανερώνει μία ανόμοια θέαση του κόσμου.

 

Το να πει κανείς πως είναι λυπηρό που αυτή η στάση είναι μειοψηφική σε επίπεδο παγκόσμιας καλλιτεχνικής κλίμακας μοιάζει με μία ακόμη κοινοτυπία πλάι στις πολλές.

 

Είναι όμως μία χρήσιμη κοινοτυπία. Διότι μας κάνει να σκεφτόμαστε. Αν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να είμαστε κάτι παραπάνω από καταναλωτές της βιομηχανίας του θεάματος.

 

Προσωπικά πιστεύω, πως μέσα στον κάθε άνθρωπο αντιμάχονται δύο ισχυρά πλάσματα: ο «καταναλωτής τέχνης» κι ο «ποιητής» (ναι, ο ποιητής, ο συν-δημιουργός αναγνώστης/θεατής/ακροατής κοκ).

 

Είναι ζήτημα προσωπικής ευαισθησίας, καλλιέργειας και συνήθειας (έθους, όπως μας το έχει επισημάνει πρώτος ο Αριστοτέλης εδώ και χιλιάδες χρόνια) ποιος θα πάρει το πάνω χέρι.

 

Πάντως, όταν συμβαίνει να κερδίζει το παιχνίδι ο ποιητής – κερδίζει τόσο ο ίδιος ο άνθρωπος, όσο και η κοινωνία του: η ομορφιά είναι αναγκαίο αγαθό.

 

Είναι τόσο πολυτέλεια όσο το χρώμα και ο ήχος. 

Και, φυσικά, τόσο πολυτέλεια, όσο το ίδιο το (ανοιχτό) νόημα της ύπαρξης μας.

Πέρα απ' τη φθορά

Υπάρχει κάτι στον άνθρωπο που διαφεύγει της φθοράς: είτε το ονομάσεις "έρωτα", είτε το ονομάσεις "ταλέντο" - είτε απλώς, το πεις "μούσα" - ελάχιστη είναι η διαφορά στο μεδούλι του φαινομένου.

 

Και ποιό είναι αυτό;

 

Ότι δεν έχει το γήρας την τελευταία λέξη στο κάθε τί.

Γονιός του εαυτού σου!

Χτες ολοκλήρωσα τον «Δήμιο του έρωτα» (Μετ. Ε. Ανδριτσάνου – Γ. Ζέρβας, εκδ. Άγρα, 2003), το μοναδικό βιβλίο του Γιάλομ στα ελληνικά που δεν είχε τύχει να διαβάσω μέχρι στιγμής.

 

Από τα αναρίθμητα στοιχεία του που το καθιστούν εξίσου διδακτικό (για τα ανθρώπινα) και απολαυστικό (ως πνευματική κι αναγνωστική περιπέτεια), θα άξιζε να φέρει κανείς τον μεγεθυντικό του φακό πάνω σε αυτή την σύντομη, πλην βαθυστόχαστη φράση, η οποία συνδέει τον ρόλο του αναλυτή μ’ εκείνον του γονέα:

 

«Ο ρόλος μου ως θεραπευτή (που δε διαφέρει και πολύ απ’ αυτόν του γονιού) είναι να καταστήσω τον εαυτό μου τελικά άχρηστο – να βοηθήσω την ασθενή μου να γίνει ο πατέρας και η μητέρα του εαυτού της». (σελ. 320)

 

Στην ελληνική οικογενειακή κουλτούρα διαχρονικά πνέει άλλος αέρας. Που θέλει τον γονιό να επιβάλλεται στο παιδί του μέχρι και τη μέρα που θα εγκαταλείψει ένας εκ των δύο «τον μάταιο, τούτο κόσμο».

 

Πίσω απ’ αυτή την θλιβερή παραδοχή κρύβονται ένα σωρό δεινά της μοίρας μας - και σ’ ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Γι’ αυτό (μεταξύ άλλων) είμαστε αλλεργικοί στην ανάληψη ευθύνης, γι’ αυτό και είμαστε φίσκα στα οιδιπόδεια συμπλέγματα σε πολιτισμικό και πολιτικό επίπεδο και γι’ αυτό αυτοπαρουσιαζόμαστε σπεσιαλίστες στην αδράνεια – παρότι ως κοινωνία αριθμούμε πάνω από 13 χρόνια εμπειρίας σε πελώριες κρίσεις οικονομικού, ηθικού και υγειονομικού επιπέδου.

 

Για τους Έλληνες αναλυτές και τη δική τους ‘επικράτεια’ στην χώρα μας – δεν έχω καμία σπονδυλωμένη γνώμη – διότι, παρότι έχω φίλους αναλυτές κι αναλυόμενους και στα διαβασματά μου μπαίνουν συχνά τέτοια ζητήματα, δεν έχω φτάσει σε μία επαρκή κατανόηση του θέματος.

 

Ωστόσο θα επιμείνω πως, ως προς τους γονείς, η προτροπή του Γιάλομ είναι σοφή:

 

Μεγαλώστε τα παιδιά σας έτσι ώστε να αποκτήσουν εκείνο το βαθμό αυτονομίας ο οποίος θα είναι ένα απ’ τα σπουδαιότερα δώρα της ζωής τους!

 

[Αφήστε δε, που η αγάπη του ελεύθερου ανθρώπου προς τον γονιό του δε συγκρίνεται με την «αγάπη» του εξαρτώμενου μέλους προς τον ισχυρό πόλο του οίκου.]

Το παιδί και το σκυλί - σ' έναν γαλαξία πολύ μακρινό! [STAR WARS]

"Και τώρα κάτι εντελώς διαφορετικό!" 

- που έλεγαν παλιά και οι Monty Python.

Τα Ουρανοποιηματάκια ...ξετρυπώνουν 

σ' έναν γαλαξία πολύ πολύ μακρινό!

Απόσπασμα από την σειρά "The Mandalorian" (Star Wars) του John Favreau (2019).

Ακούγεται το τραγούδι "Το παιδί και το σκυλί" σε ποίηση της Θ. Χορτιάτη και μουσική του Π. Δρακόπουλου (από το άλμπουμ "Τα Ουρανοποιηματάκια", 2012) https://open.spotify.com/album/0ZFQ3skrv3o0WMaxIm9oFf?si=4YejMVcHTY2vzkxRosUDDA

Παραγωγή: DK Records, 2023