Γονιός του εαυτού σου!

Χτες ολοκλήρωσα τον «Δήμιο του έρωτα» (Μετ. Ε. Ανδριτσάνου – Γ. Ζέρβας, εκδ. Άγρα, 2003), το μοναδικό βιβλίο του Γιάλομ στα ελληνικά που δεν είχε τύχει να διαβάσω μέχρι στιγμής.

 

Από τα αναρίθμητα στοιχεία του που το καθιστούν εξίσου διδακτικό (για τα ανθρώπινα) και απολαυστικό (ως πνευματική κι αναγνωστική περιπέτεια), θα άξιζε να φέρει κανείς τον μεγεθυντικό του φακό πάνω σε αυτή την σύντομη, πλην βαθυστόχαστη φράση, η οποία συνδέει τον ρόλο του αναλυτή μ’ εκείνον του γονέα:

 

«Ο ρόλος μου ως θεραπευτή (που δε διαφέρει και πολύ απ’ αυτόν του γονιού) είναι να καταστήσω τον εαυτό μου τελικά άχρηστο – να βοηθήσω την ασθενή μου να γίνει ο πατέρας και η μητέρα του εαυτού της». (σελ. 320)

 

Στην ελληνική οικογενειακή κουλτούρα διαχρονικά πνέει άλλος αέρας. Που θέλει τον γονιό να επιβάλλεται στο παιδί του μέχρι και τη μέρα που θα εγκαταλείψει ένας εκ των δύο «τον μάταιο, τούτο κόσμο».

 

Πίσω απ’ αυτή την θλιβερή παραδοχή κρύβονται ένα σωρό δεινά της μοίρας μας - και σ’ ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Γι’ αυτό (μεταξύ άλλων) είμαστε αλλεργικοί στην ανάληψη ευθύνης, γι’ αυτό και είμαστε φίσκα στα οιδιπόδεια συμπλέγματα σε πολιτισμικό και πολιτικό επίπεδο και γι’ αυτό αυτοπαρουσιαζόμαστε σπεσιαλίστες στην αδράνεια – παρότι ως κοινωνία αριθμούμε πάνω από 13 χρόνια εμπειρίας σε πελώριες κρίσεις οικονομικού, ηθικού και υγειονομικού επιπέδου.

 

Για τους Έλληνες αναλυτές και τη δική τους ‘επικράτεια’ στην χώρα μας – δεν έχω καμία σπονδυλωμένη γνώμη – διότι, παρότι έχω φίλους αναλυτές κι αναλυόμενους και στα διαβασματά μου μπαίνουν συχνά τέτοια ζητήματα, δεν έχω φτάσει σε μία επαρκή κατανόηση του θέματος.

 

Ωστόσο θα επιμείνω πως, ως προς τους γονείς, η προτροπή του Γιάλομ είναι σοφή:

 

Μεγαλώστε τα παιδιά σας έτσι ώστε να αποκτήσουν εκείνο το βαθμό αυτονομίας ο οποίος θα είναι ένα απ’ τα σπουδαιότερα δώρα της ζωής τους!

 

[Αφήστε δε, που η αγάπη του ελεύθερου ανθρώπου προς τον γονιό του δε συγκρίνεται με την «αγάπη» του εξαρτώμενου μέλους προς τον ισχυρό πόλο του οίκου.]