Άλμα

 ["Uphill Climb" – Φωτογραφία: Scheve Palen]

Αν η αναγνώριση και η ανάγνωση των προκαταλήψεων μας είναι ένδειξη ηθικής νοημοσύνης κι ενός άλματος προς μία αληθινή αυτονομία – η υπέρβαση τους είναι η ίδια η ελευθερία αυτοπροσώπως.  

Βαγγέλης Παπαθανασίου - με αφορμή το “Τhe Journey to Ithaca”

Σπάνιος συνδυασμός: όσο σεμνός ως άνθρωπος, άλλο τόσο τολμηρός ως καλλιτέχνης.

Από την εποχή που απολάμβανε τις νότες κάτω απ’ το πιάνο της μητέρας του – μέχρι τις μέρες όπου ο αναλογικός, όσο και ο ψηφιακός ήχος πήγε πολύ μακρύτερα χάρη στα δικά του ακροδάκτυλά, έχουν περάσει πια πολλές δεκαετίες, ενώ αναδύθηκε εκ μέρους του πλήθος έργων για την δισκογραφία, τον κινηματογράφο, για φορείς και ινστιτούτα (μέχρι, ως γνωστόν, ακόμη και την ΝΑSΑ) – για μία ποικιλία, πάει να πει, εκφράσεων του βίου, όπου η μουσική αναγνωρίζεται ως μείζονα γλώσσα.

Του κόσμoυ και των ανθρώπων.

Στον παρόν ντοκιμαντέρ (“Vangelis and the Journey to Ithaca”, 2013 – σε σκηνοθεσία του T. Palmer) βλέπουμε τον Παπαθανασίου, αρχιτέκτονα του ήχου, πηγαίο συνθέτη, χαμηλόφωνα παθιασμένο εικαστικό – με έναν καθαρό στοχασμό για την τέχνη και συνάμα, μ’ ένα ρεαλιστικό βλέμμα στην άσχημη όψη της μουσικής, όσο και της κινηματογραφικής βιομηχανίας και του ελέγχου τους πάνω στους δημιουργούς και στα διεθνή ακροατήρια.

Μιλούν συνεργάτες και φίλοι του ουκ ολίγοι: από τον Ρίντλευ Σκοτ μέχρι τον Σων Κώνερυ (προσέξτε την αναφορά του για την συνεργασία τους πάνω στην «Ιθάκη» του Καβάφη) κι από τον Όλιβερ Στόουν μέχρι τον Ρομάν Πολάνσκι.

Αν το απλό ταλέντο θέλει την αφοσίωση στο κορμί του για να ανθίσει – η ιδιοφυΐα, θαρρώ, έχει την ανάγκη από ένα ιδιαίτερο μείγμα σεμνότητας και θάρρους, για να αποκαλυφθεί.

Ένα μείγμα σεμνότητας και θάρρους, όπως εκείνης της ποιότητας, την οποία εκπέμπει ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στο έργο του και στην δημόσια παρουσία του.

8 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

H πιο επιτυχημένη, αναίμακτη, όσο και αναγκαία επανάσταση του 20ου αιώνα θαρρώ πως ήταν η εξίσωση ανδρών και γυναικών, σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα (επάγγελμα, οικογένεια, πολιτικοί θεσμοί). Και παρότι η γυναίκα δεν αποτελεί πλέον ιδιοκτησιακό απόκτημα του άνδρα, εκκρεμεί η ολοκλήρωση αυτής της θαυμάσιας επανάστασης – σε ποικίλες εκδοχές της ζωής μας.

 

Οι πρόσφατες πολλαπλές καταγγελίες για κακοποίηση (διαφόρων μορφών) έναντι γυναικών δείχνει, τουλάχιστον ως προς τα καθ’ ημάς, πως πίσω από τις κουίντες (εντός κι εκτός εισαγωγικών) θάλλει μια φαλλοκρατική αντίληψη που αρνείται να συντονιστεί με την εποχή μας, όπου η γυναίκα είναι αυτόβουλο, ελεύθερο πρόσωπο και όχι σκεύος.

 

Αν γιορτάζουμε σήμερα την ημέρα της γυναίκας δεν είναι μόνον για ό,τι έχει δικαίως κατακτηθεί ( ό π ο υ , σημειωτέον, έχει κατακτηθεί), αλλά και για να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας και στους άλλους – πως έχουμε δρόμο ακόμα να διανύσουμε.

"Άνθρωποι δημιουργικοί"

[Συνοψίζοντας]

ή πώς αυτό τον δημιουργικό άνθρωπο χρειάζεται να καλλιεργήσει (και) το ελληνικό σχολείο – κι όχι τον στείρο ή μονόχνοτο καταναλωτή πληροφοριών.

Και δεν αποτελεί υπόθεση μόνο του "συστήματος" αυτός ο δρόμος – είναι και η δική μας στάση, η στάση των εκπαιδευτικών και των γονιών: κάτι που αναδεικνύεται εντονότερα σε αυτήν την ρευστή περίοδο του "άνοιξε-κλείσε τα σχολεία".

Δεν είναι μια «χρονιά χαμένη» – όπως ακούω και διαβάζω από διάφορες μεριές. Είναι μια χρονιά διαφορετική – σε μείζονα βαθμό – κι απαιτεί άλλη κλίμακα υπομονής κι ευρηματικότητας από οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν.

Τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά να μας διαβάζουν. Το παράδειγμα μας. Αν αυτό απεικονίζει τις δυναμικές της ευελιξίας ή τον κομφορμισμό της γκρίνιας.

Κι αυτή η παραδοχή μάς οδηγεί στο πιο μεγάλο μάθημα απέναντί τους: στο ποιοί είμαστε - ή πιο σωστά, ποιοί γινόμαστε μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη ιστορική συνθήκη.