Σπάνιος συνδυασμός: όσο σεμνός ως άνθρωπος, άλλο τόσο τολμηρός ως καλλιτέχνης.
Από την εποχή που απολάμβανε τις νότες κάτω απ’ το πιάνο της μητέρας του – μέχρι τις μέρες όπου ο αναλογικός, όσο και ο ψηφιακός ήχος πήγε πολύ μακρύτερα χάρη στα δικά του ακροδάκτυλά, έχουν περάσει πια πολλές δεκαετίες, ενώ αναδύθηκε εκ μέρους του πλήθος έργων για την δισκογραφία, τον κινηματογράφο, για φορείς και ινστιτούτα (μέχρι, ως γνωστόν, ακόμη και την ΝΑSΑ) – για μία ποικιλία, πάει να πει, εκφράσεων του βίου, όπου η μουσική αναγνωρίζεται ως μείζονα γλώσσα.
Του κόσμoυ και των ανθρώπων.
Στον παρόν ντοκιμαντέρ (“Vangelis and the Journey to Ithaca”, 2013 – σε σκηνοθεσία του T. Palmer) βλέπουμε τον Παπαθανασίου, αρχιτέκτονα του ήχου, πηγαίο συνθέτη, χαμηλόφωνα παθιασμένο εικαστικό – με έναν καθαρό στοχασμό για την τέχνη και συνάμα, μ’ ένα ρεαλιστικό βλέμμα στην άσχημη όψη της μουσικής, όσο και της κινηματογραφικής βιομηχανίας και του ελέγχου τους πάνω στους δημιουργούς και στα διεθνή ακροατήρια.
Μιλούν συνεργάτες και φίλοι του ουκ ολίγοι: από τον Ρίντλευ Σκοτ μέχρι τον Σων Κώνερυ (προσέξτε την αναφορά του για την συνεργασία τους πάνω στην «Ιθάκη» του Καβάφη) κι από τον Όλιβερ Στόουν μέχρι τον Ρομάν Πολάνσκι.
Αν το απλό ταλέντο θέλει την
αφοσίωση στο κορμί του για να ανθίσει – η ιδιοφυΐα,
θαρρώ, έχει την ανάγκη από ένα ιδιαίτερο μείγμα σεμνότητας και θάρρους, για να
αποκαλυφθεί.
Ένα μείγμα σεμνότητας και
θάρρους, όπως εκείνης της ποιότητας, την οποία εκπέμπει ο Βαγγέλης Παπαθανασίου
στο έργο του και στην δημόσια παρουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου