Χθες παρακολούθησα δύο βιντεάκια – το πρώτο, μία συνέντευξη του Φ. Φ.
Κόπολα που μιλούσε για το σύνολο της δουλειάς του εστιάζοντας στα 4 αριστουργήματά
του («Νονός 1 και 2», «Η συνομιλία», «Αποκάλυψη τώρα») και το δεύτερο, μία σύντομη παρουσίαση του Χ.
Ζίμμερ σχετικά με το πώς εργάστηκε συνθετικά κι ως μετρ του ήχου για το «Dune».
Πολλές οι μεταξύ τους αποχρώσεις και –γιατί όχι;– αποκλίσεις.
Ένα όμως ρήμα εμφανίζεται ως κοινή επωδός – και στους δύο: μαθαίνω.
Και ο συλλογισμός όπου εμφανίζεται αυτό το σπουδαίο ρήμα:
Δημιουργώ, για να μαθαίνω.
Ή αλλιώς: Δημιουργώ, άρα μαθαίνω.
Είναι συναρπαστικό να το ακούς – από ανθρώπους, της ηλικίας και της
καλλιτεχνικής τους αξίας.
Ή μήπως αυτή η αξία γεννήθηκε ακριβώς επειδή μοτίβο της είναι αυτό;
«Δημιουργώ, για να
μαθαίνω».
«Δημιουργώ, άρα
μαθαίνω».
