3 βιβλία που συνάμα γίνονται προτάσεις
– για να τα ανακαλύψετε κατά την νέα χρονιά!
1. Μίκα Ντάκα, «Η πυξίδα έδειχνε στον δρόμο» (εκδ. Απόπειρα, 2023 – με φωτογραφίες του Γιάννη Ασημίνα): πρόκειται για την 2η συλλογή ποιημάτων της Ρόδιας Μίκας Ντάκα, η οποία παίρνει φόρα γυρίζοντας πίσω σε ό,τι είχε ήδη κατακτήσει με το 1ο της βιβλίο, με τίτλο «Μνήμες και φάσματα» (μουσικότητα, πολυρυθμία, ρομαντική σκηνογραφία), ίσα ίσα για να κάνει ένα άλμα που της επιτρέπει να μιλάμε πλέον για κάτι εντελώς δικό της στην ποιητική επικράτεια.
Ειδικά στην αποτύπωση του ερωτικού βιώματος –ακόμη ειδικότερα: στην σκοτεινή του περιοχή– εμφανίζει κάτι το ανόμοιο σε σχέση με τους ποιητικούς της προγόνους και γι’ αυτό το βρήκαμε ξεχωριστό.
[Δείγμα γραφής:]
ΜΕΤΩΠΙΚΗ
Μου φώναζαν
«Θα σκοτωθείς»
Μα εγώ έτρεχα
Με ιλιγγιώδη χρώματα
Και μια τρέλα καρφωμένη στο πόδι
Για το αναπόφευκτο
Μετωπική σύγκρουση μ’ ένα άστρο
Διαπραγματευτήκαμε τις ζωές μας
Κράτησα το σώμα μου
Κράτησε το κεφάλι μου
Μισή στο φως μισή στο σκοτάδι
Κι αν κάποτε σε ξανασυναντήσω
Κάτω από κείνο το φεγγάρι που έτρεχα να σου φέρω
Θα παραδώσουμε τα όπλα
Θα δώσουμε τα χέρια
Ηττημένοι μαζί
[σελ. 49]
2. Νταβίντ Ελμπάζ, «Αναζητώντας το αόρατο σύμπαν: Σκοτεινή ύλη – σκοτεινή ενέργεια – μαύρες τρύπες» (Μετ. Άγγελος Φιλιππάτος – Επιστημονική επιμέλεια: Βασίλης Χαρμανδάρης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2021 – 1η έκδ. 2016).
Αναρωτιόμαστε: Υπάρχει, άραγε, πιο γόνιμα παιδευτικός τρόπος για να εκλαϊκεύσεις σύνθετες επιστημονικές θεωρίες απ’ το να διηγηθείς την περιπέτεια της διαμόρφωσης τους; Τις λύσεις που κλήθηκαν να δώσουν καθώς και τα νέα προβλήματα που δημιούργησαν;
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ταξιδεύει κανείς ουκ ολίγες φορές στον χωρόχρονο και στα διάφορά στάδια της ζωής του σύμπαντος, όπως επίσης και στα όρια της γνώσης και της άγνοιας μας για την μάζα και την ενέργεια που περιέχει – με μέθεξη και (γιατί όχι;) απόλαυση.
Είναι μικρό ή ασήμαντο πράγμα να σου δωριστεί ένα τέτοιας έντασης και περιεχομένου βίωμα; Η επιστημοσύνη του Ελμπάζ (αστροφυσικός στο επάγγελμα, ειδικός στον σχηματισμό και την εξέλιξη των γαλαξιών, με σημαντικές διακρίσεις στον χώρο του), η αναλυτική του ικανότητα, όπως και η αφηγηματική του μαεστρία είναι όντως ένα δώρο.
3. Rumena Bužarovska, «Ο άντρας μου» (Μετ: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, εκδ. Gutenberg, 2022 – 1η έκδ. 2014): 11 πρωτοπρόσωπες ιστορίες από γυναίκες (διευκρίνιση: πλασματικά αφηγηματικά υποκείμενα) που παρά τις όποιες τους διαφορές μοιάζουν στο εξής κρίσιμο σημείο: ξεγυμνώνονται πλήρως από οποιαδήποτε «πρέπει» ή ταμπού για να ξεγυμνώσουν με τη σειρά τους μέχρι τελευταίας ψευδαίσθησης τους άνδρες, με τους οποίους συμβιώνουν.
Γλώσσα –όπου χρειάζεται– κοφτερή ή τρυφερή, απαθής ή εμπαθής, πολύχρωμη ή ασπρόμαυρη. Σε κάθε περίπτωση, γλώσσα του νευρικού συστήματος. Γλώσσα του σώματος. Γλώσσα συναρπαστική.
[Σημείωση για τους μεταφραστές: Η μεταφραστική εργασία και των δύο αποδεικνύεται εξαιρετική. Τόσο ο Φιλιππάτος («Αναζητώντας το αόρατο σύμπαν»), όσο και η Ιωαννίδου («Ο άντρας μου»), χαλαρώνουν ή τεντώνουν τις χορδές της γλώσσας μας, τόσο όσο κι όπου κάθε φορά χρειάζεται, για να ακουστεί η «μουσική», καθώς και οι ποικίλες, πραγματολογικές ή αισθητικές χροιές του πρωτοτύπου.]
1η δημοσίευση: εφημ. Ροδιακή (29.12.2023)
https://www.rodiaki.gr/article/505760/panos-drakopoylos-anagnwstikes-terpseis-toy-xeimwna?fbclid=IwAR3-N5oPUdDZndfC567UcS9VvbeYOaYqtf1J8WEHLu-RpGx1v85Ca1KzGiA
.jpg)
.png)
