«Το Τραγούδι της Ερήμου»

Κυκλοφορεί το νέο ΕP

Μόλις κυκλοφόρησε από την Records DK

https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/-----desert-song

 

Φωτογραφία εξωφύλλου: Μαγδαληνή Κούρτη

 

Διατίθεται σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες και τις ψηφιακές μουσικοθήκες.

 

SPOTIFY:

https://open.spotify.com/album/5nAtmDfDlDvGBiqjarp0WU?si=AJNFNEvZSnGWzX8ivfgXPg 

 

Λίγα λόγια για το EP:

 

Με την Άννα Ξανθάκη μάς συνδέουν πολλά.

Υπήρξε καθηγήτρια μου στην θεατρική ομάδα του Παν/μίου Αιγαίου στην Ρόδο, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90, κι όπως συνέβη με πλείστους φοιτητές και φοιτήτριες της η ξεχωριστή προσωπικότητα της άσκησε μεγάλη επιρροή σε μία ευρεία γκάμα ζητημάτων για την τέχνη και την ζωή – κατά πως το επιτυγχάνει ο παιδαγωγικός έρως και η αληθινή αγάπη.

Στην πρώτη κιόλας συνάντησή μας μού έκανε δώρο τη συλλογή της «Μπαλάντα για τ’ αθόρυβα» (εκδ. Διογένης, 1985). Τη ρούφηξα μονομιάς.

Μουσική στους στίχους της, ωστόσο, έβαλα πολύ αργότερα, αφότου συμβεί η φυσική της αποχώρηση από τα εγκόσμια προς τα τέλη του ’98.

Με αφορμή ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα που οργανώσαμε μία ομάδα παλαιών φοιτητών της, γύρω στο 2006, μελοποίησα «Το τραγούδι της ερήμου». Λίγο πιο μετά, αναδύθηκε το «Όπου ο έρωτας».

Στην μνήμη της είναι αφιερωμένη αυτή η μικρή έκδοση. Είναι το διαρκές ευχαριστώ και το ισόβιο σ’ αγαπώ, που της τραγουδώ.

 

 

Τις πιο θερμές μου ευχαριστίες στην Μαγδαληνή Κούρτη 

– για το εξώφυλλο:

To βλέμμα της και το παιχνίδι μου με τους ήχους 

μοιάζει ν’ ανήκει σ' ένα σώμα.

 

Π. Δ.

 

Βιογραφικά Σημειώματα:

 

Ο Πάνος Δρακόπουλος διδάσκει σε σχολεία της Aβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι μέλος του περιοδικού «Νησίδες» και ιδρυτής του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «Το Κοχύλι». Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικά βιβλία και την μετάφραση της συλλογής ποιημάτων του J. D. Morrison “An American Prayer” – όλα τους από τις εκδ. Γαβριηλίδης. Παράλληλα, γράφει μουσική για το θέατρο, και τη βίντεο αρτ.

Με το μουσικό του βιβλίο «Ένας κομήτης μαγικός» (2018/2021) επιχείρησε να συνενώσει την ποιητική και την μουσική του γραφή.

Το άλμπουμ του «Πάγος και Φωτιά» (2021) αποτελεί τον πρώτο του κύκλο ορχηστρικής μουσικής. Τον Δεκέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε ένα EP με τα πρώτα του τραγούδια για τους «Ετεροθαλείς» (1998-2000), ενώ με την έλευση του νέου έτους δημοσίευσε την μικρή σίνγκλ εκδοχή του ορχηστρικού «Πάγος και Φωτιά».

Με το «Ελιξίριο» (Μάιος, 2022), σε στίχους του Γ. Φαινέκου, ξεκίνησε την σειρά «Ποιητικά», που συνέχισε με τις «Πεταλούδες», σε ποίηση του Π. Νερούδα (Σεπτέμβριος, 2022) – και η οποία συμπληρώνεται από την παρούσα κυκλοφορία, με τίτλο «Το τραγούδι της ερήμου», σε ποίηση της Άννας Ξανθάκη (Φεβρουάριος, 2023).

 

 

Η Άννα Ξανθάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα και Συγκριτική Φιλολογία στο Παρίσι. Από το 1989 μέχρι τον θάνατο της το 1998, δίδασκε γαλλικά, λογοτεχνία και θέατρο στα παιδαγωγικά τμήματα του Παν/μίου Αιγαίου (Ρόδος).

Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 1980, με την νουβέλα «Η διαλεκτική της συνουσίας» (εκδ. Διογένης). Ακολούθησαν τα έργα: «Δέντρο της γνώσης αντίο» (1988), «Γαλάζιος γάτος» (1992), «Ταρώ» (1995). Όλα τους από τις εκδ. Κέδρος.

Εξέδωσε, επίσης, ένα βιβλίο ποίησης, με τίτλο «Μπαλάντα για τ’ αθόρυβα» (εκδ. Διογένης, 1985) και το δοκίμιο «Ο τρελός του Σαίξπηρ», σε συνεργασία με την Δώρα Γκουτζιαμάνη (εκδ. Δωδώνη, 1995).

Μ. Βίττυ - Γ. Δερτιλής: 2 πολύ μεγάλες απώλειες

Δίπλα δίπλα, δύο πολύ μεγάλες απώλειες: την περασμένη εβδομάδα, ο κορυφαίος ελληνιστής, Μάριο Βίττυ και, σήμερα, ο εξέχων ιστορικός Γιώργος Δερτιλής.

Τους αποχαιρετούμε με την πιο βαθιά ευγνωμοσύνη, όλοι εμείς οι νεότεροι – καθώς με το έργο τους μάς άνοιξαν ξεχωριστούς δρόμους κατανόησης και σκέψης πάνω σε πλήθος ζητημάτων της ελληνικής λογοτεχνίας ο πρώτος και της οικονομικής και πολιτικής ιστορίας του τόπου μας, ο δεύτερος.

Και μία προτροπή για τους ακόμη νεότερους: να τους ανακαλύψουν και να τους μελετήσουν – κριτικά, οριζόντια και διαγώνια, όπως κι εκείνοι στάθηκαν επί δεκαετίες απέναντι στις σπουδαίες επιστήμες τους.

Η αξιολόγηση - ως επικοινωνιακό τερτίπι

Στα περί αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου - ένα «διαγώνιο» σχόλιο:

 

Έτσι όπως έχει κατατεθεί στην δημόσια σφαίρα – βλέπει κανείς, πως η κυβέρνηση δεν θέλει πραγματικά μία άξια του ονόματός της  αξιολόγηση (συνοπτικά: ένα μονομελές όργανο –ο σχολικός σύμβουλος– θα αποφαίνεται για 500 περίπου εκπαιδευτικούς στη διάρκεια της θητείας του, ενώ δεν προβλέπεται ένα πραγματικό πρόγραμμα επιμόρφωσης για τους κρινόμενους ως «ανεπαρκείς», ούτε μία ουσιαστική επιβράβευση για τους κρινόμενους ως «αρίστους»).

 

Μία νέα γραφειοκρατική δίνη υφαίνει η νυν υπουργός για να επανυπαλληλοποιήσει με σύγχρονους όρους το εκπαιδευτικό προσωπικό της. (To παρατηρεί κανείς και απ’ τους άνω, κάτω και πλαγίως τρόπους, σύμφωνα με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί η επιμόρφωση των νεοδιόριστων).

 

Δεν την θέλουν, ωστόσο, ούτε οι συνδικαλιστικές ελίτ, οι οποίες όχι μόνο δεν καταθέτουν μία μελετημένη αντι-πρόταση περί αξιολόγησης, μα συνεχίζουν να διακινούν ετοιματζίδικα «κείμενα-σεντόνια» που αναρτώνται μαζικά, κατά την τελευταία διετία, στην παράλληλη διαδικασία αυτό-αξιολόγησης των σχολικών μονάδων.

 

Διαβάζουμε πάμπολλα άρθρα από την μία ή την άλλη μεριά. Απουσιάζει, δυστυχώς, η μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη εικόνα, αποτελείται από στοιχεία των δύο επιμέρους.

 

Δυστυχώς, το όλο θέμα εξαντλείται κυρίως στην «επικοινωνιακή» του διάσταση.

 

Θλίβεται κανείς που δε βρίσκει στάλα από παιδαγωγικό όραμα στην περί αξιολόγησης μεταρρύθμιση του υπουργείου (ούτε καν τεχνοκρατικό οίστρο!) – αλλά και μία σοβαρή αντι-πρόταση από την απέναντι μεριά της πολιτικής αντιπαράθεσης, που να δείχνει στην κοινωνία πως, πλέον, η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου μέσα σ’ ένα γόνιμο και λειτουργικό θεσμικό πλαίσιο δεν είναι ταμπού.

 

Ατομικές φωνές υπάρχουν – αλλά ποιος τις ακούει;

Κουίζ

Ομάδα ποιητών που θρηνεί:

Α) για την αδιαφορία του αναγνωστικού κοινού ως προς την τέχνη τους.
Β) για την είσοδο της Τεχνητής Νοημοσύνης στα εδάφη της λογοτεχνίας.
Γ) για το «μαράζωμα» του εκτυπωτή τους.
Δ) για όλα τα παραπάνω.

"Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο" - Ραδιοφωνικό μήνυμα

Με τις πιο θερμές μου ευχαριστίες 

για την πρόσκληση στην εν λόγω δράση 

του Iasmos Collective Project και του Ρ/Σ Λυχνάρι 91,4

και για την πραγματοποίηση της: 

Ο άνθρωπος:

Η απάντηση απέναντι στο Τέρας της αρχαίας,

μα και κάθε σύχρονής μας Θήβας

Ή ένας ιός που μολύνει διαρκώς την οικουμένη;

 

Ο πόλεμος:

Πατέρας παράφορος των πάντων

Ή αρνητής αδιάφορος των πάντων;

 

Η γλώσσα:

Η σπαρμένη γη της συνάντησής μας

Ή η ιδιωτική Βαβέλ της μόνωσής μας;

 

Οι μύθοι:

Το αποτύπωμα του δικαίου στη μικρή μας ζωή

Ή μιαν ακόμη καμουφλαρισμένη μέσα μας φυλακή;

 

Η τέχνη:

Η βιαστική διαφυγή απ’ την οδύνη μας

Ή μήπως η οδύνη μας μεταμορφωμένη

Σε Άνοιξη;

 

Σε μιαν Άνοιξη που αναπνέει

με τα σωθικά μας;    

     

“ΤΑR”

“ΤΑR” (2022, 158’)

 

Άκρως ενδιαφέρουσα ταινία – σε πλειάδα θεματικών, που όλες τους συρράπτονται μέσα απ’ την εξιστόρηση της κυριαρχίας και της πτώσης μίας πρώτης γραμμής μαέστρου και συνθέτριας.

 

Η μέθεξη που επιδιώκεται είναι κυρίως διανοητικής μορφής – και αυτή είναι η δύναμη και συνάμα η αδυναμία του έργου.

 

Κι ενώ προσκαλείται ο θεατής να εισέλθει σε μία προσωπογραφία από τα έξω προς τα μέσα – από το δημόσιο της είδωλο, δηλαδή, στην ιδιωτική της περιοχή – ο Τ. Φιλντ (σκηνοθεσία) απολαμβάνει να «παίζει» στη διάρκεια αυτού του δραματουργικού ξεφλουδίσματος με την ηθικές αποφάνσεις του θεατή για τους επιμέρους χειρισμούς της Ταρ, σχετικά με τους γύρω της ανθρώπους και τα υποσυστήματα που αφορούν τον επαγγελματικό της χώρο.

Δεν πληροφορούμαστε πολλά για την Ταρ – τουλάχιστον, όχι τόσα, όσα καλούμαστε να υποθέσουμε για την ζωή της, τα οποία είναι πολλά περισσότερα.

 

Μαθαίνουμε, όμως, το μείζον: πως, παρότι, η Ταρ είναι ένα ολοφάνερα φανταστικό πρόσωπο, αναγνωρίζουμε στα λόγια και στις επιλογές της πλείστα όσα στοιχεία της πραγματικότατης ανθρώπινης συνθήκης.

 

Αγαπημένη μου σκηνή της ταινίας: το μάστερ-κλας της Ταρ με πρωταγωνιστή-ανταγωνιστή έναν πανσεξουαλικό φοιτητή μουσικής που απορρίπτει τον Μπαχ, επειδή υπήρξε πολύτεκνος.

 

Θα πρότεινα να μπει σε Εργαστήριο ή Όμιλο για την Β΄βάθμια εκπαίδευσή μας: και τι δεν εμπεριέχεται σε αυτήν την σκηνή;

Το πιο άμεσο:

 

Τα σαγόνια της πολιτικής ορθότητας μεταμφιεσμένα σε καλοκάγαθο νεανικό χαμόγελο, από την μία πλευρά – τα σαγόνια της εξουσίας ενώ ομιλεί η καθέδρας αυθεντία (ή μήπως αλαζονεία;) μεταμφιεσμένα και πάλι στο τάχα μεγαλόθυμο χαμόγελο της Δασκάλας-Μαέστρου, από την άλλη.

 

Η σκηνή κλείνει με την αμοιβαία ρίψη σκληρών χαρακτηρισμών και προσβολών.

 

ΥΓ: Διαβάζω αμέτρητους ύμνους για την υποκριτική της Μπλάνσετ – αλλά συνάμα κι έναν ευρύτερο σκεπτικισμό για το σύνολο του φιλμ. Δικαίως, θα λέγαμε, έως έναν βαθμό, αλλά, εν προκειμένω, το «Ταρ» είναι η Ταρ και η Ταρ ενσαρκώνεται από μία έξοχη Κέητ Μπλάνσετ!  

 

Η διαφθορά είναι που σκοτώνει

Δεν είναι μόνον οι σεισμοί φονικοί – είναι και τα καθεστώτα που εμπνέουν κι ευνοούν πρακτικές, όπως το μπαξίσι.

 

Όταν δεν υπάρχει πραγματικός έλεγχος και λογοδοσία της μίας εξουσίας απέναντι στην άλλη - ανεγείρονται και λειτουργούν κτήρια, όπως λχ της Ρικομέξ (σεισμός της Αθήνας, 1999) ή τα τόσα που είδαμε να καταρρέουν σαν χαρτόκουτα στην σημερινή Τουρκία του Ερντογάν.

 

Με το αζημίωτο βέβαια.

Αλλά και με μία οδύνη – μετά τις δονήσεις του εγκέλαδου – που δεν μπαίνει σε λόγια.

"Φωτισμός" - Μπ. Μπρεχτ

Σαν σήμερα, στις 10/2/1898 έρχεται στην ζωή ο Μπ. Μπρεχτ.

Σ' ένα από τα ποιήματα του που ένιωσα την ανάγκη να τραγουδήσω, γράφει:

"Περισσότερο φως, ηλεκτρολόγε, στην σκηνή!
Πώς γίνεται δραματουργοί κι ηθοποιοί
να δείξουμε το αντικαθρέφτισμα του κόσμου
μέσα στο μισοσκόταδο;"

[«Φωτισμός», Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης]

Η μελοποίηση είναι αφιερωμένη στην μνήμη του – αλλά πιάνοντας τον σφυγμό των ημερών, στέλνεται και σε όλους εκείνους  τους ηθοποιούς και καλλιτέχνες, που ενώ σταθερά με την τέχνη τους "δείχνουν το αντικαθρέφτισμα του κόσμου", αυτήν την περίοδο στην χώρα μας, αγωνίζονται ενάντια στο "μισοσκόταδο", για να μην πω στο ακέραιο σκοτάδι των νυν κυβερνόντων.

Ποιός είναι ο φύλακας του Εγκέλαδου στις μέρες μας;

Το λέμε εδώ και χρόνια – όχι μόνο όσοι είμαστε μέρος αυτής της περιοχής αλλά κι όσοι αντιλαμβάνονται τα πράγματα στην μεγάλη τους εικόνα: ο πυρηνικός σταθμός του Ακούγιου χτίζεται πάνω σε μία από τις πιο σεισμογενείς περιοχές της Ευρασίας.

Δε θέλουμε να το καταλάβουμε.

Δε μας αφήνουν οι ψευδαισθήσεις και η αλαζονεία μας.

(Διαβάστε λχ τί δηλώνουν ακόμη κι έπειτα από τα σημερινά 7.8 ρίχτερ οι εκπρόσωποι της ρωσικής κρατικής εταιρείας πυρηνικής ενέργειας Rosatom, που κατασκευάζει το νέο πυρηνικό σταθμό της Τουρκίας).

Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική μυθολογία τον Γίγαντα Εγκέλαδο τον φυλούσε η Αθηνά - όχι, λχ η Αφροδίτη ή ο Άρης.

Η θεά της Σοφίας – κι όχι οι θεοί της ομορφιάς ή του πολέμου.

Στην σημερινή εποχή – έχουμε αφήσει την φύλαξη του Εγκέλαδου, στους χαρτογιακάδες του (οικονομικού, γεωπολιτικού, ενεργειακού) κέρδους.

ΚΟΧΥΛΙ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟ

10 χρόνια κουπί με το μελάνι των λέξεων. Πώς αλλιώς; Τα πάντα είναι ροή και πλεύση – δρόμος, όπως το συνοψίζει η πασίγνωστη, σοφή ρήση.

Πλεύση, δρόμος – κι εν προκειμένω, διάλογος.

Διάλογος με τη Ζωή – στις αμέτρητες της εκφάνσεις.

Στην αποψινή μας γιορτή ο διάλογος στήνεται αρχικά με το τραγούδι. Μία τέχνη, η οποία, όπως σωστά διατείνονται οι πιο ευρηματικοί δημιουργοί και μελετητές του, είναι προγενέστερη των γονιών του, αν δεχθεί κανείς ότι ο λόγος και η μουσική, είναι ο πατέρας και η μητέρα του.

Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, όμως, ο διάλογος τίθεται μ’ εσάς: τον αναγνώστη, θεατή και ακροατή μας.

Έτσι η τέχνη οξυγονώνεται – έτσι αναπνέει.

Δώσε το χέρι σου, θεατή και ακροατή μας, και πάρε τις λέξεις μας.

Καλώς ήλθες στη γιορτή μας!

Π. Δ.

Panos Drakopoulos · "ΚΟΧΥΛΙ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟ" - σποτ