Η αξιολόγηση - ως επικοινωνιακό τερτίπι

Στα περί αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου - ένα «διαγώνιο» σχόλιο:

 

Έτσι όπως έχει κατατεθεί στην δημόσια σφαίρα – βλέπει κανείς, πως η κυβέρνηση δεν θέλει πραγματικά μία άξια του ονόματός της  αξιολόγηση (συνοπτικά: ένα μονομελές όργανο –ο σχολικός σύμβουλος– θα αποφαίνεται για 500 περίπου εκπαιδευτικούς στη διάρκεια της θητείας του, ενώ δεν προβλέπεται ένα πραγματικό πρόγραμμα επιμόρφωσης για τους κρινόμενους ως «ανεπαρκείς», ούτε μία ουσιαστική επιβράβευση για τους κρινόμενους ως «αρίστους»).

 

Μία νέα γραφειοκρατική δίνη υφαίνει η νυν υπουργός για να επανυπαλληλοποιήσει με σύγχρονους όρους το εκπαιδευτικό προσωπικό της. (To παρατηρεί κανείς και απ’ τους άνω, κάτω και πλαγίως τρόπους, σύμφωνα με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί η επιμόρφωση των νεοδιόριστων).

 

Δεν την θέλουν, ωστόσο, ούτε οι συνδικαλιστικές ελίτ, οι οποίες όχι μόνο δεν καταθέτουν μία μελετημένη αντι-πρόταση περί αξιολόγησης, μα συνεχίζουν να διακινούν ετοιματζίδικα «κείμενα-σεντόνια» που αναρτώνται μαζικά, κατά την τελευταία διετία, στην παράλληλη διαδικασία αυτό-αξιολόγησης των σχολικών μονάδων.

 

Διαβάζουμε πάμπολλα άρθρα από την μία ή την άλλη μεριά. Απουσιάζει, δυστυχώς, η μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη εικόνα, αποτελείται από στοιχεία των δύο επιμέρους.

 

Δυστυχώς, το όλο θέμα εξαντλείται κυρίως στην «επικοινωνιακή» του διάσταση.

 

Θλίβεται κανείς που δε βρίσκει στάλα από παιδαγωγικό όραμα στην περί αξιολόγησης μεταρρύθμιση του υπουργείου (ούτε καν τεχνοκρατικό οίστρο!) – αλλά και μία σοβαρή αντι-πρόταση από την απέναντι μεριά της πολιτικής αντιπαράθεσης, που να δείχνει στην κοινωνία πως, πλέον, η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου μέσα σ’ ένα γόνιμο και λειτουργικό θεσμικό πλαίσιο δεν είναι ταμπού.

 

Ατομικές φωνές υπάρχουν – αλλά ποιος τις ακούει;