“ΤΑR”

“ΤΑR” (2022, 158’)

 

Άκρως ενδιαφέρουσα ταινία – σε πλειάδα θεματικών, που όλες τους συρράπτονται μέσα απ’ την εξιστόρηση της κυριαρχίας και της πτώσης μίας πρώτης γραμμής μαέστρου και συνθέτριας.

 

Η μέθεξη που επιδιώκεται είναι κυρίως διανοητικής μορφής – και αυτή είναι η δύναμη και συνάμα η αδυναμία του έργου.

 

Κι ενώ προσκαλείται ο θεατής να εισέλθει σε μία προσωπογραφία από τα έξω προς τα μέσα – από το δημόσιο της είδωλο, δηλαδή, στην ιδιωτική της περιοχή – ο Τ. Φιλντ (σκηνοθεσία) απολαμβάνει να «παίζει» στη διάρκεια αυτού του δραματουργικού ξεφλουδίσματος με την ηθικές αποφάνσεις του θεατή για τους επιμέρους χειρισμούς της Ταρ, σχετικά με τους γύρω της ανθρώπους και τα υποσυστήματα που αφορούν τον επαγγελματικό της χώρο.

Δεν πληροφορούμαστε πολλά για την Ταρ – τουλάχιστον, όχι τόσα, όσα καλούμαστε να υποθέσουμε για την ζωή της, τα οποία είναι πολλά περισσότερα.

 

Μαθαίνουμε, όμως, το μείζον: πως, παρότι, η Ταρ είναι ένα ολοφάνερα φανταστικό πρόσωπο, αναγνωρίζουμε στα λόγια και στις επιλογές της πλείστα όσα στοιχεία της πραγματικότατης ανθρώπινης συνθήκης.

 

Αγαπημένη μου σκηνή της ταινίας: το μάστερ-κλας της Ταρ με πρωταγωνιστή-ανταγωνιστή έναν πανσεξουαλικό φοιτητή μουσικής που απορρίπτει τον Μπαχ, επειδή υπήρξε πολύτεκνος.

 

Θα πρότεινα να μπει σε Εργαστήριο ή Όμιλο για την Β΄βάθμια εκπαίδευσή μας: και τι δεν εμπεριέχεται σε αυτήν την σκηνή;

Το πιο άμεσο:

 

Τα σαγόνια της πολιτικής ορθότητας μεταμφιεσμένα σε καλοκάγαθο νεανικό χαμόγελο, από την μία πλευρά – τα σαγόνια της εξουσίας ενώ ομιλεί η καθέδρας αυθεντία (ή μήπως αλαζονεία;) μεταμφιεσμένα και πάλι στο τάχα μεγαλόθυμο χαμόγελο της Δασκάλας-Μαέστρου, από την άλλη.

 

Η σκηνή κλείνει με την αμοιβαία ρίψη σκληρών χαρακτηρισμών και προσβολών.

 

ΥΓ: Διαβάζω αμέτρητους ύμνους για την υποκριτική της Μπλάνσετ – αλλά συνάμα κι έναν ευρύτερο σκεπτικισμό για το σύνολο του φιλμ. Δικαίως, θα λέγαμε, έως έναν βαθμό, αλλά, εν προκειμένω, το «Ταρ» είναι η Ταρ και η Ταρ ενσαρκώνεται από μία έξοχη Κέητ Μπλάνσετ!