"Άνθρωποι δημιουργικοί"

[Συνοψίζοντας]

ή πώς αυτό τον δημιουργικό άνθρωπο χρειάζεται να καλλιεργήσει (και) το ελληνικό σχολείο – κι όχι τον στείρο ή μονόχνοτο καταναλωτή πληροφοριών.

Και δεν αποτελεί υπόθεση μόνο του "συστήματος" αυτός ο δρόμος – είναι και η δική μας στάση, η στάση των εκπαιδευτικών και των γονιών: κάτι που αναδεικνύεται εντονότερα σε αυτήν την ρευστή περίοδο του "άνοιξε-κλείσε τα σχολεία".

Δεν είναι μια «χρονιά χαμένη» – όπως ακούω και διαβάζω από διάφορες μεριές. Είναι μια χρονιά διαφορετική – σε μείζονα βαθμό – κι απαιτεί άλλη κλίμακα υπομονής κι ευρηματικότητας από οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν.

Τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά να μας διαβάζουν. Το παράδειγμα μας. Αν αυτό απεικονίζει τις δυναμικές της ευελιξίας ή τον κομφορμισμό της γκρίνιας.

Κι αυτή η παραδοχή μάς οδηγεί στο πιο μεγάλο μάθημα απέναντί τους: στο ποιοί είμαστε - ή πιο σωστά, ποιοί γινόμαστε μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη ιστορική συνθήκη.